انجمن علمی دانشجویی فلسفه و حکمت اسلامی دانشگاه تهران

1. هرگز مگذار خواب، پلک‌هایت را فروبندد پس از آنکه به بستر رفتی،
2. تا زمانی که همهٔ اعمال روز خود را با خرد خویش بررسی نکرده باشی.
3. در چه چیزی خطا کرده‌ام؟ چه کرده‌ام؟ چه چیزی را که باید انجام می‌دادم، ترک کرده‌ام؟
4. اگر در این بررسی دریافتـی که خطا کرده‌ای، خود را سخت سرزنش کن؛
5. و اگر کار نیکی انجام داده‌ای، شادمان باش.
6. این امور را به‌طور کامل تمرین کن؛ دربارهٔ آن‌ها خوب تأمل نما؛ باید با تمام قلب خود آن‌ها را دوست داشته باشی.
7. این‌ها همان چیزهایی هستند که تو را به راه فضیلت الهی هدایت خواهند کرد.

«همهٔ حواس ما باید مقاوم شوند؛ آن‌ها به‌طور طبیعی استقامت دارند، به‌شرط آنکه ذهن دیگر آن‌ها را فاسد نکند؛ و ذهن باید هر روز مورد بازخواست قرار گیرد. این روش سکستیوس بود: هنگامی که روز به پایان می‌رسید و او برای استراحت شبانه کناره می‌گرفت، از خود می‌پرسید: «امروز کدام یک از بیماری‌هایت را درمان کردی؟ در برابر کدام رذیلت مقاومت کردی؟ در کدام جنبه بهتر شدی؟
خشم تو فروکش خواهد کرد و مهارپذیرتر خواهد شد، اگر بداند که هر روز باید در برابر یک قاضی حاضر شود. آیا عادتی زیباتر از این تأمل کامل در سراسر روز وجود دارد؟ پس از این محاسبهٔ نفس، چه خواب آرام، عمیق و آزادی خواهد بود، زمانی که ذهن یا ستوده شده یا توبیخ گشته است، زمانی که نگهبان و بازرس پنهان نفس، کاوشی در شخصیت فرد انجام داده است!
من هر روز این داوری را انجام می‌دهم و در برابر خود اقامهٔ دعوی می‌کنم. هنگامی که چراغ خاموش می‌شود و همسرم که به این عادت من آگاه است، سکوت می‌کند، تمام روز خود را مرور می‌کنم و به آنچه کرده‌ام و گفته‌ام بازمی‌گردم، بدون آنکه چیزی را از خود پنهان کنم یا از آن بگذرم. چرا باید از پیامدهای اشتباهاتم بترسم، درحالی‌که می‌توانم بگویم: «مراقب باش که دیگر این کار را نکنی، اما اکنون تو را می‌بخشم.»
در آن گفت‌وگو بیش از حد تند سخن گفتی؛ از این پس با کسانی که چیزی نمی‌دانند وارد بحث نشو. کسانی که هرگز چیزی نیاموخته‌اند، تمایلی به آموختن ندارند. آن فرد را بیش از اندازه صریح سرزنش کردی و در نتیجه، او را اصلاح نکردی بلکه رنجاندی؛ در آینده، هنگام نقد دیگران، تنها به این نیندیش که آیا گفته‌ات حقیقت دارد، بلکه در نظر داشته باش که آیا مخاطب تو توان پذیرش حقیقت را دارد. فرد نیک از توبیخ لذت می‌برد، اما بدترین انسان‌ها تحمل اصلاح را ندارند».

«چگونه باید بیماری را تحمل کنیم؟ ما باید در هر موقعیتی اصول خود را آماده داشته باشیم؛ در هنگام غذا خوردن، اصولی که به غذا خوردن مربوط است؛ در حمام، اصولی که به حمام مربوط است؛ و در بستر، اصولی که به خوابیدن مربوط است.
١. مگذار که خدای ربایندهٔ خواب، غافلگیرت کند،
٢. و یا چشمان خسته‌ات را در خواب فرو برد
٣. مگر آنکه هر عمل روز گذشته را،
۴. به دقت و با عدالت بررسی کرده باشی... (ادامه اشعار فیثاغورث).

«بَابُ وُجُوبِ مُحَاسَبَةِ النَّفْسِ کُلَّ یَوْمٍ وَ مُلَاحَظَتِهَا وَ حَمْدِ اللَّهِ عَلَی الْحَسَنَاتِ وَ تَدَارُکِ السَّیِّئَاتِ»

«امیرالمؤمنین علی (ع) از پیامبر اکرم (ص) نقل می‌کند که فرمودند: زیرک‌ترین زیرکان کسی است که به حساب نفس خود برسد و برای آنچه پس از مرگ است، عمل کند.
مردی پرسید: ای امیرالمؤمنین! چگونه باید به حساب نفس خود رسید؟ حضرت فرمودند:
هنگامی که صبح می‌کند و سپس شب را سپری می‌نماید، به نفس خود رجوع کند و بگوید:
ای نفس! امروز بر تو گذشت و هرگز بازنخواهد گشت، و خداوند از تو دربارهٔ آن سؤال خواهد کرد که چگونه آن را سپری کردی؟ پس چه کرده‌ای؟ آیا خدا را یاد کرده‌ای؟ آیا او را حمد گفته‌ای؟آیا نیاز مؤمنی را برآورده‌ای؟ آیا اندوهی را از او زدوده‌ای؟ آیا او را در غیابش، در مورد خانواده و فرزندانش، حفظ کرده‌ای؟

«اینک عهد من با تو: تو پدر خیل ملتها خواهی گشت. و دیگر ترا اَبرام نخواهند نامید، بلکه نام تو ابراهیم خواهد بود، چه ترا پدر خیل ملتها می‌سازیم. (سفر پیدایش ۱۷: ۴-۵، ترجمه‌ی پیروز سیار) [توضیح: «اَبرام» به معنای پدر عالی‌مرتبه/متعال است و «ابراهیم» به معنای پدر افراد بسیار}

خدا ابراهیم را گفت: «زن خود سارای را دیگر سارای مخوان، بلکه نام وی ساره است. (سفر پیدایش ۱۷: ۱۵، ترجمه‌ی پیروز سیار)

خدا باز بر یعقوب پدیدار گشت، آنگاه که از فدّان اَرام بازمی‌گشت، و وی را برکت داد. خدا او را گفت: «نام تو یعقوب است، لیک دیگر ترا یعقوب نخواهند نامید، نام تو اسرائیل خواهد بود.» از این روی او را اسرائیل نامیدند. (سفر پیدایش ۳۵: ۱۰، ترجمه‌ی پیروز سیار)

[ياد كن‌] هنگامى [را] كه فرشتگان گفتند: «اى مريم، خداوند تو را به كلمه‌اى از جانب خود، كه نامش مسيح، عيسى‌بن‌مريم است مژده مى‌دهد، در حالى كه [او] در دنيا و آخرت آبرومند و از مقربان [درگاه خدا] است.» (آل‌عمران: ۴۵، ترجمه‌ی فولادوند)

اى زكريا ما تو را به پسرى كه نامش يحيى است مژده مى‏‌دهيم كه قبلا همنامى براى او قرار نداده‏‌ايم. (مریم: ۷، ترجمه‌ی فولادوند)

آیا سلین سلین بود یا کس دیگری بود؟ بعضی وقت‌ها احساس می‌کردم که حتی نمی‌دانم «من» چه کسی هستم. باشد، من نیکی بلین هستم. اما ببینید. یک نفر دیگر ممکن بود داد بزند: «هی، هری! هری مارتل!» و خیلی احتمال داشت من جواب بدهم «هان، چیه؟» منظورم این است که، من می‌توانستم هر کسی باشم، کجایش مهم است؟ اسم چه اهمیتی دارد؟ (پالپ، ترجمهٔ آرش یگانه، صفحهٔ ۲۳)