«این میل وسواس‌گونه برای شناختن خود، در ذات خود، نوعی بیماری است.
نقطه مقابل خودشناسی، صرفا عمل کردن براساس شهود نیست. چیزی متفاوت از آن است. منظور این است که به جای کاوش مداوم در درون خود، خودتان را وقف یک هدف بیرونی کنید. شما اینگونه درمان نمی‌شوید که با رضایت بگویید: خدای من، حالا می‌توانم داستان کاملی از خودم تعریف کنم. خودم را می‌شناسم! بلکه زمانی که دیگر خود برایش موضوعیتی ندارد، زمانی که برای چیزی فراتر از خود می‌جنگد، این چیز می‌تواند «سیاست مترقی» باشد، یا اینکه یک هنرمند، دانشمند، سیاست‌مدار، مخترع یا عاشق باشید فرقی نمی‌کند. نکته اصلی این است که هدف روان‌کاوی دقیقا رساندن فرد به نقطه‌ای‌ست که دیگر آن خزعبلات «خود» برایش مهم نباشد. نه «خود من» و نه «خود تو» و در عوض، انرژی‌اش را صرف هدف بیرونی کند.»