‎ ‎ ‎ ‎ ‎𝖱𝗈𝖼𝗄𝖲𝗍𝖺𝗋 ‎چک کن

چنل ادیت و مودبرد از هیونجین

صدای گریه‌های آروم مرد، اتاق رو پر کرده بود و روان پسر جوان رو به بازی گرفته بود.
اتاق درون تاریکیِ محض فرو رفته بود و جز صدای گریه‌های مرد، چیزی به گوش نمی‌رسید.
نفس‌هاش به شماره افتاده بودن و توان کنترل افکارش رو نداشت.
باید چه کار می‌کرد؟ چطور آرومش می‌کرد؟
صدای گریه‌های مرد هر لحظه بلند‌تر و سوزناک‌تر می‌شد.
"داری چه کار می‌کنی؟"
"بخاطر ما گریه می‌کنه؟"
"یه غلطی کن، هیونجین."
«لطفا... خفه شید.»
به آرومی، طوری که فقط خودش صدای خودش رو بشنوه، زمزمه کرد. چشم‌هاش رو که تا اون لحظه بسته بودن، باز کرد و به جسم سیاه و مچاله شده‌ی مقابلش چشم دوخت.
پاهاش رو در آغوش گرفته بود و پیشانی‌اش رو به زانوهاش تکیه داده بود و به آرومی گریه می‌کرد.
هیونجین، بدن کرخت شده‌اش رو کمی تکون داد و تکیه‌اش رو از دیوار سرد پشت سرش گرفت.
شیشه‌های شکسته شده‌ی روی زمین رو کنار زد و چهار دست و پا به سمت مرد رو به روش حرکت کرد.
با فاصله‌ی چند سانتی ازش نشست و نگاهی به وضعیت آشفته‌اش انداخت.
«چان؟»
صدای آروم هیونجین، میان گریه‌های مرد گم شد و به گوش‌های چان نرسید.
«زندگیِ من؟»
سرفه‌ی کوتاهی کرد و چهره‌اش از درد ناگهانیِ سینه‌اش در هم کشیده شد. نفس عمیقی کشید و بعد از چند لحظه، دوباره زمزمه کرد:
«داری بخاطر من گریه می‌کنی، خدای عزیز من؟»
چان، هنوز هم به گریه‌اش ادامه می‌داد و توجهی به حرف‌های پسر جوان نداشت.
"حالا باید چه کار کنیم؟"
"ما اشکش رو درآوردیم؟"
"یه کاری کن، نباید گریه کنه."
بزاق خشک شده‌ی دهانش رو فرو فرستاد و با صدایی بغض‌آلود، گفت:
«چان، گریه نکن. ببخشید، معذرت می‌خوام. نمی‌خواستم ناراحتت کنم.»
مرد بزرگ‌تر، هنوز هم به گریه‌اش ادامه می‌داد و برای لحظه‌ای نگاهش رو به هیونجین، نداد.
"نه، نه، نه، حتی نمی‌خواد نگاهمون کنه."
"از ما متنفره، از ما متنفره."
"تقصیر توئه."
صداهای توی سرش رفته‌رفته بیشتر می‌شدن و حرف‌های دردناک‌تری رو به خوردش می‌دادن. نمی‌دونست چه کار کنه، دست و پاهاش رو گم کرده بود.
فاصله‌ی باقی مونده‌ی بین خودش و چان رو هم طی کرد و دست‌هاش رو دور بدن خسته و جمع شده‌ی مرد، حلقه کرد. هم زمان که بوسه‌های سریعی به موهاش می‌زد، گفت:
«معذرت می‌خوام زندگی. معذرت می‌خوام که صدام رو بالا بردم و باهات بحث کردم. توروخدا من رو ببخش عزیزم. ببخشید، ببخشید.»
نمی‌دونست دقیقا کی شروع به گریه کردن، کرده بود؛ تنها زمانی به خودش اومد که دیدش از اشک تار شده بود.
"خسته‌اش کردیم، خسته‌اش کردیم."
"اون از ما ناامید شده."
"ما کاری رو انجام دادیم که ناراحتش می‌کرد."
"تقصیر توئه، حالم ازت به هم می‌خوره."
"می‌ره، تنهامون می‌ذاره. خیلی ناراحتش کردیم."
"باید خودمون رو از حافظه‌ی چان پاک کنیم!"
بینی‌اش رو بالا کشید و از مرد فاصله گرفت. دستش رو دو طرف صورت چان گذاشت و سرش رو بالا آورد. خیره به چهره‌ی خیس از اشک معشوقه‌اش، لب زد:
«گریه نکن، قلب من. معذرت می‌خوام، متاسفم.»
نگاهی به پشت انداخت و با دیدن گردنبند به طرح پروانه‌‌ای که برای ماه‌گرد رابطه‌شون اون رو خریداری کرده بود، خودش رو روی زمین کشید و اون رو از میان شیشه خرده‌ها برداشت.
خیره به گردنبند پاره شده، درحالی که به سمت چان بر می‌گشت، گفت:
«بیا، گردنبندت رو بگیر.»
نگاهش رو از گردنبند گرفت و با دیدن جای خالیِ چان، نفسش برای لحظه‌ای قطع شد.
"کجا رفت؟"
"باهاش چه کار کردی؟ کجا رفت؟"
"فرار کرد. از پیش ما رفت."
نگاهش رو توی کل اتاق گردوند و با صدای بلندی گفت:
«چان؟ کجا رفتی؟»
"چان اینجا نبود."
با شنیدن این حرف، به سمت هیونگش که روی زمین و میان شیشه‌های شکسته شده نشسته بود، برگشت.
بعد از چند لحظه خیره شدن به هیونگ، چشم‌هاش رو به یکدیگر فشرد و بعد از نفس عمیقی، سر جایی که توهم چان نشسته بود، نشست. تکیه‌اش رو به دیوار داد و خیره به گردنبند توی دستش، پرسید:
«دوباره توهم زدم؟»
"آره، تو هیچ‌وقت زمان‌هایی که اون بخاطرت گریه می‌کرد کنارش نبودی."
نفسش رو کلافه به بیرون فرستاد و زمزمه کرد:
«حالم از خودم به هم می‌خوره هیونگ.»
"من هم حالم ازت به هم می‌خوره!"