بارها پیش آمده که در دیدار با خانواده زندانیان یا آنها که عزیزشان را در راه آزادی و عدالتخواهی از دست داده اند، متوجه شده ام که علاوه بر اندوه و گرفتاری های زندانی بودن یا از دست دادن عزیزشان، ذهنشان درگیر ناسزاگویی ها ، قضاوتهای نادرست و زخم زبانها ( به ویژه در شبکه های اجتماعی ) است و علاوه بر رنجهای معمول از این ناسزا ها، تهمتها و اظهارنظرهای نادرست و غیر منصفانه نیز رنج می برند...
ناسزاگویان را به دو گروه تقسیم می کنم
گروه اول ، آنها که بدون رتوش و نقاب با هر انسان عدالتخواه یا حتی هر دگر اندیش دشمن هستند...
وگروه دوم آنان که ظاهرا همدرد و همقطارانمان هستند و به دلیل سطحی نگری، بی دقتی و بی توجه بودن به ریشه های درد و تلاش نا کافی برای آسیب شناسی ، با قضاوتها و شبه تحلیل های نادرست باعث رنج خانواده و دوستان قربانی می شوند ...
حتی اگر بیشتر دقت کنیم، به این نتیجه می رسیم که اصلا چنین قضاوتهای نادرست و زخم زبانها و ناسزا گویی ها خود از مهم ترین دلایل آسیب دیدن بسیاری از دادخواهان مخصوصا جوان‌تر ها شده...
از دشمنان مردم خواسته ای ندارم،
اما منطقی است که از دوستان و همدردانم خواهش کنم کمی بیشتر دقت کنیم؛بدانیم که اظهار نظرهای ما بر دیگران تأثیر می گذارد .
این درست که خود انتقادی و ایراد از خودی گرفتن از مهمترین وظایف ما است؛اما مرز باریک بین انتقاد و ناسزا گویی را باید با دقت ببینیم.
■■■■
طی روزهای اخیر از اقدام به خودکشی چند همنوعمان با خبر شده ایم و متاسفانه دست‌کم( تا جایی که با خبر شدیم) یک مورد منجر به مرگ قربانی شده ...
گویی درون هر انسانی که تحت شکنجه است ، شخصیتی زاده می شود که او را تشویق به خودکشی می کند
مقابله با این میل نیاز به توان و آگاهی بالا دارد ،
اگرچه حتی آگاهترین و مقاوم‌ترین انسانها هم ممکن است یک لحظه و در پی فشار شدید تسلیم این میل رهایی ( ظاهرا)آسان از زجرها شوند ، بدیهی است که در اوضاع طبیعی/ درست اولا انسان سالم به خودکشی میلی ندارد و حتی در چنین شرایطی که جنگ با متجاوزان به ما تحمیل شده منطقی تر این است که اگر هم به مرگ خود خواسته تمایل داریم ، دست‌کم چند عامل ایجاد اوضاع موجود را هم از بین ببریم؛ اما این تصمیم ها در اوضاع درست گرفته می شود ،نه در لحظاتی که انسان دچار شوک ، اندوه یا خستگی شدید شده...
راه پیشگیری در اتحاد و مبارزه منطقی و اجتماعی است؛
بار مبارزه نباید فقط روی دوش اندکی از افراد جامعه باشد.
انسان توان محدودی دارد ؛
این خانه برای همه ما است و پرستاری از خانه و خانواده نیز وظیفه همه ما است.
☆☆☆
بدیهی است که با خودکشی
به ویژه خودکشی انسانهای وظیفه شناس و شریف مخالفم
هرگز خودکشی را توجیه نکرده ام، اما اصرار دارم به جای سرزنش و قضاوت قربانی به فکر آسیب شناسی و پیشگیری باشیم.
هر بیماری دلایلی دارد و البته که راه های پیشگیری هم وجود دارد ، این مسائل با تلاش جمعی حل شدنی است.
