«Москвадаги финал куни эди. Яхши эслайман, у ечиниш хонасига кириб келди ва бизга қараб гапира бошлади: «Мен ютиб бўлдим. Майдонга чиқишимиз ҳам шарт эмас, мен ғолибман»
Аввалига нега унақа деяётганини тушунмадик.
«Ўзингизга қаранг, биз кўпмиллатли жамоамиз: кореец, аргетиналик, испан, поляк. Сизларни бу ерда кўриб, мен ғалаба қозонганимни англадим.
Патрис Эвранининг онасини тасаввур қилинг, 25 болани боқишга тўғри келган, у енгиши керак бўлган синовларни тасаввур қилинг. Уэйн Ливерпулнинг энг даҳшатли районларидан бирида катта бўлган. Бу ергача келиш осонмиди? Карлос Тевес Буйнос Айресда қандай катта бўлганини тасаввур қилинг, Андерсончи?»
У ҳар биримизнинг биографиямизни айтиб бера бошлади ва этларимиз жунжикиб кетди. Футбол ҳақида ҳеч нарса демади, у фақат ҳаётимизни гапирарди. Ечиниш хонасидан чиққанимизда, ўзимизни жангчилардек ҳис қилар, майдонда ўлишга тайёр эдик. Бу унинг «Юнайтед»да ишлаган даврдаги энг зўр нутқи эди»
Патрис Эвра
@footballsays
