Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

Труха⚡️Україна

Қарау

Николаевский Ванёк

Қарау

Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

Қарау

Труха⚡️Україна

Қарау

Николаевский Ванёк

Қарау

On Liberty | درباره‌ی آزادی

مهم‌ترین پی‌آمد حکومت قانون آزادی همه‌ی شهروندانِ برابر و تأمین آزادی‌های آنان است. تا زمانی‌که شالوده‌ی این نظامِ آزادی، و نهادهایی که آزادی شهروندان برابر را تضمین می‌کنند، استوار نشده باشد، هیچ پیشرفت مادّی صورت نخواهد گرفت.

TGlist рейтингі

ТүріҚоғамдық

Растау

Расталмаған

Сенімділік

Сенімсіз

Орналасқан жері

ТілБасқа

Канал құрылған күніNov 28, 2018

TGlist-ке қосылған күні

Jan 10, 2025

Мен каналдың иесімін

Өзгерістер тарихы

Қосылған топ

On Liberty Group

Telegram арнасы On Liberty | درباره‌ی آزادی статистикасы

Толығырақ

Жазылушылар

3 847

24 сағат

2-0.1%Апта

18-0.5%Ай

1975.4%

Дәйексөз индексі

100

Ескертулер1Каналдарда қайта жазылу0Каналдарда ескерту1

1 жазбаның орташа қамтуы

664

12 сағат2900%24 сағат6640%48 сағат3 5670%

Қатысу деңгейі (ER)

3.31%

Қайта жазылды22Пікірлер0Реакциялар27

Қамту бойынша қатысу деңгейі (ERR)

0%

24 сағат0%Апта0%Ай0%

1 жарнамалық жазбаның қамтуы

664

1 сағат19329.07%1 – 4 сағат1 738261.75%4 - 24 сағат37456.33%

Толығырақ

Каналға біздің ботымызды қосып, осы каналдың аудиториясын біліңіз.

24 сағаттағы жазбалар саны

0

Динамика

"On Liberty | درباره‌ی آزادی" тобындағы соңғы жазбалар

Барлық жазбалар

16.04.202516:00

«اگر کسی نتواند برای تأمین عدالت به مرجعی جز حکومت متوسل شود، عدالت مورد سوءاستفاده‌ی حکومت قرار خواهد گرفت؛ حتی اگر قانون اساسی و دیوان عالی وجود داشته باشد. قوانین اساسی و دیوان‌های عالی نهادهای دولتی هستند، و هر محدودیتی که وضع شود به‌ناچار باید توسط کارگزاران همان سازمان بررسی شود. قابل پیش‌بینی است که تعریف مالکیت و امنیت پیوسته تغییر می‌کند و قلمرو اختیارات حکومت گسترش می‌یابد تا جایی‌که، در نهایت، مفهوم حقوق جهان‌شمول و تغییرناپذیر بشر، به‌ویژه حق مالکیت، نابود شود، و قانون -به‌عنوان مصوبات حکومتی- و حقوق -به‌عنوان کمک‌های دولتی- جایگزین آن گردند.»

❈ هانس هرمان هوپ، اخلاق روتباردی
➣ @Notes_On_Liberty

15.04.202518:00

📃 بحران آب؟ مقصر کیست؟

➣ @Notes_On_Liberty

نزاع کشاورزان اصفهانی با دولت بر سر آب و شکسته‌شدن خط‌لوله‌ی انتقال آب به یزد بار دیگر قلم تحلیل‌گران مختلف را به جنبش درآورده است: مقصر بحران کشاورز اصفهانی است یا اهالی یزد؟ مقصّر کیست؟ محق کدام است؟ پاسخ این است که هیچ‌کدام. در تحلیل نهایی، دولت و برنامه‌ریزی مرکزی باید مقصر بحران به‌وجودآمده دانسته شود.

ردّ پای بحران کنونی -نه فقط در اصفهان، که در کل ایران- را باید در ملّی‌سازی منابع آب، برنامه‌ریزی مرکزی در راستای صنعتی‌سازی کشور، قیمت‌گذاری دستوری، و انواع و اقسام مداخلات کوچک و بزرگ دولت طی سالیان دراز باید جست. در ابتدا دولت مالکیّت افراد بر آب را با ملّی‌سازی منابع از میان برده است. منبع آبی که ساکنان حوزه‌ی آبی یک رود را تأمین می‌کرد و عرفاً حقّ مالکیّت آن بین اهالی تقسیم شده بود، حقّ مسلّم همه‌ی جمعیّت تحت سلطه‌ی دولت قلمداد شد. معنای ملّی‌سازی جز دولت‌سازی یک «چیز» نیست. فرض بر آن بگذاریم که یک معدن حقّ همه‌ی ساکنان کشور x است، و پس از مدّتی یکی از استان‌های آن کشور به تسخیر دولت y در آمد، آیا اهالی آن استان همچنان سهمی از منابع کشور x دارند یا نه؟ آیا ساکنان کشورهایی که سابقاً و به‌لحاظ تاریخی تحت سلطه‌ی حکومت کشور x بوده‌اند، از آن منابع سهم می‌برند؟ به همین روی، اساساً ملّی‌سازی صنایع/منابع معنایی جز سپردن آن به دست دولت و برنامه‌ریزی مرکزی ندارد. در اینجا با تراژدی منابع مشاع روبه‌رو خواهیم شد. مالکیّت دولتی بدون آینده‌نگری منابع را در راستای اهداف خود «مصرف» و «چپاول» می‌کند.

فرض کنید یک سرمایه‌گذار خصوصی قصد دارد که کارخانه‌ی ذوب‌آهن بنا کند. او ابتدا باید هزینه‌ها را بسنجد که آیا احداث کارخانه در دل کویر و خرید آب از مالکان رود نزدیک آن‌جا به‌صرفه‌تر است یا احداث آن در کنار منبع آبی عظیم‌تر، یعنی دریا (احتمالاً بدون مالک یا با قیمتی ارزان‌تر). ولی دولت، با تکیه بر منبع مالی بی‌پایان و سلطه‌ی قهرآمیز بر منابع، فارغ از ملاحظات اقتصادی، تنها متوجّه آن است که کدام مکان از لحاظ راهبردی مناسب‌تر است، به مرکز نزدیک‌تر بوده، و دیرتر به تصرّف دشمن درمی‌آید.

دوم، دولت با قیمت‌گذاری دستوری بر روی برخی اقلام کشاورزی (به زبان دولت: محصولات استراتژیک!)، و ممنوعیّت برخی محصولات مانند خشخاش، کشت بعضی از محصولات را سودآور و برخی دیگر را زیان‌آور ساخته است. در چنین شرایطی کشاورزان به کشت محصولاتی می‌پردازند که از قید قیمت‌گذاری دولتی خارج هستند یا قیمت مناسب‌تری دارند (ممنوعیّت خریدوفروش گندم به افراد و شرکت‌های خصوصی و، در مقابل، کاهش واردات برنج از خارج را در نظر بگیرید).

از سوی دیگر، دولت با مداخله‌ی سدسازی، مصرف آب در برخی مناطق را افزایش می‌دهد. برداشت آب از بالادست رودها، شهرک‌سازی‌ها و باغ‌سازی‌های گسترده در اطراف سدهای ذخیره‌ی کشور، تنها به‌لطف مجوزهای دولتی ممکن شد و مالکان سنّتی طی هزاران سال از چنین اقدام پرهیز کرده بودند و در صورت اقدام به احداث باغ، از سهم آبی معیّن استفاده می‌کردند.

وانگهی، دولت با ملّی‌سازی منابع آبی و عرضه‌ی ارزان‌قیمت آب (یارانه)، انگیزه‌ی صرفه‌جویی و مصرف محتاطانه‌ی آن را از میان برده است. در بازار آزاد، سازوکار قیمت‌ها در مواقع ترسالی و خشکسالی، جلوی مصرف بی‌رویّه‌ی آب را می‌گیرد، و مصرف آن را مدیریّت می‌کند. حتّی انتقال آب از یک شهر به شهر دیگر تابعی از نظام قیمت‌هاست و ملاحظات آینده‌نگرانه را جانشین کوته‌بینی و «مصرف» صرف منابع می‌کند.

راهکار بحران کنونی کشور چیزی جز مجموعه‌ای از اقدامات ضدسوسیالیستی (دولت‌زدایی) نتواند بود. ملّی‌زدایی منابع و مراتع، بازگرداندن مالکیّت منابع به مالکان تاریخی و محلّی، خصوصی‌سازی صنایع، آزادسازی قیمت‌ها و قطع یارانه به کشاورزان و صنایع، لازمه‌ی بازگشت نظم طبیعی به کشور است و شرّ برنامه‌ریزی بیشتر و متمرکزتر، که بیش از صد سال کشور را به اسارت گرفته، تنها بر مشکلات میافزاید.

#آب #مالکیت #ملی‌سازی
➣ @Notes_On_Liberty

03.04.202515:00

📃 آیا مخارج حکومت و انبساط پولی ثروت جدید خلق می‌کند یا آن را از بین می‌برد؟ | ✍🏻 فرانک شوستاک

➣ @Notes_On_Liberty

بسیاری از اقتصاددانان ادّعا می‌کنند که رشد اقتصادی ناشی از افزایش تقاضای کل برای کالاها و خدمات است؛ افزون بر این، ادّعا می‌کنند که تولید کلّی چندین برابر افزایش مخارج حکومت، مصرف‌کنندگان، و کسب‌وکارها افزایش می‌یابد. بنابراین، جای شگفتی نیست که اکثر مفسّران اقتصادی معتقدند که یک محرّک مالی و پولی تقاضای کل را تقویّت می‌کند و جلوی سقوط اقتصاد به ورطه‌ی رکود را می‌گیرد.

این اقتصاددانان معتقدند افزایش مخارج حکومت و تزریق پول از طرف بانک مرکزی باعث افزایش تولید کالا و خدمات و تقویّت تقاضای کل می‌شود. این بدان معناست که تقاضا، عرضه را به‌وجود می‌آورد. با این‌حال، آیا این درست است؟

چرا عرضه بر تقاضا مقدم است؟

در اقتصاد بازار، تولیدکنندگان صرفاً برای مصرف خود تولید نمی‌کنند. برخی از محصولات تولیدی آن‌ها برای مبادله با آنچه دیگران تولید می‌کنند، استفاده می‌شود. از این‌رو، در اقتصاد بازار، تولید مقدّم بر مصرف است، بدین معنی که چیزی با چیز دیگری مبادله می‌شود. این همچنین به‌معنای آن است که افزایش تولید کالا و خدمات منجر به افزایش تقاضا برای کالاها و خدمات می‌شود.

به‌گفته‌ی دیوید ریکاردو،

هیچ‌کس تولید نمی‌کند، مگر با هدف مصرف یا فروش، و هرگز نمی‌فروشد، بلکه به قصد خرید کالای دیگری که می‌تواند برای حال او مفید باشد یا به تولید آینده کمک کند. پس با تولید، لزوماً یا مصرف‌کننده‌ی کالای خود می‌شود یا خریدار و مصرف‌کننده‌ی کالای شخص دیگری.

تقاضای یک فرد به توانایی او برای تولید کالا محدود می‌شود. هر چه یک فرد بتواند کالاهای بیشتری تولید کند، کالاهای بیشتری می‌تواند تقاضا کند. برای مثال، اگر پنج نفر ده سیب‌زمینی و پنج گوجه تولید کنند، این تمام چیزی است که می‌توانند تقاضا کنند و مصرف کنند. تنها راه مصرف بیشتر، تولید بیشتر است.

🖇 متن کامل: آیا مخارج حکومت و انبساط پولی ثروت جدید خلق می‌کند یا آن را از بین می‌برد؟

#اقتصاد #پس‌انداز #صرفه‌جویی
#سرمایه‌گذاری #ثروت #تولید
#مخارج_دولتی #عرضه #تقاضا
➣ @Notes_On_Liberty

20.03.202509:01

«نوبهار آمد و نوروز نو آورد نشاط،
ز مهی چون بت نوشاد میِ سرخ ستان

تا بجایست زمین با طرب و شادی زی
تا بپایست فلک با خوشی و رامش مان»
(قطران تبریزی)

֎ نوروزتان خرّم! جشن شکوهمند نوروز و فرارسیدن سال ۱۴۰۴ خورشیدی و ۱۳۹۴ یزدگری، بر همه‌ی ایرانیان شاد باد. به امید زندگی‌ای در سایه‌ی آزادی.

07.03.202518:16

● کتاب «حکومت قادرمطلق؛ ظهور دولت تمامیّت‌خواه و جنگ تمام‌عیار»
● نویسنده: لودویگ فون میزس
● مترجم: شیدوَش سپهرداد

برای کسب اطلاعات بیشتر و خرید به سایت نشر آماره مراجعه کنید:

https://nashreamareh.ir/product/economics/international/ghader/

AgADNGUAAgINYEo

1.18 MB

07.03.202512:57

امروز کتاب به دستم رسید. متوجّه شدم که بخش‌هایی از کتاب قربانی تیغ تیز سانسور آقایان شده و از کتاب حذف گردیده است. قسمت‌های محذوف و سانسورشده را در این‌جا می‌آورم تا محتوای کتاب و گفته‌های میزس بر خوانندگان روشن شود.

در صفحه‌ی ۲۴۱ (بخش ۵ از فصل هشتم)، در پایان صفحه، میزس چنین گفته است:

بشریّت هزینه‌ی سنگینی برای احساسات ضدّ سامی و ضدّ یهودی پرداخت کرده است.

در صفحه‌ی ۳۳۹ (بخش ۵ از فصل دوازدهم)، با عنوان «مشکلات آسیا»، بخش‌هایی از بند سوم و دو بند پس از آن به‌طور کامل سانسور و حذف شده است:

... افزون بر این، این مسئله نشان می‌دهد که تمدّن غربی، که انگلیسی‌ها می‌خواستند بومیان تحت سلطه را از آن بهره‌مند سازند، مورد استقبال آن‌ها قرار گرفته است. ممکن است این امر را بدیهی انگاریم. گواه امر این است که همه‌ی این نژادهای رنگین‌پوست نه‌تنها مشتاق پذیرش روش‌های فنّی تمدّن غرب بودند، بلکه مشتاق آموختن آموزه‌ها و ایدئولوژی‌های سیاسی غرب نیز بوده و هستند. دقیقاً همین پذیرش تفکّر غربی بود که سرانجام آن‌ها را علیه حکومت مطلقه‌ی مهاجمان برانگیخت.

خواسته‌های مردم آسیا برای دستیابی به آزادی و تعیین سرنوشت، نتیجه‌ی غرب‌گرایی آن‌هاست. بومیان با ایدئولوژی‌های وام‌گرفته‌شده از اروپاییان، با خود آنان می‌جنگند. اینکه اعراب، هندوها و چینی‌ها معنای آموزه‌های سیاسی غرب را به‌خوبی درک کرده‌اند، بزرگ‌ترین دستاورد سیاست‌های آسیایی سده‌ی نوزدهم اروپا است.

مردم آسیا توجیهی برای مقصّر دانستن مهاجمان به‌خاطر جنایاتی که در سال‌های گذشته مرتکب شده‌اند، ندارند. این افراط‌ها هرچند از منظر اصول و اهداف لیبرالی غیرقابل دفاع بودند، ولی وقتی با معیارهای آداب‌ورسوم و عادات شرقی سنجیده می‌شدند، چیز خارق‌العاده‌ای نبودند. ولی شرق به‌خاطر نفوذ افکار غربی ممکن است هرگز درستی کشتار و شکنجه دشمنان را زیر سؤال نبرده باشد. روش‌های بومی آن‌ها بسیار وحشیانه‌تر و نفرت‌انگیزتر بود. این متناقض است که این مسائل را با نارضایتی‌های گذشته، درست در لحظه‌ی که پرجمعیّت‌ترین کشورهای آسیایی تمدّن‌های خود را تنها با کمک نظامی آنگلوساکسون‌ها می‌توانند حفظ کرد، بیان کنیم.

27.02.202518:32

📖 کتاب «حکومت قادرمطلق؛ ظهور دولت تمامیّت‌خواه و جنگ تمام‌عیار» توسط نشر آماره منتشر شد.
● نویسنده: لودویگ فون میزس
● مترجم: شیدوَش سپهرداد

◈ از متن:
«نوع جدیدی از خرافات اذهان مردم را تسخیر کرده است: پرستش دولت. مردم خواستار اعمال روش‌های زور و اجبار، خشونت و تهدید هستند. بدا به حال کسی که در برابر بت‌های مد روز زانو نزند! دولت نهادی انسانی است، نه موجودی فرابشری. کسی که می‌گوید «دولت»، منظورش زور و اجبار است کسی که می‌گوید: قانونی در این مورد باید وجود داشته باشد، منظورش این است که افراد مسلح حکومت باید مردم را مجبور به انجام کاری که دوست ندارند، بکنند و از کاری که دوست دارند انجام دهند، منع کنند... کسی که می‌گوید دولت خداست، اسلحه و زندان را خدا می‌داند. بدترین شرارت‌هایی که تاکنون به بشر تحمیل شده از سوی حکومت‌های شریر ساخته شده است. دولت می‌تواند منبع اصلی بدبختی و فاجعه باشد و اغلب در طول تاریخ چنین بوده است.»

در قطع وزیری - ۳۶۲ صفحه

برای کسب اطلاعات بیشتر و خرید آنلاین به سایت نشر آماره مراجعه کنید:

https://nashreamareh.ir/product/economics/international/ghader/

#معرفی_کتاب
➣ @Notes_On_Liberty

24.02.202513:08

«اینک زمین را می‌ستاییم؛
زمینی که ما را در بر گرفته است.
ای اهوره‌مزدا!
زنان را می‌ستاییم.
زنانی را که از آنِ تو به شمار آیند،
و از بهترین اَشَه برخوردارند، می‌ستاییم.» (یسنا، هات سی‌وهشتم)

❈ پنجم اسفندماه، سپندارمذگان، جشن بزرگداشت زن و زمین، فرخنده باد.
➣ @Notes_On_Liberty

24.02.202509:30

فی‌الواقع آزادی اسلحه و حق دفاع باعث میشه که مردم هر روز همدیگر رو بکشند و بدرّند. ولی انحصار اسلحه در دست دولت خیلی خوبه و دولت خردمند و خوب هیچ‌کس رو نمی‌کشه 🥹

➣ @Notes_On_Liberty

20.02.202515:30

«ما نه وارثان محافظه‌کاران، بلکه وارثان راسخ و استوار دشمنان دیرپای آن‌ها، لیبرال‌های کلاسیک، هستیم. لیبرالیسم کلاسیک با ارادت به آزادی فردی و سیاست خارجی صلح‌جویانه، از ابتدا خود را در قطب مخالف محافظه‌کاری قرار داد، و این تضاد تا امروز ادامه دارد. محافظه‌کاری یعنی طرفداری از حکومت بزرگ و دولت‌گرایی در سراسر جهان؛ یعنی طرفداری از میلیتاریسم و سرکوب آزادی‌های مدنی در داخل، و مداخله‌، امپریالیسم و سیاست خارجی جنگ‌طلبانه در خارج از کشور؛ محافظه‌کاری یعنی تکریم دولت و رهبر آن، و یعنی «اخلاق» تحمیلی دین‌مآبانه، که تحت لوای آن، دولت رفتاری را که خالص و درست تصور می‌شود بر اتباع خود تحمیل می‌کند. لیبرتارینیسم، به‌عنوان وارث لیبرالیسم کلاسیک، برعکس محافظه‌کاری، از آزادی فردی و عدم مداخله‌ی حکومت در داخل یا خارج حمایت می‌کند. ما به فرد صلح‌طلب احترام می‌گذاریم، و با دستگاه دولتی دشمنیم. ما دین و اخلاق را دغدغه‌ی خصوصی هر فرد می‌دانیم.»

❈ مورای روتبارد، انجمن آزادی
➣ @Notes_On_Liberty

19.02.202514:30

📃 چگونه آزادی سوئد را ثروتمند ساخت و سوسیالیسم آن را ویران کرد | ✍🏻 یوهان نوربرگ

➣ @Notes_On_Liberty

این روزها همه لیبرال هستند

جنبش لیبرال پیروز شده بود، ولی در آستانه‌ی آن بود که قربانی موفّقیّت خود شود. در ژانویه ۱۸۶۷، لیبرالیسم با پارلمان جدید و دموکراتیک‌تر بدون تقسیم به املاک، ظفرمند جلوه‌گر شد. لارس یوهان هیرتا، قدیمی‌ترین نماینده‌ی مجلس، سخنرانی افتتاحیّه را ایراد کرد و در آن اصلاحات را گرامی داشت و به نمایندگان هشدار داد که ایده‌های جدیدی درباره‌ی نحوه‌ی گرفتن پول از مردم ارائه نکنند. یکی از مفسّران گفت: «حالا دیگر احزاب وجود ندارند. امروز همه لیبرال هستند.»

ولی از جهتی، این مسئله برای لیبرال‌های کلاسیک مشکلاتی به‌وجود آورد. به‌نظر می‌رسید که آن‌ها برنامه‌ی خود را به پایان رسانده بودند. ائتلافی که ایده‌ها را به پیروزی رسانده بود، اکنون منافع دیگری را مدّنظر داشت. این را می‌توان در احزاب جدیدی که در مجلس تشکیل شد، دید. اهالی حکومت لیبرال قدیم، با هدف دفاع از اصلاحات، و نه فراتر رفتن از آن، حزب وزیران را راه انداختند. یک گروه کوچک‌تر حزب نئولیبرال را تأسیس کرد؛ این حزب از نظر اقتصادی لیبرال بود و می‌خواست اصول خود را به موضوعات فرهنگی و سیاسی، از جمله حقوق بیشتر برای زنان، حاکمیّت قانون گسترده‌تر، و دموکراسی بیشتر بسط دهد. حزب برجسته‌ی جدید «حزب مردان روستایی» بود، حزبی برای کشاورزان که دارای عناصر لیبرال بود، و می‌خواست مالیات‌ها را کاهش دهد و به کسانی‌که خارج از تشکیلات استکهلم بودند قدرت بیشتری بدهد.

بدیهی است که لیبرال‌ها بین همه‌ی آن احزاب تقسیم شدند. گریپنشتد و لیبرال‌های میانه‌رو به حزب وزیران پیوستند. هیرتا و لیبرال‌های رادیکال مدّتی به حزب نئولیبرال پیوستند و هدلاند و بسیاری از لیبرال‌های خارج از استکهلم عضو حزب روستایی شدند. این بدین معنا بود که همه‌ی احزاب تحت تأثیر لیبرالیسم بودند، و یک حکومت لیبرال همچنان فرمان می‌راند -ولی همچنین بدین معنی بود که لیبرالیسم دیگر نیروی منسجم و مؤثّری برای نیل به یک هدف مشترک نیست...

🖇 متن کامل: چگونه آزادی سوئد را ثروتمند ساخت و سوسیالیسم آن را ویران کرد

#سوئد #بازار_آزاد #لیبرالیسم
#آزادی_اقتصادی #سرمایه‌داری
#سوسیالیسم #سوسیال‌دموکراسی
➣ @Notes_On_Liberty

15.02.202514:30

«اگر اسلحه محدود یا غیرقانونی باشد، دلیلی وجود ندارد که انتظار داشته باشیم مجرمانِ مصمّم و قاطع توجّه چندانی به قانون داشته باشند. پس مجرمان همیشه می‌توانند اسلحه بخرند و حمل کنند؛ این تنها قربانیان بی‌گناه آن‌ها خواهند بود که از لیبرال‌های [= چپ آمریکایی] دلواپس، که قوانینی را علیه اسلحه و دیگر سلاح‌ها وضع می‌کند، رنج خواهند برد.» (مورای روتبارد)

- فکر می‌کنید مخالفان آزادی اسلحه با دیدن این نوع جنایات، در اعتقادات شوم خود بازنگری می‌کنند؟ اصلاً. آن‌ها به شما خواهند گفت که اگر اسلحه آزاد بود این جنایات بیشتر می‌شد، چون افراد بیشتری سلاح در اختیار داشتند! ذهن آن‌ها هرگز توانایی درک این را نخواهد داشت که تبهکاران همواره سلاح خود را به دست خواهند آورد.

#آزادی_اسلحه #حق_دفاع #دفاع_از_خود
➣ @Notes_On_Liberty

15.02.202512:30

رویکرد مرسوم به توسعه‌ی اقتصادی برای ثروتمند کردن کشورهای فقیر، مبتنی بر یک توهّم تکنوکراتیک است: این باور که فقر یک مشکل کاملاً فنّی و تکنولوژیک است که می‌تواند با راه‌حل‌های فنّی مانند کود، آنتی‌بیوتیک یا مکمّل‌های غذایی برطرف شود. رویکرد تکنوکراتیک علّت واقعی فقر، یعنی قدرت لگام‌گسیخته‌ی دولت در برابر افراد فقیر و بدون حقوق را نادیده می‌گیرد.

کارشناسان فنّی ناخواسته با این توهّم تکنوکراتیک، به دولت، به‌عنوان نهادی که راه‌حل‌های فنّی را اجرا می‌کند، اختیارات و مشروعیّت جدیدی اعطا می‌کنند. اقتصاددانانی که از رویکرد تکنوکراتیک حمایت می‌کنند، به ساده‌لوحی وحشتناکی درباره‌ی قدرت دچارند؛ اینکه با کاهش یا حتّی حذف محدودیّت‌های قدرت، دولت به میل خود خیرخواه باقی خواهد ماند.

آنچه قبلاً حقّ الهی پادشاهان نامیده می‌شد در زمان ما به حقّ توسعه‌ی دیکتاتورها تبدیل شده است. دیدگاه مسلّم در باب توسعه، دیدگاه مستبدّان خوش‌نیّت است که کارشناسان فنّی توصیه می‌کنند، و ما آن را توسعه‌ی اقتدارگرا یا آمرانه می‌نامیم. واژه‌ی تکنوکراسی (مترادف توسعه‌ی اقتدارگرا) خود یک مفهوم ابداعی در اوایل سده‌ی بیستم است؛ به‌معنای «حکمرانی متخصّصان.»

تراژدی اخلاقی توسعه‌ی امروز، تردستی و شعبده‌ای است که توجّه را به راه‌حل‌های فنّی معطوف می‌کند و در عین حال بر نقض حقوق افراد سرپوش می‌گذارد. حقوق فقرا به خودی خود اهداف اخلاقی هستند. رویکرد اخلاقی خنثی به افراد فقیر وجود ندارد. هر رویکرد توسعه‌گرایانه یا به حقوق فقرا احترام می‌گذارد یا آن‌ها را زیر پا می‌نهد. توسعه‌ی اقتدارگرایانه نیز یک تراژدی عملی است.

تاریخ و تجربه‌ی مدرن نشان می‌دهد که افرادِ آزادِ دارای حقوق سیاسی و اقتصادی -که آن را توسعه‌ی آزاد می‌نامیم- نظام حلّ مشکلات بسیار موفّقی را برقرار می‌کنند. توسعه‌ی آزاد به ما این حق را می‌دهد که یکی از هزاران مشکل‌گشای خودجوش را انتخاب کنیم و به کسانی‌که مشکلات ما را حل می‌کنند پاداش دهیم.

توسعه‌ی آزاد به چرخ معیوب پرسروصدا اجازه می‌دهد تا برای رفع مشکل روغن پیدا کند، در حالی‌که توسعه‌ی اقتدارگرایانه چرخ معیوب را ساکت می‌کند؛ احتمالاً با حمله‌ی پلیس و مجازات زندان.

توهّم تکنوکراتیک این است که فقر ناشی از کمبود تخصّص است، در حالی‌که فقر واقعاً به کمبود حق مربوط می‌شود. تأکید بر مسئله‌ی تخصّص و کارشناسی مشکل حقوق را بدتر می‌کند. مشکلات فنّی و تکنولوژیک فقرا، نشانه‌ی فقر است، نه دلیل آن. علّت فقر فقدان حقوق سیاسی و اقتصادی، نبود یک نظام سیاسی و اقتصادی آزاد است که راه‌حل‌های فنّی برای مشکلات فقرا پیدا کند. مستبدّی که کارشناسان انتظار دارند راه‌حل‌های فنّی را اجرا و مشکلات فنّی را برطرف کند، خود بزرگترین مشکل است.

یکی از مفاهیم رایج در میان توسعه‌گرایان مفهوم «دیکتاتور خیرخواه» است. بر اساس این مفهوم، رهبر ممکن است قدرت و اختیارات نامحدودی داشته باشد، ولی نیّت او در زمینه‌ی استفاده از قدرت، نیّت خیر فرض می‌شود. او فقط به مشاوره‌ی متخصّصان نیاز دارد تا کارهای خوب انجام دهد.

حمایت از رویکرد توسعه‌ی اقتدارگرایانه گاهی آشکار نیست، بلکه در لفافه است؛ اغلب با لباس نوع‌دوستی جلوه می‌کند تا خودخواهی.

● استبداد متخصصان، ویلیام ایسترلی

➣ @Notes_On_Liberty

14.02.202513:30

📃 لیبرتارین‌های متقدم مخالف حق رأی همگانی بودند | ✍🏻 رایان مک‌مکن

➣ @Notes_On_Liberty

مسئله‌ی تعیین معیاری برای مشارکت سیاسی در انتخابات، مسئله‌ی رایجی در میان لیبرتارین‌های متقدّم -افرادی که پیس از سده‌ی بیستم «لیبرال» نامیده می‌شدند- بود. این لیبرتارین‌ها با قدرت دولتی مخالف بودند و از مالکیّت خصوصی حمایت می‌کردند و همچنین می‌خواستند گستره‌ی رأی‌دهندگان را افزایش دهند. با این‌حال، حتّی این اصلاح‌طلبان رادیکال هم این را درک می‌کردند که اجازه‌ی شرکت در انتخابات به همگان بدون درنظرگرفتن اینکه «پوست در بازی» دارند یا نه، حماقت است. احتیاط حکم می‌کرد که مشارکت‌کنندگان سیاسی باید به نحوی از انحاء در جامعه سرمایه‌گذاری کنند.

این امر مشکل جدیدی را به‌وجود آورد: چگونه می‌توانیم میزان دلبستگی یک فرد به جامعه را اندازه‌گیری کنیم؟ از نظر تاریخی، این دلبستگی بر اساس مالیات و دارایی سنجیده می‌شد. با این‌حال، ممکن است هنگام درنظرگرفتن مشکل تابعیّت برای مهاجران، نیاز به معیارهای دیگری نیز باشد. در هر صورت، مسئله‌ی مشارکت سیاسی از روزگار اصلاح‌طلبان لیبرتارین تغییر اساسی نکرده است.

لاک و همترازخواهان: حق رأی مالیات‌دهندگان

مورای روتبارد همترازخواهان انگلیسی سده‌ی هفدهم را «نخستین جنبش توده‌ای لیبرتارین خودآگاه جهان» نامید. آن‌ها مخالف سرسخت مطلق‌گرایی سلطنتی و اقتدارگرایی کرامولی، که پس از آن به‌وجود آمد، بودند. آن‌ها با مرکانتیلیسم مخالفت ورزیدند، از تجارت آزاد حمایت کردند و به‌دنبال گسترش حقّ رأی بودند. از سوی دیگر، آن‌ها همچنین به حقّ رأی محدود اعتقاد داشتند.

امروزه بحث‌هایی در میان مورّخان وجود دارد که همترازخواهان محدودیّت این حقّ رأی را تا چه حد می‌دانستند. رالف رایکوِ تاریخ‌نگار، بیان می‌دارد که همترازخواهان «محصول عادّی لیبرالیسم بورژوایی بودند و در واقع از محدود کردن حقّ رأی به کسانی که مالیات می‌پرداختند، دفاع می‌کردند.»...

🖇 متن کامل: لیبرتارین‌های متقدم مخالف حق رأی همگانی بودند

#لیبرالیسم #لیبرتاریانیسم
#حق_رای #همترازخواهان
#جان_لاک #مونتسکیو
➣ @Notes_On_Liberty

10.02.202517:05

منقول است که توکویل اندکی پیش از انقلاب ۱۸۴۸ در مجلس نمایندگان فرانسه گوش به زمین چسبانده و گفته بود: صدای پای انقلاب به گوش می‌رسد. امروز نیز اگر عاقلی گوش به زمین بچسباند، صدای پای سوسیالیسمِ بیشتر را، که رخت اپوزیسیون بر تن کرده، آشکارا می‌شنود. در واقع، محلّ اختلاف جمهوری سوسیالیستی حاکم بر ایران و اپوزیسیونش، مسئله‌ی قدرت است؛ چه کسی باید قدرت داشته باشد تا سیاست‌های سوسیالیستی را اجرا کند؟ خصومت و مقابله‌ای با اصل سوسیالیسم و اقتصاد دولتی در میان گفته‌ها و نوشته‌های اپوزیسیون به چشم نمی‌خورد، و نه‌تنها این، که وعده‌های رفاهی آنان با وعده‌های رژیم سوسیالیستی کنونی در رقابتی تنگاتنگ به سر می‌برند.

با افزایش تدریجی گرایش به لیبرتاریانیسم (لیبرالیسم کلاسیک) و آزادی اقتصادی در میان بخشی از مردم، سوسیالیست‌های در قدرت و سوسیالیست‌های بی‌قدرت به جوش و خروش آمده، ترسان و حیران متّحداً کمر همّت به نبرد با آن بسته‌اند. طایفه‌ی «چپ‌گراتر از چپ‌ها» نیز پس از تلاش‌های ناموفّق برای چسباندن خود به لیبرالیسم و سرمایه‌داری، «عداوت خود ظاهر کرد» و به «اتّحاد مقدّس» برای نبرد با آزادی پیوست.

سوسیال‌دموکرات قصّه هم به پیروی از اسلاف سوسیالیست‌اش سالاد کلماتی ردیف کرده تا همان سخنان احمقانه‌ای را بگوید که کارلایل بیش از یک سده پیش گفته بود: اقتصاد علم نیست! به همین ترتیب، دلایل و شواهد علمی برای زمین‌تخت‌گرایان نیز علم نیست و نیروی جاذبه چیزی جز سخنان پوچ و بیهوده نمی‌تواند بود. (در اینجا به نادانی‌اش در باب ریشه‌های لیبرالیسم نمی‌پردازم.)

اگر تقابل سوسیالیست‌ها (با هر پیشوند و پسوندی اعمّ از سوسیال‌دموکرات، سوسیالیست لیبرتارین، سوسیالیسم سبز، نئوسوسیالیسم) با بازار آزاد را عناد با خود آزادی ندانیم، در بهترین حالت می‌توان آن را ناشی از عدم درک زنجیره استدلال‌های منطقی علم اقتصاد و نادانی نسبت به شیوه‌ی کار اقتصاد دانست. اجزای اقتصاد به شکل منفرد و مجزّا از هم کار نمی‌کنند. بلکه بازار آزاد شبکه‌ای از کنش‌هاست که بر یکدیگر تأثیر می‌گذارند، سیگنال‌هایی را ارسال می‌کنند، که بر محاسبات و شیوه‌های تولید اثر می‌گذارد و هر مداخله‌ای در این ساختار به‌معنی ایجاد اختلال و عواقب زیان‌بار دیگر است.

اعتراض لیبرال‌ها به مداخلات حکومت، ناشی از خودخواهی و منفعت‌طلبی ایشان یا دشمن با اقشار کم‌درآمد و فقیر نیست، بلکه مخالفت با ریشه‌های فقر و عوامل به‌وجودآورنده‌ی آن است. تنها چیزی که وضعیّت مادی آدمیان را بهبود می‌بخشد انباشت سرمایه، سرمایه‌گذاری بیشتر و تولید کالاست؛ و هزینه‌ها و مداخله‌های حکومت دقیقاً همان چیزی‌ست که روند تشکیل سرمایه و سرمایه‌گذاری بیشتر را مختل می‌کند و، در نهایت، به فروپاشی کلّ اقتصاد و فقر عمومی می‌انجامد؛ زیرا هر مداخله‌ای مداخله‌ی بیشتری را می‌طلبد و کمتر دولتی به میل خود دست از مداخله‌گرایی می‌کشد.

در اقتصاد، یعنی در جهان واقع، کالای رایگان وجود ندارد. هر پروژه‌ی دولتی نیاز به هزینه‌هایی دارد که از طریق مالیات‌ستانی تأمین می‌شود. مالیات‌های مستقیم، غیرمستقیم، و مالیات تورّمی. برخلاف مغالطات کینزی، تأمین هزینه‌های چنین پروژه‌هایی نه‌تنها رفاه عمومی را ارتقا نمی‌دهد بلکه سخت به آن آسیب می‌زند. زیرا مالیات‌های تصاعدی انگیزه‌ی کار و تولید را در بین قشر مولّد جامعه از بین می‌برد و در نتیجه به کاهش درآمد مالیاتی دولت منجر شده و دولت را ناچار به توسّل به تأمین مالی از طریق خلق تورّم می‌کند. خلق تورّم نیز وضعیّت را بهبود نمی‌بخشد بلکه گرهی بر گره قبلی میافزاید. این بار، انباشت سرمایه و تولید کاهش نمی‌یابد، بلکه سرمایه به‌کلّی نابود شده یا فرار می‌کند و تولید اگر با مداخلات دیگر (واضحاً تثبیت قیمت) از بین نرود، پیامد تورّم را با کاهش کیفیّت بازتاب می‌دهد.

بررسی پیامد مداخلات دولت، تورّم، و شکست دولت‌ها در ارائه‌ی خدمات، و کیفیّت خدمات دولتی در این مختصر نگنجد و ارجاع به مطالب بسیاری که درباره‌ی موضوعات یادشده در این کانال منتشر شده، تکافو می‌کند؛ «و بر مردمان واجب است که در کسب علم کوشند و فهم را در آن معتبر دارند که طلب علم و ساختن توشه‌ی آخرت از مهمات است، و زنده را از دانش و کردار نیک چاره نیست و نیز نور ادب دل را روشن کند و داروی تجربت مردم را از هلاک جهل برهاند...»

➣ @Notes_On_Liberty

Барлық жазбалар

Жарияланды14 сағат

15.04.202518:30جناب گاو

13.7K

Толығырақ

Рекордтар

10.04.202523:59

3.9KЖазылушылар

08.02.202523:59

100Дәйексөз индексі

19.04.202523:59

3.6K1 жазбаның қамтуы

18.03.202523:10

3.6KЖарнамалық жазбаның қамтуы

15.03.202519:10

15.64%ER

21.01.202523:59

106.00%ERR

Өсу

Толығырақ

Жазылушылар

Цитата индексі

1 хабарламаның қаралымы

Жарнамалық хабарлама қаралымы

ERR

Толығырақ

On Liberty | درباره‌ی آزادی танымал жазбалары

Барлық жазбалар

16.04.202516:00

03.04.202515:00

هیچ‌کس تولید نمی‌کند، مگر با هدف مصرف یا فروش، و هرگز نمی‌فروشد، بلکه به قصد خرید کالای دیگری که می‌تواند برای حال او مفید باشد یا به تولید آینده کمک کند. پس با تولید، لزوماً یا مصرف‌کننده‌ی کالای خود می‌شود یا خریدار و مصرف‌کننده‌ی کالای شخص دیگری.

تقاضای یک فرد به توانایی او برای تولید کالا محدود می‌شود. هر چه یک فرد بتواند کالاهای بیشتری تولید کند، کالاهای بیشتری می‌تواند تقاضا کند. برای مثال، اگر پنج نفر ده سیب‌زمینی و پنج گوجه تولید کنند، این تمام چیزی است که می‌توانند تقاضا کنند و مصرف کنند. تنها راه مصرف بیشتر، تولید بیشتر است.

15.04.202518:00

Көбірек мүмкіндіктерді ашу үшін кіріңіз.