کانون ادبی دانشگاه یزد

بعد راه درمان بیماری‌ها را پیدا کرد تا مردم سالم باشند و دیگر بیمار نشوند و از بیماری جان خودشان را از دست ندهند.
راز این‌ها را هم آشکار کرد. هیچکسی در جهان شبیه جمشید، انقدر در طلب کشف رموز و رفاه و راحتی نبوده است.
بعد از آن کشتی ساختند و به وسیله‌ی دریا، به کشورهای مختلف سفر کردند.
50 سال هم این‌گونه تلاش کرد و با استفاده از عقل و خردش، تمام هنرها را به دست آورد.

همه‌ی کارها که تمام شد، پا را فراتر گذاشت و یک تخت پادشاهی ساخت. این تخت را با جواهرات مختلف تزئین کرد و از دیوها خواست که آن را از زمین بردارند و به آسمان ببرند.
تخت پادشاهی‌اش، مانند خورشید در آسمان بود (تخت جمشید از طلا و جواهر ساخته شده و مثل خورشید می‌درخشیده است). پادشاه هم روی تختش نشسته بود
تمام مردم جمع شدند و با شگفتی، تخت پادشاهی و عظمت او را تماشا می‌کردند.
مردم به سمت تخت پادشاهی او، سکه و جواهر پرتاپ می‌کردند. آن روز، را نوروز نامیدند.
هامون: کنایه از زمین
گردون: کنایه از آسمان

آن روز، اولین روز ماه فروردین بود. از آن‌جایی که مردم، از درد و رنج‌های روی زمین هم گذر کرده بودند (جمشید تمام مشکلات را رفع کرده بود)، مردم آن روز را به جشن و شادی گذراندند.
اینگونه بود که این جشن فرخ (جشن نوروز)، از زمانِ جمشید، برای ما به یادگار ماند.
300 سال گذشت و حتی یک نفر هم از دنیا نرفت (به دلیل پیشرفت پزشکی و درمان تمام دردها)
اینگونه بود که در آن زمان، هیچ خبری از اتفاقات بد و دردناک نبود. حتی دیوها هم مطیع بودند و مشکلی ایجاد نمی‌کردند.
هرمز: روز اول از هر ماه خورشیدی
رامشگر: نوازنده - شاعر

همه فرمانبردار بودند. جهان آسودگی و خوشگذرانی بود.
زمان اینطور می گذشت و کسی جز خوبی از جمشید نمی‌دید
تمام دنیا فرمانبردار جمشیدی بودند که فره شاهنشاهی داشت و حکومت می‌کرد.
تا اینکه جمشید به ملک پادشاهی‌اش نگاهی انداخت و به خودش مغرور شد (فکر کرد که هر چه در دنیا هست، به دلیل تلاش‌های او به اینجا رسیده و تمام مردم هم فرمانبردار او هستند)
جمشیدی که روزگاری خداشناس بود، از فرمان خدا سرپیچی کرد و خودش را خدا پنداشت.

بزرگان را فراخواند و با آن‌ بزرگان سالخورده این‌چنین سخن گفت: همه‌ی این‌هایی که می‌بینید، من به وجود آورده‌ام
من کسی هستم که هنر را در دنیا گستردم. تخت پادشاهی، تا به حال فرمانروای نامداری مثل من ندیده است.
من کسی هستم که خوبی را در جهان گسترده کردم و آن را طوری که باب میلم بود ساختم
آسایش و آرامش‌تان را از من دارید. به خاطر من است که دلیل تلاش‌هایتان را می‌بینید و به آرزوهایتان می‌رسید

برای اطلاع از نحوهٔ شرکت در کارگاه پیام بدهید.

پس کی شروع کنه؟