Бугунги кунда баъзи ҳолатларда ўқитувчилар, яъни педагоглар нафақат ҳурматсизликка, балки очиқ зўравонлик ва таҳқирлашга ҳам дуч келмоқда. Айрим ҳудудларда педагогларнинг жисмоний ёки маънавий тажовузга учраши ҳолатлари оммавий ахборот воситаларида ёритилмоқда. Бу ҳолат нафақат алоҳида бир шахсга, балки бутун таълим тизими ва жамиятга салбий таъсир кўрсатади.

Муаллим – жамият таянчи

Ўқитувчи — бу фақат дарс берувчи эмас, балки ёш авлодга йўл кўрсатувчи, тарбия берувчи, миллат келажагини шакллантирувчи фидойи инсондир. Унга нисбатан қилинган ҳар қандай зўравонлик, нафрат ёки таҳқир аслида бутун жамиятни заифлаштиради. Педагогнинг обрўсизланиши – билим ва тарбия сифатининг тушишига олиб келади.

Зўравонликнинг оқибатлари

Педагогларга нисбатан бўлган зўравонликнинг бир неча жиддий оқибатлари бор:

Психологик травма – ўқитувчилар ўзини ҳимоясиз ҳис қилади, руҳий босим остида ишлашга мажбур бўлади. Бу эса уларнинг мотивациясига ва дарс сифатига салбий таъсир қилади.

Кадрлар танқислиги – жамиятда ўқитувчилик касбига нисбатан салбий муносабат кучайса, келажакда бу соҳага ёшлар киришни истамай қолади.

Таълим сифати пасаяди – ўқитувчининг ҳурмати йўқолган жойда таълимга жиддий ёндашув ҳам йўқолади.

Ижтимоий бефарқлик кучаяди – педагогга қарши зўравонликка кўз юма бериш бошқа касбларга нисбатан ҳам ҳурматсизликни шакллантиради.

Муаммони қандай ҳал қилиш мумкин?

Ҳуқуқий ҳимоя – педагоглар ҳуқуқлари қонуний жиҳатдан қатъий ҳимоя қилиниши зарур. Ўқитувчига тажовуз қилган шахслар жавобгарликка тортилиши керак.

Ижтимоий тарғибот – ОАВ орқали ўқитувчига нисбатан ҳурмат ва эҳтиромни тарғиб қилиш, ёшлар орасида педагогнинг обрўсини ошириш керак.

Таълим муассасаларида хавфсизликни таъминлаш – мактабларда хавфсизлик чоралари кучайтирилиши, педагоглар ўзини хавфсиз ҳис қиладиган муҳит яратилиши керак.

Хулоса: Педагогларга бўлган ҳурмат — бу жамиятнинг маданиятини кўрсатади. Ўқитувчини оёқ-ости қилиш, унга қўл кўтариш нафақат жиноят, балки келажакни хавф остига қўйишдир. Ҳар биримиз ўқитувчига муносабатимиз билан жамиятни ўзгартиришимиз мумкин. Уларни ҳимоя қилиш — бу фарзандларимиз, миллатимиз ва Ватанимиз келажагини ҳимоя қилиш демакдир.

Гуруч курмаксиз бўлмагани каби ушбу тизимда ҳам нобоп ва ноинсофлар учраб туради. Ўқувчи болаларга жисмоний тазйиқ ўтказаётган руҳий муолажага эҳтиёжи бўлган педагог кадрлар бундан мустасно.

бугунги кунда очиқлик сиёсати ва эркин ОАВ – янги Ўзбекистоннинг негизи бўлиб бормоқда.
Биз энди ёпиқ эшиклар ортида ҳал қилинадиган масалалар даврида эмасмиз. Жамиятнинг ҳар бир оғриғини, муаммосини эшитиш, ёритиш ва ҳал қилиш керак. Бу ишда журналистлар, блогерлар ва эркин фикр билдирувчиларнинг роли беқиёс. Улар – ҳақиқатни айтади, халқ дардини етказади. Улардан қўрқмаслик керак, аксинча – эшитиш керак.
Ҳар бир танқид — душманлик эмас.
Ҳар бир сўралган жавоб — ҳурматсизлик эмас.
Ҳар бир очиқ савол — халқнинг ҳуқуқи.
Агар ҳақиқий ислоҳотлар бўлишини истасак, матбуотни ҳимоя қилишимиз керак. Журналист ва блогер ўзини ҳимоясиз ҳис қилса, у ҳақиқатни ёза олмайди. Коррупция ҳам, беҳурматлик ҳам шунда юзага чиқади.
Ҳа, бугунги кунда ҳали-ҳануз блогерларга босимлар бор. Танқидга тоқат қилмайдиган раҳбарлар ҳам йўқ эмас.