ҚАЛБИМ_ҲАСРАТИ
Муаллиф: #Н_Шуҳратовна
164-қисм
Келин салом тугагач Гулнозанинг буйруғи ила янгалари Нафосатни хонасига олиб киришди.
— Нафосат? Бу эрингиз қанақа кеча мени киритмадия хонага эртага сизни кўчагаям чиқазмайди.
Нафосат жимгина кулиб қараб турди.
— Бироз қолайлик унда сиз билан кейин кетамиз. Уйга борайлик, одам чарчади
— Кетасизларми? Кейин мен нима қиламан. Нафосатни ваҳима босди.
— Энди шу уйда қоласиз, нима қилардингиз. Ўзингизни кўп уринтирманг, ҳамма ишга жон бериб, жон куйдириб қилманг. Абедларда бироз дам олишни одат қилинг.
— Хўп Нафосат янгалари гапларини жимжит эшитди-ю, қалбидан йиғи кела бошлади... кун кеч бўлган сайин Нафосат қуёш нурлари сийраклашаётган осмонга қараб баттар йиғи келди... Хонада ёлғиз қолган қиз, янгаларини кузатиб кирди-ю, Гулноза мажбурлаб хонасига кирғазиб юборди.
Бирдан ўзини қўйворди... ичи тўлиб турган йиғи ташқарига чиқди...
— Ойимни соғиндим... лабининг паст қисмини тишлаб йиғларкан овози чиқмаслик учун оғзини кафтлари билан ёпди...
— Нафосат, қара ойим берворди. Хонага бир тугун нарса кўтариб, хурсанд кириб келган йигит қизни кўриб нарсаларни бир четга улоқтирди... ерда тиззасини қучиб йиғлаб ўтирган қизни кўриб шошиб қолди...
— Нафосат, бирор жойинг оғрияптими? Шифокорга олиб борайми? Нима бўлди?
Қизнинг ёнига чўкка тушиб юзини ўзига қаратди
— Ойимни соғиндим...
— Вой шумидие одамни қўрқитвординг-ку... Чуқур нафас олиб чиқазди. — Йиғлама, ҳали ўрганиб кетасан, бу уйгаям. Ойим сени ейишингга нарсалар берворди, кел овқатланиб ол, ҳозир чой олиб келаман.
— Қўяверинг, ўзим олиб келаман. Ёшларини сидириб йигит ортидан юрди
— Ҳозир сан чиқадиган бўлсанг ойим мени сўяди. Кейин эрсиз қолиб кетасан. Шом бўлиб қолди, чиқмасакансан, менгаям тайинлади, ҳозир чойни олиб келаман бўлди. Сен қол шу ерда.
Нафосат қайта жойига ўтирди.
Шомга азон айтилди, намозни ўқишди... салгина кўнгли кўтарилган қиз ойнага қаради...
Ҳовлида бўлаётган гап-сўзларга қулоқ солди, пардани сал очиб қараса меҳмон келибди, келин салом қиладиган ёпинчиғини олиб югуриб чиқди...
— Ойимдан гап эшитасан... деганча қолди Шаҳриёр
— Ойижон Нафосат тапичкасини кийиб Гулноза ортидан чақириб ёнига боришга шошилди
— Ҳой, ҳой қиз қаёққа? Нимага югурасиз, югурманг. Шаҳриёрга чиқазма дегандим-у, қаёққа келяпсиз
— Меҳмон келди-ку, ойижон
— Келса келаверади, меҳмон қани тез хонага! Гулноза буйруқ оҳангида қўл кўрсатди.
— Ахир...
— Боринг, кўп гапирманг, меҳмонни ўзим эплайман, қизим. Хонангизга киринг, шом бўлди, чилла деган гап бор. Чиллангиз чиқсин, ана кейин бемалол ўзингиз қилаверасиз ишларни. Гулноза Нафосатни етаклаб хонасига киргазиб юборди.
— Айтмаганмидим санга.
— Зерикдим... уйимни соғиндим... ёпинчиғини қўйиб, ўйчан ҳолатда ўтирди... — Ойим нима қилаётган экан... кўзларига ғилтиллаб ёш келди...