📄 یادداشت
«لیبرالیسم و محافظه‌کاری؛ ائتلافی ناگزیر»
👤 مهدی تدینی
ایران به یک جناح راست متحد و قوی نیاز داره. این راست باید از محافظه‌کار سنتی و مدرن تا لیبرال راست رو در بر بگیره. فقط یک راست قدرتمند می‌تونه تضمینی بر آیندۀ ایران باشه. در این بین لیبرال‌ها و محافظه‌کاران به هم نیاز متقابل دارند. محافظه‌کاران بدون لیبرال‌ها ضعف‌های اساسی در نظریۀ توسعه و حکمرانی دارند، لیبرال‌ها هم بدون محافظه‌کاران بدنۀ اجتماعی قدرتمندی نخواهند داشت و تک‌وتنها می‌مونند.
لیبرال‌های ایرانی رو به سه دستۀ کلی می‌شه تقسیم کرد: لیبرال‌های کلاسیک، لیبرتارین‌ها و لیبرال‌های چپ. لیبرال‌های چپ تکلیفشون مشخصه که تن به جناح راست نمی‌دن و بیشتر به سوی سوسیال‌دموکراسی میل می‌کنند. اینکه لیبرال چپ در جبهۀ راست جای بگیره، از محالات به نظر می‌رسه. لیبرتارین‌ها هم که یک جریان کوچک اما روبه‌رشد هستند، اگر رادیکال باشند، به هیچ گروهی تن نمی‌دن، و حتی اگر نیم درصد باشند، حرف کسی جز خودشون رو قبول نخواهند داشت. این لیبرتارین‌ها چون به آنارکوکاپیتالیسم نزدیکند (یا آنارکوکاپیتالیست هستند)، نمی‌تونن با محافظه‌کاری ایرانی کنار بیان. چون محافظه‌کاری ایرانی به هر حال میل به دولت‌گرایی داره و با اون دوز بالای دولت‌ستیزی لیبرتارینیسم سازگار نیست.
در اینجا فقط لیبرالیسم کلاسیکه که انعطاف نظری و عملی بیشتری داره و می‌تونه با محافظه‌کاران همراه باشه. وظیفۀ این لیبرال‌ها اینه که محافظه‌کاری ایرانی رو که به شدت هم در حال جذب توده‌ست «لیبرالیزه» کنه و از فاشیستی شدنش جلوگیری کنه. این دو جریان اگر به هم بپیوندند، آینده‌ای دارند، اگر نه، هر دو ناکام خواهند موند. اینکه برخی لیبرال‌ها محافظه‌کاران رو عقب‌مونده قلمداد می‌کنند و برخی محافظه‌کاران به لیبرال‌ها برچسب‌‌های تحقیرآمیز می‌زنند، امکان ائتلافشون رو تخریب می‌کنه. این دو جریان در فضای سیاسی آیندۀ ایران مؤتلف دیگه‌ای نمی‌تونن پیدا کنند؛ بهتره کار کردن با هم رو یاد بگیرند.
#لیبرالیسم #محافظه‌کاری
◽️@utfinance◽️
