ناگه فرشته، قامت بلند خود را بر فراز دریاچه بلند کرد: با هر دو دست خود، شعله‌ها را به عقب راند، و شراره‌های تیز و سوزناک، چونان امواجی به عقب رانده می‌شد، و در میان خود، دشتی وحشتناک پدید می‌آورد! سپس با بال‌هایی گشوده، به سمت بالا پرواز کرد، در حالی که در آن هوای تاریک که ناگه وزنی غیرمعمول را حس می‌نمود، تکیه کرد تا سرانجام بر زمین خشک و لم‌يزرع - چنانچه بتوان آنچه را پیوسته با آتشی شدید می‌سوزد زمین نامید، آنگونه که آن دریاچه با آتشی مایع می‌سوخت! - فرود آمد.

«او از آن مردانی بود که خداوند دست [عنایتش] را در خواب بر سرشان می‌نهد تا به آنچه نمی‌دانند آگاه گردند و از شهود و گمان‌ها لبریز شوند، حال آنکه بازتاب‌هایی از دنیاهای دوردست از روی پلک‌های بسته‌شان می‌گذرد.»

دو روح یخ‌زده را در یک گودال دیدم که سر یکی برای آن دیگری کلاهی شده بود، چونانکه به‌هنگام گرسنگی نان خورند. آن‌کس که سر بالاتر داشت دندان در نقطه‌ای از سر آن دیگری که مخ و گرده به‌هم می‌پیوندند، فرو برد.
بی‌گمان «تیدئو» در طغیان خشم خود شقیقه‌های «منالیپو» را به‌همان‌سان جویده بود که این دوزخی این جمجمه و بقیه‌ی آن را می‌جوید.
گفتم: «تو که چنین ددمنشانه بدان‌کس که سرگرم خوردن اویی کینه می‌ورزی، به من بگوی که چرا چنین می‌کنی، و در عوض پیمان می‌بندم که اگر شِکوه‌ات به‌جای باشد، چون بدانم که شما کیانید و گناه او چیست، در جهان بالا پاداشت خواهم داد، بدان شرط که این زبانی که با تو سخن می‌گوید از حرکت باز نمانده باشد.»
گناهکار دهان خود را از خوردن غذای نفرت‌انگیز خویش بازگرفت و...