‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌𝖠𝖾𝗈𝗇

می دانی چه سخت است؟ 

آنکه روزی تمام دنیایت را در نگاهش می‌ جستی،
حال از تو آن قدر دور است،
که حتی سایه‌اش را هم دیگر به یاد نمی‌آوری. 

گفتند زمان درمان هر دردی است، 
اما نگفتند که زخمی که هر روز بیشتر باز می‌ شود، 
چگونه درمان می شود؟ 

تو رفتی، 
و با خودت هزار قصه‌ ای بردی که هرگز پایان نیافت. 
من ماندم، 
با خیالی از تو که هر شب بر پیکر خسته‌ ام سایه می‌ اندازد، 
و خوابی که هرگز آرام نمی‌ گیرد.

نه، گم‌ کردن تو درد نبود، 
بدست نیاوردن تو، مرگ بود. 
یک مرگ آرام، 
یک مرگ بی‌صدا، 
که در تک‌ تک نفس‌ هایم جاری است.



در گوشه‌ ای که سایه‌ ها به رقص‌ اند، 
بر خاک سرد حسرت‌، زمان به خواب است. 

چشم‌ هایم خسته از راهی بی‌ پایان، 
دستی که نرسید، فریادی که خاموش ماند.