Хадича йиғламасликка минг тиришса ҳам, ўзини босишга минг уринса ҳам иложсиз эди, барибир, кўксини чангаллаганча бу гапларни юрагига яқин олаверарди. Ҳали йигирма бешга ҳам кирмаган, аммо етарлича турмуш ташвишларини чекиб улгурган аёл бу юкни кўтаролмай ҳалак.
У ҳўнг-ҳўнг йиғлаганча хотираларга берилди:
«Кечагидай эсимда, йўлимни пойлаб, ота-онамнинг ҳузурига қатнаган кунларингиз, Шуҳрат ака. Сиз эмасмидингиз, мен сен билан янги ҳаёт қурмоқчиман, мен ҳам сен каби биринчи никоҳидан ҳаловат топмаган жабрдийдаман, кел, турмуш қурайлик, дея ҳоли-жонимга қўймаган?!
Сиз эмасмидингиз, ота-онамдан розилик олишга уринган? Энди-чи? Энди сиз яна биринчи оилангиз билан топишиб олганингиздан сўнг мен керак бўлмай қолдимми?! Энди менинг қадрим кўчадаги дайди итчалик ҳам эмасми?»
Хадича эри нима учун уйга келмай қолишини тушунганига уч-тўрт ой бўлди. Мана, шу ўтган уч-тўрт ой аёл учун нақадар азобли ва кўнгил оғриқларига
тўла ўтганини ўзигина билади, холос.
Аёл эрининг хонасига кириб, уни шу ерда кутмоқчи бўлди. Ва тасодифан кўзи ётоқ устидаги телефонга тушди. Эрининг иккинчи телефони.
Хадича телефонни қўлига олиб, ундаги расмларни кўра бошлади. Не кўз билан кўрсинки, эрининг қўл телефони биринчи оиласи билан тушган суратларга
тўлиб кетибди. Бу суратлар яқинда олингани кўриниб турибди.
Бахтиёр оила.
Эри ва унинг биринчи рафиқаси, улар ўртасида эса уч нафар бола. Жилмайганча, хурсанд қиёфада турган бу одамларга бошқа ҳеч кимнинг кераги йўқ эди, гўё. Хадичани бирдан қаттиқ титроқ босди.
У телефонни чўчиб кетган одамдай ирғитиб юборди ва дарҳол югуриб чиқиб, ўзини хонасига урди. Юзига ёстиқни босганча ўксиниб йиғларкан, тинимсиз «Нега унда менга уйландинг, нега?» дея нола қиларди.
Бироздан сўнг дарвоза очилиб, эрининг машинаси ҳовлига кирди.
Шу чоғ Хадича ҳовлига югуриб чиқишни, фарёд чекиб, ҳаммани уйғотишни истар, дардларини дастурхон қилгиси келарди, бироқ ўзини тийди. Ҳозир жанжал кўтариши ҳам унинг бу уйдан ҳайдалишига бир баҳона бўлишини тушунарди.
Хадича эрининг ортидан эргашиб хонасига кирди.
— Мен чарчаганман, чиқ хонамдан, — минғирлади эри.
— Мени яна қанча хўрламоқчисиз?!
Хадича титрар ва шу туфайли дудуқланиб гапираётганди.
— Уч ойдирки, худди бегонадайсиз. Бир аёлни бундан ортиқ хор қилиб бўладими?!
— Нима хоҳлайсан ўзи мендан, жонимга тегдинг-ку! — бақириб юборди Шуҳрат. — Тўғри, сенга уйландим, яшадим, аммо кейин хато қилганимни тушундим.
Сен ҳам одамни қон қилиб юбординг-да, ахир кечирим сўрадим-ку!
— Н-нима?!
Хадича нафас олишга қийналар, тобора кўзлари катталашиб, ранги оқарарди.
— Кечирим сўрадим-ку, дейсизми?! Менинг оёғимни босиб олганмидингиз-ки, шунчаки узр сўраб ўтиб кетсангиз ва мен индамасам. Қурбақани ҳам боссангиз, овози чиқади! Мен ҳатто болаларингизга она бўлишга розилик билдирдим, биргина ўтинчим озгина меҳр!
— Болаларимга сен ҳақингда айтолмайман, улар руҳан синади-ку, уйландим десам.
— Уларнинг руҳан синиши ҳақида менга уйланишдан аввал нега ўйламадингиз?!
— Узр, шундай бўлиб қолди! — деди Шуҳрат овозини бироз пасайтириб.
— Уйингга кетақолгин, ажрашайлик, мен болаларимни олиб келмоқчиман
уйга…
— Аҳмоқ деб ўйлаяпсизми мени? Суратларни кўрдим, хотинингиз билан ярашиб олгансиз! Сизга овунчоқ бўлдим, бир қўғирчоқ мисол…
К-кейин ярашиб олдингиз ва энди кет, деяпсиз. Айтинг, шу ишингиз Худога хуш келадими? Шунчаки узр деб яна ҳаммасини ўз ўрнига қўймоқчисиз, б-бу Худога ёқармикин…
М-мен розиман, аёлингиз билан ярашинг, майли, аммо мени ҳайдаманг!
Хадича гапларини зўрға гапирди. Унинг кўз олди қоронғилашиб бораркан,ота-онасининг «Энди нима бўлса ҳам ортга қайтма, эринг билан қўша қари, биз яна турмушинг бузилса, чидай олмаймиз», деган сўзлари қулоғига эшитилгандай бўлди. Аёл бутун вужудини эгаллаган номаълум титроқ ва юрагидаги қаттиқ оғриқдан ҳансираб қолди ва ерга йиқилди.
Хадича кўзларини очганида атрофида ота-онаси ва эрини кўрди.
