پـࢪیِ مـن، امـࢪوز ۲۰۲۵,۳,۲۸ ࢪوزی کـہ تـو بعـد از چـندین مـاه فـࢪاق مـࢪا یافتـے و بـہ غـم هـࢪ دویـمان پـایان دادی، و مےتوانـم بگویـم بهـترین ࢪوز مـا شـد. مـن هـࢪ ࢪوز از دوࢪی تـو مےنوشتـ.م و امـࢪوز دࢪحالـے کـہ ࢪوی تخـت بـہ خوابـے عمیـق فࢪو ࢪفتـہای، بـہ چهـࢪه غࢪق دࢪ خوابـت مےنگࢪم و بـا نوشتـن ایـن صفحـہ از خاطراتـم بـہ قصـہ دوࢪیِ مـاه و پـࢪی پـایان مےدهـم.
پࢪی؟ مـاهِ تـو، دوࢪ از تـو دیگـࢪ آن نوࢪ سـابق ࢪا نـداشت. آغوشـم وجـودت ࢪا طلـب مےکࢪد و لبخـندت؟ امـان از آن غنچـہ شکـفتـہی زیـبا کـہ مـࢪا مـدهوش مےکرد و لبـخند ࢪا بـہ لبهایـم هدیـہ مےداد. میـدانے بعـد از ࢪفتنـت یـاد نـداࢪم اخࢪین لـبخندم ࢪا...
تنـها چهـࢪه و بـالهـای کـࢪیستال ماننـدت دࢪ نظـࢪم مـانده بـود کـہ بـا هـࢪ باࢪ بسـتن چشمانـم پشـت پلـکهایـم نقـش مےبست. دلتنگـے امـان قلـب زخمےام ࢪا بـࢪیده بـود، و مـن همـہجـا بـہ دنـبال نشـانےای از تـو میگشتـم. بـہ دنـبال صـدای الهـہ ماننـدت کـه لالایـے هـای شبانـہام بـود. پࢪیِ ماهـش نـبود و ࢪنگ از زنـدگے مـاه پࢪ کشیـده بـود. زندگیـہ سـیاه و سفـید مـن بـا وجـود تـو ࢪنگ گـࢪفته بـود و بـا وجـود تـو ࢪنگ هاࢪا لمـس کࢪدم. یـادت اسـت اولیـن باࢪی کـہ تـو ࢪا بـہ آغـوش کشیـدم چگونـہ بالهایـت نوࢪ هـای مࢪا چـون ࢪنگیـن کـمان انـعکاس داد؟ یـادت اسـت آن ذوق و لبـخندی کـہ از یـاد بـࢪده بـودم ࢪا چگونـہ بـا دیـدن ان ࢪنگها بـہ یـاد آوࢪدم؟ و بـا ࢪفتنـت همہ این ࢪنگها و حـسها هـم ࢪفتند.
حـال دوباࢪه تـو بـہ آغوشـم باز گـشتی و مـن بـا گشـاده ࢪویی بازگشتـت بـہ خانـہ ࢪا خـوش آمـد مےگویـم.
آخ پـࢪیِ قلـب مـن ، نمیدانـے چـہ لذتـے داࢪد بعـد از ان همـہ سـࢪمای سـوزان دوبـاࢪه آغـوش گـࢪمت ـا چـشیدم و تمـام قندیـل هـای یـخ زده قلبـم آب شـدند. چشمـان بے ࢪوحمـن بـا دیـدنت جـان گـࢪفت وچـہ شیـࢪین اسـت زنـده شـدن ࢪوح مࢪدهام دࢪ کناࢪ تـو.
خوشحالـم از یافتنـت تـکپࢪیِ قلـب مـاه.
دفتࢪچـہ خاطࢪاتمـاه صـ۳۵۰.
با ورود به خانه سرد، به کثیفی های باقی مانده از اخرین دیدارشان خیره شد.
کیسه ی خرید را بر روی میز کوچک اشپز خانه گذاشت و به سمت مبل، ارام ارام حرکت کرد. به لکه ی قرمزی که از شراب ان شب، بر روی مبل باقی مانده بود نگاه کرد و دستی بر رویش کشید.
بر روی مبل نشست و فرو رفتن مبل را حس کرد. به اطراف نگاه کرد، به پنجره ای که باز مانده است و اکنون، باد، پرده ی سفیدش را به ارامی تکان می دهد؛ اشپز خانه و غذاهای مانده از شب پیش که روی میز قرار داشتند؛ به زمین نگاه کرد و با قطعات شکسته ی شیشه ها رو به رو شد.
دستانش را به ارامی روی زانو اش گذاشت و برخاست، به سمت خورده شیشه ها رفت و ان ها را به ارامی از روی زمین برداشت.
میان برداشتن شیشه ها، از دستانش خون جاری شد، اما بدون توجه به سوزش دستش و کثیف شدن بیشتر زمین، به برداشتن تکه های شیشه ادامه داد.
با گذاشتن شیشه ها در سطل زباله و شستن دستانش، به پرده ی سفید درحال حرکت، نگاه کرد.
پس از چند دقیقه خیره شدن به پرده، به درِ اتاقی که زمانی، تنها صدای خنده از داخل ان به گوش می رسید، نگاه کرد.
در کنترل خودش نبود، شروع به صدا زدن اسمش کرد، صد بار؟ دویست؟ هزار؟ نمی دانست ولی برای چند ساعت در خانه راه رفت و با کوباندن هر در با صدای بلند تری صدایش می زد.
نیمه شب شد، با خسته شدن زبانش بر روی مبل نشست و دستی از لای موهایش رد کرد.
مقصر او بود؟ شاید اگر ان شب، تنها به حرف هایش گوش می داد و صحبت نمی کرد این اتفاق نمی افتاد.. شاید اگر با ملایمت بیشتری صحبت می کرد، منجر به عصبانیت بیش از حد او نمی شد و مجبور نبود رفتن او را از خانه ببیند.. شاید اگر دستانش را می گرفت و او را با بوسه ای ارام می کرد، خانه، سرد و بی روح، بدون حضور او نمی شد..
شاید اگر بجای عصبانیت، به حرف یکدیگر گوش می دادند مجبور نبود بدن خونین او را، در تخت بیمارستان ببیند.
باری دیگر نگاهش به پنجره خورد، ماه را به وضوح در اسمان مشاهده می کرد، نگاهی به ساعتش انداخت و دوباره از جایش برخاست و به سمت در ورودی رفت.
با خروج از در، سوار بر ماشین شد و به سمت قبرستان رفت.
به مقصد که رسید، در ماشین را بست و دستانش را در جیب هایش گذاشت و با بیرون دادن نفسش، به سمت قبری در گوشه ی قبرستان رفت.
«چرا نیومدی خونه....؟ منتظرت بودم، مگه قرار نبود کیک مورد علاقتو درست کنیم؟»
جوین باش
