وطن‌یولی 🇮🇷 راه وطن

شاهنامه، میراث فرهنگی و ملی هزاران ساله مردم ایران و تجلی روشنی از مرام خردورزی و فرهنگ‌مداری ایرانیان است. ما باید فردوسی را منادی عزت و شرف ملت ایران و شاهنامه را معتبرترین سند هویت تاریخی و ملی ایرانیان بدانیم؛ بنابراین کسانی که شاهنامه را فقط مجموعه‌ای از افسانه‌ها و داستان‌های پهلوانی تلقی می‌کنند، در اشتباه هستند؛ چرا که گرچه شاهنامه مجموعه‌ای از این افسانه‌ها و داستان‌های پهلوانی است، در عین حال مجموعه منسجمی از اساطیر باستانی و روایت‌های تاریخی است که سرگذشت اقوام متعدد ایرانی را بر مبنای آرمان ملی این مردم منعکس کرده است.

عمده شاعران پس از فردوسی به ویژه شاعران منطقه آذربایجان، با استفاده از روایت‌های حماسی و اساطیری در شعر و زبان فردوسی در حال مضمون‌آفرینی در دواوین شعری خود بوده‌اند.می‌توان از خاقانی و نظامی به عنوان دو تن از نخستین شاعران پارسی‌گوی خطه قفقاز به عنوان یکی از نخستین توجهات شاعران آذربایجان به شاهنامه- که گفتیم شیوه‌های مختلفی را دربرمی‌گیرد- یاد کرد؛ مخصوصاً نظامی که منظومه مهم «اسکندرنامه» خود را به تقلید از شاهنامه و در همان بحر سروده و در منظومه‌های دیگر خود، یعنی «هفت پیکر» و «خسرو و شیرین» هم در موضوع و هم در زبان به شاهنامه نظر داشته و به تقلید از او پرداخته است؛ حتی در این منظومه‌ها به دفعات از فردوسی یاد کرده و از تعابیر شاهنامه‌ای و تصاویر حماسی که فردوسی به کار برده، بهره‌مند شده است.