ادبیات_واک
اسپاسمانتالیسم یعنی قبل از اپوخه در (یعنی)خطر می کنم!
TGlist rating
0
0
TypePublic
Verification
Not verifiedTrust
Not trustedLocation
LanguageOther
Channel creation dateNov 03, 2023
Added to TGlist
Feb 12, 2025Records
12.05.202523:59
230Subscribers16.03.202519:44
150Citation index28.04.202523:59
332Average views per post12.04.202521:12
175Average views per ad post26.04.202523:59
17.95%ER28.04.202523:59
148.21%ERRReposted from:
Anarchy of words
06.05.202509:03
از سارتر که روزگاری سردبیر مجله «زمان نو» در فرانسه بود، پرسیدند که چرا در مجله خود شعر چاپ نمی‌کند، گفت: «برای این که من «شعر» دوست دارم».
حماقت هر چه بیشتر تکرار می‌شود، بیشتر ظاهر خردمندی به خود می‌گیرد. امروز متاسفانه زیاد می‌بینیم و زیاد می‌شنویم که در ادبیات ایران، کتاب‌هایی با عنوان شعر به سرعت قارچ از چاپ سر در می‌آورند که محتوای آنها به دست و قلم شخص دیگری تحت عناوین استاد و دکتر وووو تهیه شده است. چه امری باعث می‌شود که کسی دست به چاپ کتابی به نام خود بزند که محتوای آن از خودش نیست ؟
چرا معیارهای مشخص برای ارزیابی کیفیت آثار نیست تا افراد غیرحرفه‌ای نتوانند آثار خود را به عنوان شعر ارائه دهند ؟
به نظر من نیاز به ریشه‌یابی روانشناسانه دارد.
اینگونه خدمات، متقاضیانی شبیه کرکس را از مرده‌خواری در ادبیات به دور خود جمع می‌کند.
و برای نانویسنده‌ای که محتوا را تهیه کرده و به نام دیگری به چاپ می‌رساند، نانویسنده‌ای که به مدد نوچه‌گان مجازی‌شان باور کرده است که در ادبیات صاحب اعتبار است؛ دلایل بسیاری برای انجام این کار از دلایل مالی گرفته وووو می‌توان متصور بود.
و در این بازار سیاه، ناشران جیب‌بُر هم استفراغ‌های پس ریخته از شاعرنماهایی که یک شبه شاعر شدند و یا شعر را بعنوان کادو دریافت می‌کنند یا می‌خرند را، منتشر می‌کنند و می‌دهند زیر بغل‌شان ، تا در جامعه‌ای که در فقر شعور و فرهنگ و اقتصاد و وووو زیست می‌کنیم به طرز صعودی از مرز خودکفایی در شاعرسازی به صدور غیر متعارف آن در فضاهای اینستاگرام و واتساپ و تلگرام و فیس‌بوک برسیم.
به عقیده‌ی من در نهایت یکی دو کتاب به نامشان جایی ثبت خواهد شد اما نوعی پوچی برای چنین شاعرنماهایی به همراه می‌آورد تا با چشم انداز سلب‌‌کنندگی به دستاوردهایشان بنگرند؛ چرا ؟ چون اثری رویت نمی‌شود و هر آنچه هست متعلق به دیگری ست با واژگانی بس نازل که با غرائز مخاطبانی از جنس خود، همراستا هستند .شاعرنماهایی که حتی اگر سال‌ها روی پنجه پا هم بایستند، باز یک سر وگردن از بقیه پایین‌ترند. و این چنین در حقیقتی بس سترگ به تامل درمی‌یابیم که رسالت حقیقی ادبیات را نه تنها زیر سوال برده و آن را مخدوش ساخته‌اند، بلکه بمعنای واقعی کلمه؛ سطح ادبیات را به جایگاهی فروکاست گرایانه سوق می‌دهند و در باب رشد عرضی مخاطبان عام شعر که سطح دریافت و جهان‌بینی‌شان سطحی و رویکرد بر نویسه‌های بی‌بنیان دارای ارزش و یا مولفان با رشد قارچ مانند در فضای مجازی، گاه شاعران و مولفانی که دغدغه‌ی زبان و کارکرد فلسفه را در نویسه‌هایشان مدنظر داشته، منفعل و عزم راسخ پیشرو بودن‌هاشان را دچار تزلزل می‌کند.
و اما سکوت افراد اهل قلم در شرایطی که می‌دانند از این دست اتفاقات در ادبیات کم نیست.
قدر دان دوستانی هستم که سال‌ها با من بودند و نوشتند و نوشتیم و شاعر شدیم کنار هم. و شاعران دیگری که در وادی ادبیات امروز، هدف‌شان را بر محور تعالی اندیشه و رسالت قلم گذاشتند .
و دیگر اینکه سارتر «شعر» دوست داشت اما آنچه را به او عرضه میشد، شعر نمی‌دانست.
━━━━━━━━━━
شهیا_مفرح
حماقت هر چه بیشتر تکرار می‌شود، بیشتر ظاهر خردمندی به خود می‌گیرد. امروز متاسفانه زیاد می‌بینیم و زیاد می‌شنویم که در ادبیات ایران، کتاب‌هایی با عنوان شعر به سرعت قارچ از چاپ سر در می‌آورند که محتوای آنها به دست و قلم شخص دیگری تحت عناوین استاد و دکتر وووو تهیه شده است. چه امری باعث می‌شود که کسی دست به چاپ کتابی به نام خود بزند که محتوای آن از خودش نیست ؟
چرا معیارهای مشخص برای ارزیابی کیفیت آثار نیست تا افراد غیرحرفه‌ای نتوانند آثار خود را به عنوان شعر ارائه دهند ؟
به نظر من نیاز به ریشه‌یابی روانشناسانه دارد.
اینگونه خدمات، متقاضیانی شبیه کرکس را از مرده‌خواری در ادبیات به دور خود جمع می‌کند.
و برای نانویسنده‌ای که محتوا را تهیه کرده و به نام دیگری به چاپ می‌رساند، نانویسنده‌ای که به مدد نوچه‌گان مجازی‌شان باور کرده است که در ادبیات صاحب اعتبار است؛ دلایل بسیاری برای انجام این کار از دلایل مالی گرفته وووو می‌توان متصور بود.
و در این بازار سیاه، ناشران جیب‌بُر هم استفراغ‌های پس ریخته از شاعرنماهایی که یک شبه شاعر شدند و یا شعر را بعنوان کادو دریافت می‌کنند یا می‌خرند را، منتشر می‌کنند و می‌دهند زیر بغل‌شان ، تا در جامعه‌ای که در فقر شعور و فرهنگ و اقتصاد و وووو زیست می‌کنیم به طرز صعودی از مرز خودکفایی در شاعرسازی به صدور غیر متعارف آن در فضاهای اینستاگرام و واتساپ و تلگرام و فیس‌بوک برسیم.
به عقیده‌ی من در نهایت یکی دو کتاب به نامشان جایی ثبت خواهد شد اما نوعی پوچی برای چنین شاعرنماهایی به همراه می‌آورد تا با چشم انداز سلب‌‌کنندگی به دستاوردهایشان بنگرند؛ چرا ؟ چون اثری رویت نمی‌شود و هر آنچه هست متعلق به دیگری ست با واژگانی بس نازل که با غرائز مخاطبانی از جنس خود، همراستا هستند .شاعرنماهایی که حتی اگر سال‌ها روی پنجه پا هم بایستند، باز یک سر وگردن از بقیه پایین‌ترند. و این چنین در حقیقتی بس سترگ به تامل درمی‌یابیم که رسالت حقیقی ادبیات را نه تنها زیر سوال برده و آن را مخدوش ساخته‌اند، بلکه بمعنای واقعی کلمه؛ سطح ادبیات را به جایگاهی فروکاست گرایانه سوق می‌دهند و در باب رشد عرضی مخاطبان عام شعر که سطح دریافت و جهان‌بینی‌شان سطحی و رویکرد بر نویسه‌های بی‌بنیان دارای ارزش و یا مولفان با رشد قارچ مانند در فضای مجازی، گاه شاعران و مولفانی که دغدغه‌ی زبان و کارکرد فلسفه را در نویسه‌هایشان مدنظر داشته، منفعل و عزم راسخ پیشرو بودن‌هاشان را دچار تزلزل می‌کند.
و اما سکوت افراد اهل قلم در شرایطی که می‌دانند از این دست اتفاقات در ادبیات کم نیست.
قدر دان دوستانی هستم که سال‌ها با من بودند و نوشتند و نوشتیم و شاعر شدیم کنار هم. و شاعران دیگری که در وادی ادبیات امروز، هدف‌شان را بر محور تعالی اندیشه و رسالت قلم گذاشتند .
و دیگر اینکه سارتر «شعر» دوست داشت اما آنچه را به او عرضه میشد، شعر نمی‌دانست.
━━━━━━━━━━
شهیا_مفرح
10.05.202511:41
23.04.202509:25
ثمره دانش: ولوا در مقابل مرد سالاری
لیو استرومکوئیست
فانتوگرافی / انگلیسی
از آدم و حوا گرفته تا رویداد کلاه بافتنی، مردم فرج، واژن، کلیتوریس و قاعدگی را تنبیه، ستایش، آسیب شناسی و سیاسی کرده اند. دراین رمان گرافیکی فمینیستی، کاریکاتوریست سوئدی، لیو استرومکوئیست، می گوید که چگونه مردان شیفته دستگاه تناسلی به بدن زنان انگ می زنند، جنسیت آنها را انکار می کنند، یک دوتایی جنسیتی مشکوک ایجاد می کنند و خیلی چیزهای دیگر. تفسیر گزنده و آگاهانه او تاریخ و تابوها را از تاریک ترین فصل ها (محاکمات جادوگران) تا مثلا روشنترین (زمانی که خون قاعدگی به عنوان معجون عشق استفاده می شد) بررسی می کند. وی مانند طنزنویسان آلیسون بچدل و کیت بیتون از رسانه کمیک استفاده می کند تا حقایق ناراحت کننده ای را در مورد اینکه تا کجا پیش نیامده ایم را آشکار کند.
در بخشی؛ از زبان ویرجینیا وولف درباره PMS آورده شده: عجیب ترین حس و حال را دارم انگار انگشتی در مغز جلوی نشت ایده را می‌گیرد بعد ناگهان راه باز می شود دیگر چیزی مهر و موم نیست و خون همه جا را می‌گیرد اگر دنیا زن سالار بود از این دوران به عنوان سمبل تقدس استفاده می بردیم.
#سمیه_الماسی
لیو استرومکوئیست
فانتوگرافی / انگلیسی
از آدم و حوا گرفته تا رویداد کلاه بافتنی، مردم فرج، واژن، کلیتوریس و قاعدگی را تنبیه، ستایش، آسیب شناسی و سیاسی کرده اند. دراین رمان گرافیکی فمینیستی، کاریکاتوریست سوئدی، لیو استرومکوئیست، می گوید که چگونه مردان شیفته دستگاه تناسلی به بدن زنان انگ می زنند، جنسیت آنها را انکار می کنند، یک دوتایی جنسیتی مشکوک ایجاد می کنند و خیلی چیزهای دیگر. تفسیر گزنده و آگاهانه او تاریخ و تابوها را از تاریک ترین فصل ها (محاکمات جادوگران) تا مثلا روشنترین (زمانی که خون قاعدگی به عنوان معجون عشق استفاده می شد) بررسی می کند. وی مانند طنزنویسان آلیسون بچدل و کیت بیتون از رسانه کمیک استفاده می کند تا حقایق ناراحت کننده ای را در مورد اینکه تا کجا پیش نیامده ایم را آشکار کند.
در بخشی؛ از زبان ویرجینیا وولف درباره PMS آورده شده: عجیب ترین حس و حال را دارم انگار انگشتی در مغز جلوی نشت ایده را می‌گیرد بعد ناگهان راه باز می شود دیگر چیزی مهر و موم نیست و خون همه جا را می‌گیرد اگر دنیا زن سالار بود از این دوران به عنوان سمبل تقدس استفاده می بردیم.
#سمیه_الماسی
Log in to unlock more functionality.
