شَـࢪآبـہ خـونے مـنــ

آن روز آسمان بغضی را در کنج دلش نهاده بود.
تنگ، ابر کشیده و ترس از باریدن داشت.
خاکستری شده بود به رنگ وجودم؛ به رنگ آسمانی که مدت هاست، آبی بودن را از یاد برده.

چه با اطمینان، بی چتر در خیابان های پوچ قلبم قدم میزدم و چه بی رحمانه از هرکسی گذر کردم.
قلب چوبی‌ام دیگر قابل اتکا نبود و هر لحظه بیشتر خاکستر میشد.
انتظارم برای بارش باران را انکار میکردم و شعله های دل چوبی‌ام بیشتر زبانه می‌کشید.
اما تو چترت را برایم باز کردی...
گویی باد خبر از خاکستر های قلبم را به تو رسانده بود.

چه بی ریا و پر احساس بارانم شدی
چه با طراوت روحم را به عطرت آغشته کردی...
با هر قطره گونه ام را بوسیدی و هر چکه باران را همچون نجوایی عاشقانه تقدیم روحم کردی.
شدی زندگی بخشِ این روح به آتش نشسته؛
نم کردی چشم های خشکیده ام
و خاموش کردی قلب به آتش کشیده ام را...