فریبا خادمی

این سخن در سینه دخلِ مغزهاست
در خموشی مغزِ جان را صد نَماست

چون بیامد در زبان، شد خرجْ مغز
خرج کم کن تا بمانَد مغز نغز

مردِ کم‌گوینده را فکر است زَفت
قشرِ گفتن چون فزون شد، مغز رفت

پوست افزون بود، لاغر بود مغز
پوست لاغر شد چو کامل گشت و نغز

بنگر این هر سه ز خامی رَسته را
جُوز را و لُوز را و پسته را

نارِ دوزخ جز که قشر‌افشار نیست
نار را با هیچ مغزی کار نیست

ور بُوَد بر مغز، ناری شعله‌زن
بهرِ پختن دان نه بهرِ سوختن

تا که باشد حق حکيم، این قاعده
مستمر دان در گذشته و نآمده

نی حدیثِ راهِ پُرخون می‌کند
قصه‌های عشقِ مجنون می‌کند
یک حکایت بشنو از تاریخ‌گوی
تا بَری زین رازِ سرپوشیده بوی
مولوی