روز‌های آپ: پنجشنبه
یونگی همیشه می‌گفت که جیمین، خورشید زرد و درخشان اوست. هر روز که کنار هم بودند، گرمای وجود جیمین مانند طلوعی بی‌پایان، تمام تاریکی‌های زندگی یونگی را محو می‌کرد. لبخند جیمین چیزی بیش از یک لبخند ساده بود؛ مانند پرتوهای آفتاب، می‌تابید و روح یونگی را گرم می‌کرد.
روزهایشان با خنده‌های بلند، شب‌هایشان با نجواهای آرام و لحظاتشان با خاطرات شیرین پر شده بود. جیمین با موهای بلوند و چشم‌های درخشانش، درست مثل خورشیدی بود که هیچ‌گاه غروب نمی‌کرد. او همان رنگ زرد زندگی یونگی بود، همان شادی بی‌پایان.
اما سرنوشت، بی‌رحمانه‌تر از آن بود که همیشه این درخشش را باقی بگذارد. یک روز، آن خورشید درخشان، حافظه‌اش را از دست داد. جیمین دیگر یونگی را به یاد نمی‌آورد. آن همه لحظه‌های گرم، آن همه خاطرات مشترک، همه در ذهنش محو شده بودند.
یونگی با چشمانی که غم را در پس لبخندش پنهان می‌کرد، مقابل جیمین ایستاد. قلبش فشرده می‌شد، اما اجازه نداد که درد، بر لبخندش غلبه کند. نگاهش را به چشمان مردی دوخت که تمام دنیایش بود، اما دیگر او را نمی‌شناخت.
جیمین با چهره‌ای متعجب و ناآشنا به او خیره شد. "ببخشید، شما... من باید شما رو بشناسم؟"
لبخند یونگی، درد را در پشت خود پنهان کرد. دستی به موهای بلوند جیمین کشید و با صدایی که هنوز گرمای محبت را در خود داشت، گفت:
"خب... حالا می‌تونیم از اول شروع کنیم. بیا دوباره تمام اون خاطراتی که فراموش کردی رو از نو بسازیم و ثبت‌شون کنیم. مثل اولین بار، اما این بار با عشقِ بیشتر."
جیمین لبخند کمرنگی زد، انگار که چیزی دور، بسیار دور در ذهنش جرقه زده باشد. "مثل اولین بار؟"
یونگی سرش را تکان داد. "آره، درست مثل اولین بار. اما این بار، قول می‌دم که هر لحظه‌شو قشنگ‌تر از قبل بسازیم."
_ صـدا بـۅ داࢪه؟
+ آࢪه داࢪه. صـداۍ ِٺـۅ عـطرِ ۺیـࢪڪاڪاﺋـۅۍ ِداۼ ِۅسـط ِزمـسٺۅنۅ میـده.
گـر۾. آࢪۅ۾. امـڼ.
روز‌های آپ: پنجشنبه
یونگی همیشه می‌گفت که جیمین، خورشید زرد و درخشان اوست. هر روز که کنار هم بودند، گرمای وجود جیمین مانند طلوعی بی‌پایان، تمام تاریکی‌های زندگی یونگی را محو می‌کرد. لبخند جیمین چیزی بیش از یک لبخند ساده بود؛ مانند پرتوهای آفتاب، می‌تابید و روح یونگی را گرم می‌کرد.
روزهایشان با خنده‌های بلند، شب‌هایشان با نجواهای آرام و لحظاتشان با خاطرات شیرین پر شده بود. جیمین با موهای بلوند و چشم‌های درخشانش، درست مثل خورشیدی بود که هیچ‌گاه غروب نمی‌کرد. او همان رنگ زرد زندگی یونگی بود، همان شادی بی‌پایان.
اما سرنوشت، بی‌رحمانه‌تر از آن بود که همیشه این درخشش را باقی بگذارد. یک روز، آن خورشید درخشان، حافظه‌اش را از دست داد. جیمین دیگر یونگی را به یاد نمی‌آورد. آن همه لحظه‌های گرم، آن همه خاطرات مشترک، همه در ذهنش محو شده بودند.
یونگی با چشمانی که غم را در پس لبخندش پنهان می‌کرد، مقابل جیمین ایستاد. قلبش فشرده می‌شد، اما اجازه نداد که درد، بر لبخندش غلبه کند. نگاهش را به چشمان مردی دوخت که تمام دنیایش بود، اما دیگر او را نمی‌شناخت.
جیمین با چهره‌ای متعجب و ناآشنا به او خیره شد. "ببخشید، شما... من باید شما رو بشناسم؟"
لبخند یونگی، درد را در پشت خود پنهان کرد. دستی به موهای بلوند جیمین کشید و با صدایی که هنوز گرمای محبت را در خود داشت، گفت:
"خب... حالا می‌تونیم از اول شروع کنیم. بیا دوباره تمام اون خاطراتی که فراموش کردی رو از نو بسازیم و ثبت‌شون کنیم. مثل اولین بار، اما این بار با عشقِ بیشتر."
جیمین لبخند کمرنگی زد، انگار که چیزی دور، بسیار دور در ذهنش جرقه زده باشد. "مثل اولین بار؟"
یونگی سرش را تکان داد. "آره، درست مثل اولین بار. اما این بار، قول می‌دم که هر لحظه‌شو قشنگ‌تر از قبل بسازیم."
