سایه‌ای بی‌صدا و بی‌رحم، همچون خطی کشیده شده بر چهره‌ی شب.
حضورش نه به کلام است، نه به اشاره؛ یک سردی بی‌کران که با هر قدمش سنگینی بی‌احساسی را بر هوا می‌پاشد. چهره‌ای در تاریکی که گویا از دل مرگ زاده شده، بدون هیچ رنگ، بدون هیچ حرکت؛ مثل یک مجسمه‌ای از تاریکی و یخ، با چشمانی که نه می‌نگرند، بلکه تو را می‌بلعند.
دستانش، آرام اما سرشار از تهدید، ردهایی از وحشت بر جای می‌گذارند. هر گامی که بر زمین می‌گذارد، زمین نفس‌اش را حبس می‌کند، و هر حرکتی از او گویی پرده‌ای از مرگ بر زندگی اطراف می‌کشد. سکوتی که او با خود دارد، چیزی فراتر از تاریکی شب است؛ سکوتی سنگین، که حتی نور ماه جرأت ندارد به آن نزدیک شود.
چشمان او، دو شکاف بی‌انتها، خالی از هر احساسی، خالی از هر معنایی. نگاه او چیزی نیست که بتوان توصیفش کرد؛ نه خشم است، نه ناراحتی، نه حتی نفرت. گویی چشمانش پنجره‌ای به پوچی‌ای است که همه چیز را در خود فرو می‌برد. هیچ کلمه‌ای از او شنیده نشده، و هیچ کس جرأت نکرده تا نزدیک‌تر برود و بپرسد که این سردی از کجا آمده است.
آنکه او را می‌بیند، دیگر امیدی برای فرار ندارد. وحشت نه از حضور فیزیکی‌اش، بلکه از آن چیزی است که درون او نهفته؛ یک خلا، یک تهی که هر کس به آن نزدیک شود، انگار وجودش در گرداب بی‌احساسی فرو می‌رود. لبخند، گریه، فریاد—هیچ کدام در برابر او معنا ندارند. حتی زمان، با گذشتش، نتوانسته بر چهره‌ی او هیچ اثری بگذارد؛ هیچ رد پای زندگی، هیچ شیار از درد یا شادمانی. فقط سکون و بی‌رحمی.
ردایش، همچون سایه‌ای که با او پیوند خورده، هر جا که قدم می‌گذارد، زمین و زمان را در تاریکی فرو می‌برد. هیچ نوری نمی‌تواند نفوذ کند، هیچ صدا نمی‌تواند سکوت او را بشکند. حضورش خود کابوسی است که شب را به اسارت می‌گیرد و روز را از پا می‌اندازد.
او خود نمایی از مرگ است، اما نه مرگی ساده یا قابل فهم. مرگی که تو را پیش از آنکه بدرود کند، تکه‌تکه می‌کند و به هیچ مبدل می‌سازد. هر که به سایه‌اش نزدیک شود، دیگر نوری نخواهد دید، دیگر صدایی نخواهد شنید. در حضور او، حتی نفس کشیدن باری بر شانه‌هاست؛ باری که تنها با پایان یافتن از آن رهایی هست.
سکوتش سنگین‌تر از هر فریادی است، و هر که این سکوت را درک کند، به راز بی‌رحمی و هیبت او پی خواهد برد. اما هیچ کس جرأت ندارد، هیچ کس نزدیک نمی‌شود. او فقط می‌ماند، در تاریکی، بی هیچ نام، بی هیچ نشانی؛ و شب، گواهی بر حکمرانی بی‌احساس او.
" Writer: Arshida "
چیه؟ چرا اینجوری نگام می‌کنی؟ مگه تا حالا ندیدی یکی دستی‌دستی خودشو بدبخت کنه؟
" Writer: Arshida "
سایه‌ای بی‌صدا و بی‌رحم، همچون خطی کشیده شده بر چهره‌ی شب.
حضورش نه به کلام است، نه به اشاره؛ یک سردی بی‌کران که با هر قدمش سنگینی بی‌احساسی را بر هوا می‌پاشد. چهره‌ای در تاریکی که گویا از دل مرگ زاده شده، بدون هیچ رنگ، بدون هیچ حرکت؛ مثل یک مجسمه‌ای از تاریکی و یخ، با چشمانی که نه می‌نگرند، بلکه تو را می‌بلعند.
دستانش، آرام اما سرشار از تهدید، ردهایی از وحشت بر جای می‌گذارند. هر گامی که بر زمین می‌گذارد، زمین نفس‌اش را حبس می‌کند، و هر حرکتی از او گویی پرده‌ای از مرگ بر زندگی اطراف می‌کشد. سکوتی که او با خود دارد، چیزی فراتر از تاریکی شب است؛ سکوتی سنگین، که حتی نور ماه جرأت ندارد به آن نزدیک شود.
چشمان او، دو شکاف بی‌انتها، خالی از هر احساسی، خالی از هر معنایی. نگاه او چیزی نیست که بتوان توصیفش کرد؛ نه خشم است، نه ناراحتی، نه حتی نفرت. گویی چشمانش پنجره‌ای به پوچی‌ای است که همه چیز را در خود فرو می‌برد. هیچ کلمه‌ای از او شنیده نشده، و هیچ کس جرأت نکرده تا نزدیک‌تر برود و بپرسد که این سردی از کجا آمده است.
آنکه او را می‌بیند، دیگر امیدی برای فرار ندارد. وحشت نه از حضور فیزیکی‌اش، بلکه از آن چیزی است که درون او نهفته؛ یک خلا، یک تهی که هر کس به آن نزدیک شود، انگار وجودش در گرداب بی‌احساسی فرو می‌رود. لبخند، گریه، فریاد—هیچ کدام در برابر او معنا ندارند. حتی زمان، با گذشتش، نتوانسته بر چهره‌ی او هیچ اثری بگذارد؛ هیچ رد پای زندگی، هیچ شیار از درد یا شادمانی. فقط سکون و بی‌رحمی.
ردایش، همچون سایه‌ای که با او پیوند خورده، هر جا که قدم می‌گذارد، زمین و زمان را در تاریکی فرو می‌برد. هیچ نوری نمی‌تواند نفوذ کند، هیچ صدا نمی‌تواند سکوت او را بشکند. حضورش خود کابوسی است که شب را به اسارت می‌گیرد و روز را از پا می‌اندازد.
او خود نمایی از مرگ است، اما نه مرگی ساده یا قابل فهم. مرگی که تو را پیش از آنکه بدرود کند، تکه‌تکه می‌کند و به هیچ مبدل می‌سازد. هر که به سایه‌اش نزدیک شود، دیگر نوری نخواهد دید، دیگر صدایی نخواهد شنید. در حضور او، حتی نفس کشیدن باری بر شانه‌هاست؛ باری که تنها با پایان یافتن از آن رهایی هست.
سکوتش سنگین‌تر از هر فریادی است، و هر که این سکوت را درک کند، به راز بی‌رحمی و هیبت او پی خواهد برد. اما هیچ کس جرأت ندارد، هیچ کس نزدیک نمی‌شود. او فقط می‌ماند، در تاریکی، بی هیچ نام، بی هیچ نشانی؛ و شب، گواهی بر حکمرانی بی‌احساس او.
" Writer: Arshida "
چیه؟ چرا اینجوری نگام می‌کنی؟ مگه تا حالا ندیدی یکی دستی‌دستی خودشو بدبخت کنه؟
" Writer: Arshida "
