🖇 در شهری بی‌صدا، جایی میان رؤیا و تباهی،مردی قدم می‌زد که نامش《الیاس》بود؛با قلبی بی‌سپر، با نگاهی روشن‌تر از سپیده.
در میانه‌ی دود و سکوت،سایه‌ای پیدا شد؛ نامش《سمیر》.
صدایش، مرهم زخم‌های کهنه بود.
دستانش، حکایت از امن‌ترین پناه می‌کرد.
و الیاس؛بی‌آنکه تردید کند؛دل را همان جا، در لابه‌لای لبخندهای سمیر جا گذاشت.
اما سمیر،چون ماری در لباس فرشته،
آرام، بی صدا،خزید در میان رشته‌های دل.
و شبی که ماه در پرده بود،با نگاهی که هنوز مهر می‌ریخت،زهر خود را فرو کرد.
الیاس فرو ریخت .....
نه از درد زهر،که از سنگینی باور.
{زیرا هیچ چیز ویران‌کننده‌تر از این نیست:
که زخمت را از همان دستی بخوری؛
که زمانی، دستانت را در آن جا گذاشته بودی.}

فور کنید طبق وایبتون کاملش کنم .