𝐒𝐧𝐨𝐰𝐦𝐚𝐧

-تو سرد ترین زمستونِ قلبت تنهات گذاشتم

⎯پس ایـن پایـان داستـان مـاست، آره؟
رو‌بـه‌روی هم، مـرگ یڪ‌دیگـر رو تماشـا ڪنیم؟
⎯اشتبـاه نڪن مـاهِ خونیـنم؛ من هرگـز اجـازه نمـی‌دم داستـان مـا به اتمـام برسـه.
عشـقِ ما تَناسـخ پیـدا می‌ڪنه!
⎯پیـوند خـون از آب قـوی‌تـره، سپیـدِ مـن.
‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ #تناسخ_عشق

‌‌𝚩𝗒 𝐆𝖺𝖻𝗋꤯𝖾𝗅 𝚳𝖼𝚻꤯𝗀𝖾𝗋

تفکرم این بود، شاید شخصی ملتفت این شود که در تنهاییِ خویش به امیدِ اعتنای قلیلی، تبسمِ خفیفی بر لب داشتم.
واقعیت این است، از ابتهاجِ آبی به بی قیدیِ سفید، مبدل شدم.
اشک هایم لبریز از رویاهای رنگ باخته بودند.
اکنون، همچون رنگی ضعیف درحالِ زدودن هستم.
دردم آنجا بود که کسی به غیابم پی نمی‌برد.
در خیالم، اگر سهو نباشد، آخرتم فرا رسیده.
شیون های انسان‌ها پس از مرگ، مانندِ طنینی میانِ کوه های مرتفع است.
چه می‌شود کرد با این انسان‌های بی‌جان پرور؟
کذب نمی‌گویم ولیکن اگر هستی‌ام به این آسانی به فرجامش برسد، حسرت های فراوانی بر دوشم سنگینی خواهند کرد.
آنطور که می‌گفتند، بعد از تیرگی های هنگامِ موت، سپیدیِ خالصی روحت را در برمی‌گیرد.
از سیمگونیِ این جانِ درمانده نجات خواهم یافت؟