انقلاب‌نوشت

باید همه بدانیم که آزادی به شکل غربی آن، که موجب تباهی جوانان و دختران و پسران می‌شود، از نظر اسلام و عقل محکوم است. و تبلیغات و مقالات و سخنرانی‌ها و کتب و مجلات برخلاف اسلام و عفت عمومی و مصالح کشور حرام است. و بر همه ما و همه مسلمانان جلوگیری از آن‌ها واجب است. و از آزادی‌های مخرب باید جلوگیری شود. و از آنچه در نظر شرع حرام و آن‌چه برخلاف مسیر ملت و کشور اسلامی و مخالف با حیثیت جمهوری اسلامی است، به طور قاطع اگر جلوگیری نشود، همه مسئول می‌باشند. و مردم و جوانان حزب‌اللهی اگر برخورد به یکی از امور مذکور نمودند به دستگاه‌های مربوطه رجوع کنند و اگر آنان کوتاهی نمودند، خودشان مکلف به جلوگیری هستند.

نفس‌های انسان، گام‌هایی است که به سوی مرگ برمی‌دارد. حضرت علی -علیه‌السلام- سخنانی از این دست، که مالامال از مرگ‌آگاهی باشد، بسیار دارد. مرگ‌آگاهی، کیفیت حضور اولیاء خدا را در دنیا بیان می‌دارد؛ تا آن‌جا که هر که مقرّب­‌تر است، مرگ‌آگاه­‌تر است. و بر این قیاس، باید چنین گفت که حضور علی -علیه السلام- در عالم، عین مرگ‌آگاهی است. مرگ‌آگاهی یعنی آن‌که انسان، همواره نسبت به این معنا که مرگی محتوم را در پیش رو دارد آگاه باشد و با این آگاهی، زیست کند و هرگز از آن غفلت نیابد. مردمان این روزگار، سخت از مرگ می‌ترسند و بنابراین، شنیدن این سخنان برای‌شان دشوار است. اما حقیقت آن است که زندگی انسان، با مرگ درآمیخته است و بقایش با فنا. پیش از ما میلیاردها نفر بر کره‌ی زمین زیسته‌اند و پس از ما نیز. اگر مولا علی -علیه‌السلام- می‌فرماید والله ابن‌ابی‌طالب با مرگ، انسی آنچنان دارد که طفلی به پستان مادرش؛ این انس که مولای ما از آن سخن می‌گوید چیزی فراتر از مرگ‌آگاهی است؛ طلب مرگ است. طلب مرگ، نه همچون پایانی بر زندگی. مرگ، پایان زندگی نیست. مرگ، آغاز حیاتی دیگر است؛ حیاتی که دیگر با فنا و مرگ، درآمیخته نیست. حیاتی بی‌مرگ و مطلق. زندگی این عالم، در میان دو عدم معنا می‌گیرد؛ عالم پس از مرگ، همان عالم پیش از تولد است و انسان در میان این دو عدم، فرصت زیستن دارد. زندگی دنیا، با مرگ درآمیخته است؛ روشنایی‌هایش با تاریکی، شادی‌هایش با رنج، خنده‌هایش با گریه، پیروزی‌هایش با شکست، زیبایی‌هایش با زشتی، جوانی‌اش با پیری و بالاخره وجودش با عدم. حقیقت این عالم، فنا است و انسان را نه برای فنا، که برای بقا آفریده‌اند: خلقتم للبقا لا للفناء واسمعو دعوه الموت آذانکم قبل ان یدعی بکم؛ دعوت مرگ را به گوش بگیرید، پیش از آن‌که مرگ، شما را فراخواند. و همه‌ی این سخنان از سر مرگ‌آگاهی است و راستش، لذت زندگی مرگ‌آگاهانه را جز اولیای خدا کس نمی‌داند؛ این لذتی نیست که به هر کس عطا کنند. تنگ‌نظری است اگر به مقتضای تفکر رایج، به این سخن پشت کنیم و بگوییم تا کجا از مرگ می‌گویید؟ کمی هم در وصف زندگی بسرایید! دل‌بستن در دنیا، دل‌بستن در فناست و مرگ بر ما سایه افکنده است. این علی است که چنین می‌فرماید؛ همان‌که راه‌های آسمان را بهتر از راه‌های زمین می‌شناسد. سخنان او سروده‌هایی شاد و مفرح در وصف زندگی است؛ آن زندگی که با زهر فنا و مرگ در نیامیخته است. منتهی غفلت‌زدگان، بیشتر می‌پسندند که با غفلت، از مرگ، به سراب شادی‌های آمیخته با غصه، دل‌خوش کنند. بگذار چنین باشد. اما اگر اولیای خدا در جستجوی فنای فی الله هستند، بقای حقیقی را طلب کرده‌اند؛ بودنی را که از دسترس مرگ و فنا و رنج و غصه و شکست، دور باشد. به سخن علی -علیه‌السلام- گوش بسپاریم: دل‌هاتان را از دنیا بیرون کنید، پیش از آنکه بدن‌هاتان را از آن بیرون بَرَند.