کانون ادبی دانشگاه یزد

بعد راه درمان بیماری‌ها را پیدا کرد تا مردم سالم باشند و دیگر بیمار نشوند و از بیماری جان خودشان را از دست ندهند.
راز این‌ها را هم آشکار کرد. هیچکسی در جهان شبیه جمشید، انقدر در طلب کشف رموز و رفاه و راحتی نبوده است.
بعد از آن کشتی ساختند و به وسیله‌ی دریا، به کشورهای مختلف سفر کردند.
50 سال هم این‌گونه تلاش کرد و با استفاده از عقل و خردش، تمام هنرها را به دست آورد.

همه‌ی کارها که تمام شد، پا را فراتر گذاشت و یک تخت پادشاهی ساخت. این تخت را با جواهرات مختلف تزئین کرد و از دیوها خواست که آن را از زمین بردارند و به آسمان ببرند.
تخت پادشاهی‌اش، مانند خورشید در آسمان بود (تخت جمشید از طلا و جواهر ساخته شده و مثل خورشید می‌درخشیده است). پادشاه هم روی تختش نشسته بود
تمام مردم جمع شدند و با شگفتی، تخت پادشاهی و عظمت او را تماشا می‌کردند.
مردم به سمت تخت پادشاهی او، سکه و جواهر پرتاپ می‌کردند. آن روز، را نوروز نامیدند.
هامون: کنایه از زمین
گردون: کنایه از آسمان

آن روز، اولین روز ماه فروردین بود. از آن‌جایی که مردم، از درد و رنج‌های روی زمین هم گذر کرده بودند (جمشید تمام مشکلات را رفع کرده بود)، مردم آن روز را به جشن و شادی گذراندند.
اینگونه بود که این جشن فرخ (جشن نوروز)، از زمانِ جمشید، برای ما به یادگار ماند.
300 سال گذشت و حتی یک نفر هم از دنیا نرفت (به دلیل پیشرفت پزشکی و درمان تمام دردها)
اینگونه بود که در آن زمان، هیچ خبری از اتفاقات بد و دردناک نبود. حتی دیوها هم مطیع بودند و مشکلی ایجاد نمی‌کردند.
هرمز: روز اول از هر ماه خورشیدی
رامشگر: نوازنده - شاعر

همه فرمانبردار بودند. جهان آسودگی و خوشگذرانی بود.
زمان اینطور می گذشت و کسی جز خوبی از جمشید نمی‌دید
تمام دنیا فرمانبردار جمشیدی بودند که فره شاهنشاهی داشت و حکومت می‌کرد.
تا اینکه جمشید به ملک پادشاهی‌اش نگاهی انداخت و به خودش مغرور شد (فکر کرد که هر چه در دنیا هست، به دلیل تلاش‌های او به اینجا رسیده و تمام مردم هم فرمانبردار او هستند)
جمشیدی که روزگاری خداشناس بود، از فرمان خدا سرپیچی کرد و خودش را خدا پنداشت.

بزرگان را فراخواند و با آن‌ بزرگان سالخورده این‌چنین سخن گفت: همه‌ی این‌هایی که می‌بینید، من به وجود آورده‌ام
من کسی هستم که هنر را در دنیا گستردم. تخت پادشاهی، تا به حال فرمانروای نامداری مثل من ندیده است.
من کسی هستم که خوبی را در جهان گسترده کردم و آن را طوری که باب میلم بود ساختم
آسایش و آرامش‌تان را از من دارید. به خاطر من است که دلیل تلاش‌هایتان را می‌بینید و به آرزوهایتان می‌رسید

در آن زمان که جمشید سر به ناسپاسی گذاشت، در سرزمین اعراب، مردی حکم‌فرمانی می‌کرد.
پادشاه جوانمرد عرب، بسیار دیندار و خداترس بود.
نامش مرداس بود و یکی از برترین و عادل‌ترین پادشاهان آن زمان محسوب می‌شد.
از هر نوع دام، یک هزار راس داشت.
هزار گاو شیرده و هزار اسب عرب تیزرو داشت.
باد سرد: کنایه از آه - حسرت - ناامیدی

هزار بز و هزار میش هم داشت و مسئولیت این حیوان‌ها را به بانوان پاکدامنی داده بود که شیرشان را بدوشند و از آن‌ها نگهداری کنند.
مرداس بسیار بخشنده بود. هر کسی که به شیر نیاز داشت، می‌توانست به راحتی درخواست کند تا مرداس به او شیر ببخشد.
مرداسِ پاکدل، پسری داشت که مثل خودش آنقدر مهربان نبود.
نامِ پسرِ جهان‌طلبش، ضحاک بود. پسر دلیری که تاریک دل و بی‌وقار بود.
به او بیوراسپ می‌گفتند (کسی که ده هزار اسب دارد). این صفت را از زبان پهلوی برای او انتخاب کرده بودند.

دلیل نام‌گذاری هم دقیقا همین بود که او ده هزار اسب تازی داشت که افسارهای طلایی داشتند.
او تمام اوقاتش را صرف سوارکاری می‌کرد. ضحاک دل پاکی نداشت و کارهایش را از روی خشم و نفرت انجام میداد.
به دلیل همین دل تاریکش بود که یک روز صبح، ابلیس در لباس فردی که خیروصلاحش را می‌خواهد، بر او ظاهر شد.
چون نشان داد که نیتش خیر است و از سر دوستی آمده، توانست دل ضحاک را به دست بیاورد. ضحاک هم گوش به فرمان او بود.

به ضحاک گفت اگر می‌خواهی با تو سخن بگویم و راز موفقیت را برایت فاش کنم، اول باید با من پیمان ببندی
ضحاک که شیفته‌اش شده بود، قبول کرد و سوگند خود که راز شیطان را به هیچ‌کس نگوید. و فرماندار شیطان باشد و هرچه گفت را بشنود و اطاعت کند.
شیطان به او گفت که در این دنیا، کسی جز تو شایسته‌ی فرمانروایی نیست.
حرف من را گوش بده و پدرت را بکش. چرا که پدرت سال‌ها زنده خواهد ماند و تو مدت‌ها به پادشاهی نخواهی رسید و مدام در میدان نبرد خواهی بود.