𝖠𝗅𝗂𝖾𝗇𝗀𝗋𝖾𝗒

︐‌🪵 بویش را با تمام وجودش حس میکرد،بویش را حس میکردو پی در پی نفس میکشید گویی بخواهد عطرش را از مولکول‌های هوا بگیردو با آن به جایِ اکسیژن نفس بکشد اما واهمه داشت از برگشتنو دیدنِ فرشته‌ای که روز‌های طولانیی را چشم به راهش مانده بود...میترسید،میترسید برگردد و امیدش با خورشید بی‌رحم غروب شود.پاهایش میلرزید و دستانش بر روی ملاقه‌ی چوبی‌اش خشک شده بود. زیر لب اما زمزمه میکرد؛ بگو که بویت بیشتر از توهم است بگو حضورت واقعی تر از  چشمانِ غیرواقعی‌ات است بگو که بلاخره آمده‌ای و قرار است با حضورت روح بی‌رنگم را سبز کنی!
-دلتنگم نشده‌ای که رویت را برنمیگردانی سبز من؟
حال علاوه بر بویش صدایش مهر تاییدِ حضورش را میزد ، خودش بود...آن فرشته غیرواقعی با بال‌های سیاه‌اش،همان فرشته‌ای که غرق روح اقیانوسی‌اش شده بودم همان فرشته‌ای که حکم زندگی را برایش ایفا میکرد همان دریایی که طوفانی و آرام بودنش را میپرستید !!

این پیام رو توی دیلی هاتون بزارید، تا منم نسبت به دیلی هاتون بهتون بگم اگر یک نویسنده/شاعر بودید، کی میشدید🧳🌟