یک دوگانگی یا تضاد در وجود ما هست که ما را، هم به سوی دیگران می‌کشاند، چون نیازمندشان هستیم و هم ما را پس می‌راند چون نیازمند حفظ فاصله از دیگران هستیم و می‌خواهیم به حال خودمان باشیم.
ایمانوئل کانت با تعبیر زیبای "معاشرت‌طلبیِ غیر‌اجتماعی" این نکته را به خوبی بیان کرده است. بسیار عجیب است که از یک پدیده ی واحد چنین وصف‌هایِ پر تضادی به دست داده می‌شود. لرد بایرون: "تنهایی، حالی است که در آن کمتر از همیشه تنها هستیم." جان میلتون در بهشت گمشده می‌نویسد: "تنهایی گاهی بهترین جمع است." و باتلر آدم افسرده را شخصی توصیف می‌کند که به بدترین جمع جهان پرتاب شده است: "جمع خودش با خودش"
📚 فلسفه تنهایی
✍️ لارس اسونسن
مترجم : خشایار دیهیمی
@Ketabzharf
