Сабр меваси – 13-қисм
Муаллиф:Сезилмас_Қалам
Азизбек уйга келганидан бери муҳит янада оғирлашди. У қайнисингиллари билан аҳил бўлса-да, Гулруҳга нисбатан ҳеч қандай илиқлик кўрсатмади. Ҳатто унинг юз-кўзида қандайдир шубҳа, кибр бор эди.
Эртасига, уйда ҳамма бир жойга йиғилган пайтда, Азизбек шаппатлаб гап бошлади:
— Она, келинингиз билан жиддий гаплашиб олиш керак. Бу ерга келганидан бери уйда тинчлик йўқ.
Гулруҳ бу гапларни эшитиб, юраги зирқираб кетди. У яна қайси гуноҳга айбланаётганини билмасди. Зуҳрахон эса боши билан тасдиқлаб:
— Ҳа, ўғлим, мен ҳам шундай демоқчиман. Бу келин шу қадар аҳлига, қуда-андага ёмон қарармикан?
Гулруҳ энди бундай гапларга чидай олмасди. У дастурхон четида сукунат сақлаб ўтирарди, аммо қалбида оғир юк бор эди. "Эй, Аллоҳ, бу қийинчиликларни енгишга сабр бер", деб ич-ичидан илтижо қилди.
Бироқ бу муҳит фақат оғзаки айбловлар билан чекланиб қолмади. Азизбек тунда қайнисингиллари билан кулишиб, Гулруҳ ҳақида ҳазиллашиб гапира бошлади.
— Ҳали бу келиндан биронта янгилик ҳам чиқмади. Бирор кун сенинг юзингга бевосита қаршилик қилади, она, — деди у Зуҳрахонга қараб.
Шу куни кечқурун Гулруҳ намозини ўқиб бўлиб, Қуръон тиловат қилаётган пайти, Зуҳрахон унинг олдига келди.
— Кўп дуо қилаверасан, лекин нима ўзгарди? Ҳеч нарса, — деди у саловотларни эшитиб.
Гулруҳ унинг гапларига сабр билан жавоб қайтарди:
— Аллоҳ ҳар нарсани кўриб турибди. У менга ёрдам беради.
Зуҳрахон бу жавобдан янада қўзғалди:
— Ўғлимга ҳам таъсир қила бошладинг! Карим илгари сенга қараб гапирмасди. Энди эса сен унинг бошини айлантиряпсан!
Бу гаплардан кейин Гулруҳ биринчи марта қайнонасига қаттиқ жавоб қайтарди:
— Мен ҳеч кимнинг бошини айлантираётганим йўқ. Мен фақат ўзимни ҳимоя қилишга ҳаракат қиляпман.
Зуҳрахон ҳайратдан кўзларини катта-катта очди.
— Ҳа, демак, энди бизнинг олдимизда гап қайтаришни ҳам бошладинг-а?
— Агар мен ҳақсиз бўлсам, нима учун Аллоҳдан ёрдам сўрамай? Мен фақат Аллоҳдан ёрдам сўрайман, — деди Гулруҳ қатъийлик билан.
Бу жавоб уйдаги муҳитни янада кескинлаштирди. Шундан сўнг қайнисингиллар Гулруҳни қасддан йўқлашни бошлашди. Улар уни уй ишларидан четлаштириб, кейин эса "Ҳеч нарса қилмайди" деб, яна айблашди.
Карим эса бу воқеалардан анча кеч хабар топди. У уйга қайтганда Зуҳрахон уни ўзига чорлаб, яна гапира бошлади:
— Карим, энди бу келининг ортидан эргашаверма. Сен оилабоп боласан. Бизга туғилганингдан бери сендан яхшилик кўрганмиз. Аммо сен келинингнинг гапига кирсанг, ҳаммамизга оғир бўлади.
Карим жим бўлиб турди. У на онасига қаршилик қилди, на Гулруҳга далда берди. Унинг қалбида иккиланиш бор эди.
Гулруҳ эса бу кеча яна Аллоҳга юз тутди. У юзида ёш билан саждага бош қўйиб, шундай деб дуо қилди:
— Эй, Аллоҳ, менга ҳеч ким ёрдам бермаса ҳам, Сен менга кифоясан. Мен Сендан бошқа ҳеч кимга муҳтож эмасман. Сенга таслим бўлдим. Сабримни мустаҳкам қил…
У ушбу сўзларни айтар экан, қалбида енгиллик ҳис қилди. У биладики, бугунги кун ўтар, аммо Аллоҳ унга асло ёрдамсиз ташлаб қўймасди.
Давоми бор…
