#ЯХШИЯМ_БОРСАН ёҳуд ТУЗОҚ:
Ҳожиакбар эса бизни ҳайратда қолдириб тўй тугаши билан янгилик айтди .
-Мен Маҳлиёни операция қилган шифокорлар билан гаплашдим ва аниқладим. Германияда мутахассис профессор бор экан. Уни топиб гаплашдим. Бу кечани ўзидаёқ учиб кетамиз. Маҳлиёни паспорти менда эди, олиш ҳеч кимни ҳаёлига келмагани қўл келди. Чипталар буюртилган. Дуо қилсангиз бўлди.
Онам йиғадилар. Бу кун ҳаммамиз йиғладик. Қоронғу тундан кейин қуёш чиқишини бир неча маротаба Ҳожиакбар менга исботлади. Онам узундан узоқ дуо қилдилар. Ҳожиакбарни бир ҳодими биз билан кетадиган бўлди.
Кийиниш хонасига кириб мени оқ кўйлакдан ҳалос қилишди. Қулайроқ кийим кийдиришди. Кейин эса Ҳожиакбар кўтарганча машина томон юрди. Самалётга ҳам кўтариб олиб чиқди. Самалётда илк бора учишим қаттиқ ҳаяжонланардим. Аммо баландлик менга куч бағишларди. Жуда хурсанд эдим. Ҳам шарий, ҳам қонуний эрим мени қучоқлаб олганди. Бизнес классда бир биримизга тикилган кўйи учардик.
-Сени шу ўтган кунлар давомида жуда соғиндим.
У ёноғимга лаб босди.
-Мен эса сиздан зиёда .
-Энди ҳеч қачон айрилмаймиз.
Шу лаҳзаларда кўнглимда умид ва ҳаяжон бир-бирига аралашиб кетганди. Ҳожиакбарнинг кўзларида эса қатъият ва муҳаббат чарақларди. У мени ҳамиша қўллаб-қувватлаган, мени ҳеч қачон ёлғиз ташлаб кетмаган эди. Энди эса олдимизда янги йўл, янги имконият очилганди.
Самолёт аста юқорига кўтарилар экан, қуёш нурлари булутларни ёриб чиқаётганини кўрдим. Бу айнан мен орзу қилган манзара эди: қоронғуликдан кейин келган ёруғлик, умидсизликдан кейин қайтган умид.
— Акбар, — дедим секин. — Мен бахтлиман. У яна қўлимни маҳкам ушлаб олганди
— Сен доим бахтли бўласан, жоним. Сен фақат бахт учун яратилгансан.
Шу сўзлар билан мени ҳотиржам қиларди. Олдимизда қандай синовлар борлигини билмасдик, лекин бир нарсага амин эдим: Ҳожиакбар билан бўлсам, ҳаммасини енгаман.
108
