Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

Труха⚡️Україна

View

Николаевский Ванёк

View

Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

View

Труха⚡️Україна

View

Николаевский Ванёк

View

نبراس | سطور اندیشه

پارسا دارابی؛
دەرچووی کۆلێژی ئەندازیاریی کارەبا،
خولیایی مێژووی فکرەکان و فەلسەفەی زانست.
دانش‌آموخته‌ی مهندسی برق و علاقمند به تاریخ اندیشه‌ها و فلسفه‌ی علم.

TGlist rating

TypePublic

Verification

Not verified

Trust

Not trusted

Location

LanguageOther

Channel creation dateOct 12, 2024

Added to TGlist

Oct 31, 2024

I own this channel

History of changes

Linked chat

نبراس | نظرگاه

Statistic of Telegram Channel نبراس | سطور اندیشه

More details

Subscribers

970

24 hours

111.1%Week

485.2%Month

12514.7%

Citation index

0

Mentions1Shares on channels0Mentions on channels1

Average views per post

212

12 hours2050%24 hours2120%48 hours840%

Engagement rate (ER)

2.83%

Reposts6Comments0Reactions17

Engagement rate by reach (ERR)

0%

24 hours0%Week0%Month

4.67%

Average views per ad post

212

1 hour12759.91%1 – 4 hours00%4 - 24 hours17281.13%

More details

Connect our bot to the channel to find out the gender distribution of this channel's audience.

Total posts in 24 hours

1

Dynamic

Latest posts in group "نبراس | سطور اندیشه"

All posts

02.05.202517:38

لطف تحسین یا زحمتِ تکلف؟

دوستان فرهیخته، اطلاق عناوینی چون «استاد» به بنده، هرچند از سر لطف و محبت شماست، اما در حقیقت، بار معنایی سنگینی دارد که با موقعیت و جایگاه علمی این‌جانب سازگار نیست و واقعا مرا در موضع حرج و تکلف قرار می‌دهد. این کانال بیش و پیش از آن‌که تریبونی برای القاب و تحسین‌ها باشد، بستری‌ست برای گفتگو، نقد علمی و هم‌فکری اصیل. به همین جهت، بخش نظرات با نیت بهره‌گیری از تأملات عمیق، اصلاح‌های دلسوزانه و مشارکت‌های فکری گشوده است. چه بسا نکته‌ای از جانب شما، افقی نو بگشاید و بر کیفیت و غنای محتوای ارائه‌شده بیفزاید.

@nebraase | پارسا دارابی

29.04.202512:05

.
در تحلیل تمدنی وضعیت کنونی اروپا، تعبیر «خاموشی روح» از «مالک ابن نبی» دقیق‌ترین چارچوب تحلیلی را ارائه می‌دهد. اروپای معاصر، با وجود حفظ ظواهر تمدنی‌اش، از درون دچار «فقدان پروژه‌ی وجودی» شده است؛ جامعه‌ای که روزگاری «اراده‌ی معطوف به قدرت» نیچه‌ای داشت، امروز به مصرف‌کننده‌ای منفعل تبدیل شده که حتی توان تصور آینده‌ای متفاوت را از دست داده است. این «خاموشی» در سه سطح خود را نشان می‌دهد: در «سیاست» با بحران مشروعیت نهادهای لیبرال دموکراسی، در «اقتصاد» با وابستگی ساختاری به نظام‌های مالی بی‌ثبات، و در «فرهنگ» با جایگزینی چندفرهنگی‌گرایی سطحی به جای گفتگوی تمدنی عمیق. بحران انرژی کنونی اروپا تنها نماد بیرونی این فروپاشی درونی است؛ نشانه‌ای که ثابت می‌کند تمدنی که روزی جهان را روشن کرد، امروز حتی قادر به تأمین روشنایی خویش نیست.

#افول_هژمونی_غرب ، #روح_خاموش

@nebraase | پارسا دارابی

29.04.202511:09

خاموشی در ایبری؛ روشنایی در نبرد ژئوپلیتیک
(نمایشی از جنگ ترکیبی در عصر افول هژمونی غرب)

قطع گسترده‌ی برق در شبه‌جزیره‌ی ایبری (اسپانیا و پرتغال) را باید فراتر از یک اختلال زیرساختی تحلیل کرد. این رویداد، به مثابه‌ی نخستین آزمون جدی «تاب‌آوری اروپا» در برابر جنگ ترکیبی مدرن، سه پیام استراتژیک دارد:

۱- تغییر ماهیت تهدیدات امنیتی: انتقال خط مقدم جنگ از میدان نبرد به زیرساخت‌های حیاتی (انرژی، ارتباطات، حمل‌ونقل) که ضربات مهلک‌تری نسبت به حمله‌ی نظامی متعارف وارد می‌کند.

۲- فقدان استقلال راهبردی اروپا: وابستگی ساختاری به ناتو و عدم سرمایه‌گذاری در سیستم‌های دفاع سایبری-انرژی، اروپا را به هدفی آسان برای جنگ نامتقارن تبدیل کرده است.

۳- تحول در ابزارهای اعمال قدرت: روسیه با به‌کارگیری سلاح‌های غیرکشنده (قطع گاز، اختلال سایبری، دستکاری بازار انرژی) نشان داده که می‌تواند بدون نقض قوانین بین‌المللی، اروپا را به تسلیم وادارد.

محاسبات راهبردی:
• هرگونه تعلل اروپا در پذیرش شرایط روسیه در اوکراین، می‌تواند به تشدید حملات به زیرساخت‌های حیاتی منجر شود.
• خروج آمریکا از نقش سنتی خود به عنوان ضامن امنیت اروپا (با اولویت‌دهی به رقابت با چین)، خلأ قدرت فزاینده‌ای ایجاد کرده است.
• گزینه‌های اروپا محدود است:
✓ پذیرش حاشیه‌نشینی در نظم اوراسیایی!
✓ پرداخت هزینه‌های گزاف برای استقلال انرژی-دفاعی!
✓ تن دادن به نقش واسطه‌گری بین بلوک‌های قدرت!

سناریوی محتمل:
تشکیل «ناتوی انرژی» تحت رهبری آلمان برای مقابله با تهدیدات زیرساختی، اما این راه‌حل نیز با چالش‌های جدی (اختلافات داخلی اتحادیه‌ی اروپا و وابستگی به فناوری آمریکایی) مواجه است. نتیجه نهایی احتمالاً تثبیت وضعیت «تاب‌آوری دفاعی» به جای «بازدارندگی تهاجمی» خواهد بود! نشانه‌ای واضح از افول قطعی هژمونی غرب.

#افول_هژمونی_غرب ، #مرد_سفید_بیمار

@nebraase | پارسا دارابی

28.04.202515:57

﴿مِن شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ﴾

شیطان، این دشمن خاموش و نهان، در قلب انسان از راه‌های گوناگون رخنه می‌کند؛ نخست بنیاد ایمان را می‌لرزاند و تخم تردید را در جان می‌کارد. اگر نتواند قلعه‌ی عقیده را درهم بشکند، انسان را به دام معصیت می‌کشاند و اگر این راه نیز بر او بسته شود، رشته‌ی همت را می‌گسلد و او را در وادی سستی و بی‌ارادگی رها می‌کند. و چون در این میدان هم ناکام گردد، زهر ریا را در جام طاعت می‌ریزد تا اعمال صالح را از درون تهی سازد. آنگاه اگر بنده از این تله‌ها نیز برهد، شیطان او را به عجب و خودبزرگ‌بینی می‌کشاند، تا نیکویی‌های اندوخته را به باد فنا دهد.

افزون بر این، شیطان آتش خشم، حسد و کینه را در دل انسان می‌افروزد؛ احساسی که اگر مهار نشود، شعله‌هایش ایمان را می‌سوزاند و آدمی را به ورطه‌ی زشت‌ترین اعمال و سیاه‌ترین سرنوشت‌ها می‌افکند.

بدین‌سان، خطر شیطان تنها در اغوای ظاهری نیست، بلکه در نفوذ خزنده و بی‌وقفه‌ای است که با هر ناکامی، راهی ژرف‌تر و موذیانه‌تر برای هلاکت انسان می‌جوید.

#قرآن_را_زندگی_کنیم ، #وسوسه_شیطان

@nebraase | پارسا دارابی

27.04.202522:23

.
دقیقا! دزدی، دزدی است؛ چه از جیب شما باشد، چه از قلم‌تان. انتحال امروزه دیگر صرفاً یک «تقلّبِ پنهان» محسوب نمی‌شود، بلکه تبدیل به جنایتی آگاهانه و شنیع در دنیای علم و ادب گردیده است. تفاوت آن با دزدی مالی، تنها در این است که دزد مال، به‌راحتی دستش رو می‌شود و شناسایی می‌گردد، اما دزد اندیشه، تحت پوشش واژگان زیبا و الفاظ فاخر، قادر است هویت اصلی خود را پنهان کند و در سایه‌ی اعتبار نادرست به‌عنوان صاحب فکر و اندیشه شناخته شود. این عمل نه تنها نقض حقوق فکری است، بلکه در تضاد با اصول اخلاقی و انسانیِ جامعه‌ی علمی و فرهنگی قرار دارد.

@nebraase | پارسا دارابی

27.04.202519:25

.
متاسفانه در برخی کانال‌ها مطالبم بدون ذکر نام و منبع منتشر می‌شوند. این عمل نه تنها از نظر اخلاقی صحیح نیست، بلکه آن را به دور از اصول احترام به حقوق دیگران می‌بینم. احترام به کار و تلاش دیگران یک اولویت است، چنین اقداماتی زیبنده‌ی انسان‌هایی که خود را به اصول اعتقادی و اخلاقی پایبندند می‌دانند، نیست.

@nebraase | پارسا دارابی

27.04.202519:02

در سپهر اندیشه‌ی اسلامی، تربیت نه به معنای انتقال صرف دانش، بلکه فرآیندی وجودی برای شکوفایی فطرت الهی انسان تعریف می‌شود.

نظریه‌های تربیتی، اگر در عرصه‌ی کنش و زیست انسانی مجسم نگردند، در حد نصوص انتزاعی باقی می‌مانند؛ چراکه تربیت، جوهره‌ی خود را از «تحقق عملی ارزش‌ها» می‌گیرد، نه از «انباشت نظری گزاره‌ها».

بر این اساس، حقیقتی عمیق در فلسفه‌ی تربیت اسلامی رخ می‌نماید:

هیچ حقیقتی در انسان اثر نمی‌کند، مگر آنکه در برابر چشمان او، در سیمای یک الگوی زنده، حیاتی راستین یافته باشد.

از این منظر، تفاوت بنیادین نظام تربیتی اسلام با دیگر مکاتب در این است که اسلام، وحی را صرفاً ابلاغ نمی‌کند، بلکه آن را در پیکره‌ی یک انسان کامل به نمایش می‌گذارد؛ انسانی که در رفتار، احساس و اندیشه‌ی او، وحی صورت عینی می‌یابد.

بدین‌سبب، سنت الهی در هدایت بشر، بر «تجسُّد ارزش‌ها در اسوه‌ها» استوار گردیده است، نه صرفاً بر «ابلاغ آموزه‌ها».

پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وسلم اوج این سنت الهی است:

او نه تنها «حامل وحی» بود، بلکه «مُجسِّد وحی» در حیات انسانی شد؛ تجلی‌گاه زنده‌ی قرآن که خداوند درباره‌ی او می‌فرماید:

﴿لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ﴾

و ام‌المؤمنین عایشه رضی‌الله‌عنها با بصیرتی ژرف در وصف اخلاق وی می‌فرماید:

﴿كان خُلُقُه القُرآنَ﴾

در اینجا راز ماندگاری دعوت اسلامی آشکار می‌شود:

اسلام، نه تنها مکتوب در مصاحف، که مجسَّم در نفوس مؤمنان بود؛ و تمدن اسلامی، پیش از آنکه بر ستون‌های کاغذ بنا شود، بر شانه‌های انسان‌هایی ساخته شد که قرآن را در خویشتن زندگی کرده بودند.

#قرآن_را_زندگی_کنیم ، #تربیت ، #الگو

@nebraase | پارسا دارابی

27.04.202508:36

.
ایمان، همچون حصاری چندلایه است که هر دیوار آن، از آداب و سنن و فرائض ساخته شده است. ترک آداب، ترک نخستین سنگرهای ایمان است؛ شکافی کوچک که شیطان را جرأت نفوذ می‌بخشد. از بی‌اعتنایی به آداب، زنجیره‌ای آغاز می‌شود: آداب که ترک شد، سنت‌ها بی‌رمق می‌شوند؛ سنت که فرو افتاد، نوبت به واجبات می‌رسد؛ و واجبات که سست شد، بزرگداشت شریعت در دل فرو می‌ریزد. و چون شریعت سبک شمرده شود، کفر بی‌صدا در جان جای می‌گیرد. پس در نظام روحانی ایمان، هیچ امری کوچک نیست؛ هر ترک کوچک، نقطه‌ی آغاز انهدامی بزرگ است.

#ایمان ، #دیوارهای_ایمان

@nebraase | پارسا دارابی

26.04.202514:02

.
وحدت میان شیعه و سنی، اگر حقیقتاً امری اصیل و حیاتی تلقی شود، نمی‌تواند صرفاً در سطح شعار باقی بماند یا با برخوردهای اداری و برکناری‌های صوری حراست گردد. هرگونه اهانت هدفمند به مقدسات هر یک از طرفین یا هر تلاش آگاهانه برای برهم زدن پیوند ایمانی امت، نوعی تخریب بنیادین نظم اجتماعی و خیانت به عهد جمعی به شمار می‌آید. صیانت از این وحدت، اقتضا می‌کند که برهم‌زنندگان آن، نه تنها عزل شوند، بلکه در ملأ عام به مجازاتی درخور ـ نظیر اجرای حد شرعی افترا یا قذف که در فقه اسلامی به شلاق علنی تعبیر شده است ـ محکوم گردند؛ تا پیام روشنی به جامعه مخابره شود مبنی بر اینکه شکستن حریم وحدت، شکستن ستون‌های حیات جمعی است و هیچ گونه تساهل و مداهنه‌ای در برابر آن پذیرفتنی نیست. با این حال، سوءتفاهمات متعدد و ریشه‌داری بر صدق این شعار سایه افکنده است، سوءتفاهماتی که همه آگاهان جامعه به وجود و تأثیر آن‌ها معترف‌اند.

#وحدت ، #وحدتگرایی

@nebraase | پارسا دارابی

26.04.202513:21

مدرنیته به عنوان یک پارادایم تمدنیِ متسارع، واجد نیرویی استیلاگر و استحاله‌گر است که نه تنها نظم‌های مادی، بلکه ساختارهای ارزشی و معنایی جوامع را نیز هدف قرار می‌دهد.

خطر اساسی این روند در آن است که با محوریت دادن به لذت‌های جسمانی و ارضای تمایلات آنی، مرزهای حق و باطل تضعیف می‌شود و ساحت ارزش‌های مطلق به سطح نیازهای زیستی و امیال نفسانی فروکاسته می‌شود. در این فرآیند، حقیقت دیگر نه غایتی متعالی، بلکه ابزاری در خدمت رضایت آنی تلقی می‌شود.

از منظر فلسفی، این فروکاست ارزش‌های متعالی همان پدیده‌ای است که «فردریش نیچه» در اثر خود «تبارشناسی اخلاق» آن را در قالب «وارونگی ارزش‌ها» و ظهور «نیهیلیسم منفعل» تحلیل می‌کند؛ وضعیتی که در آن، انسان از افق حقیقت‌جویی و تعالی به مدار بسته‌ی لذت و دفع درد سقوط می‌کند.

«هانا آرنت» نیز در کتاب «شرایط انسانی» هشدار می‌دهد که با تضعیف معانی والای حق و باطل، حیات جمعی انسان‌ها به عرصه‌ی چیرگی امیال فردی و نیازهای زیست‌شناختی تبدیل می‌شود، و بدین ترتیب سیاست به سطح مدیریت نیازهای حیوانی تنزل می‌یابد.

در همین راستا، «علی عزت بگوویچ» در کتاب «اسلام بین شرق و غرب» با دقتی پدیدارشناسانه تصریح می‌کند که در غیاب دستگاه اخلاقی، «لذت» و «رنج»، جانشین «خیر» و «شر» می‌شوند؛ به بیان دیگر، ساحت معنا تهی می‌شود و ارزش‌های انسانی به سطحی‌ترین صورت‌های تجربه‌ی حسی فرو می‌افتد.

در چنین بستری، صیانت از هویت دینی جوانان، نه اقدامی نمادین یا صرفاً فرهنگی، بلکه ضرورتی راهبردی در راستای بازسازی نظم معنایی و مقاومت در برابر فرآیندهای استحالگر مدرنیته است. این بازسازی، تضمین‌کننده‌ی تداوم تاریخی معانی اصیل و احیای ظرفیت‌های تمدنی جوامع در برابر فروپاشی‌های معنوی معاصر خواهد بود.

#مدرنیته ، #بحران_مدرنیته ، #هویت_دینی

@nebraase | پارسا دارابی

24.04.202502:18

در دستگاه فکری دین، «تغییر» صرفاً یک تجربه‌ی روانی یا رخداد بیرونی نیست، بلکه نقطه‌ی عطفی در سیر تربیتی انسان است؛ نقطه‌ای که در آن، بنده از توهمِ تثبیت‌شدگی عبور می‌کند و امکان خروج از کهنگی و تکرار را به رسمیت می‌شناسد.

وهم آن است که انسان، وضعیتی را که در آن گرفتار آمده، تقدیر لایتغیر خود بپندارد؛ حال آن‌که سنت خدا در خلق، بر پویایی، امکان، و تزاحم اراده‌ها استوار است.

در این میان، آن‌چه تغییر را از سطح شعار به سطح شعور ارتقا می‌دهد، تصمیمی قلبی و تعهدی درونی است؛ تعهد به این‌که در برابر میل‌های خفته، عادت‌های مزمن، و منطقه‌های امنِ آلوده به رکود، قیام کند.

تغییر حقیقی زمانی آغاز می‌شود که انسان از سلطه‌ی مزاج، به اقتدار منهج کوچ کند؛
از طبعِ رها و خواسته‌های پراکنده، به نظمِ شرع و عهدِ استقامت.

این‌جاست که تحول، نه تنها امکان‌پذیر، بلکه وظیفه‌ای ایمانی می‌شود؛ و تلاش برای آن، نه یک خواسته‌ی شخصی، بلکه بخشی از جهاد اکبر است.

و مادام که این تصمیم گرفته نشده، سخن از تغییر، صرفاً تسلّای ذهن‌های دل‌زده است، نه دعوتی برای صعود.

#تغییر ، #تحول_درون ، #تربیت_نفس

@nebraase | پارسا دارابی

23.04.202517:09

معادله‌ی اویلر؛ عمیق‌ترین و زیباترین معادله‌ای که آفرینش آن را در گوش جهان زمزمه کرد؛

e^{i𝜏} = 1

آنجا که سه گوهر جاودان ریاضیات در آغوش هم قرار می‌گیرند:

e: جوشش بی‌پایان رشد
i: خیال عددیِ آن‌سوی واقعیت
𝜏 = 2𝜋: چرخش کامل هستی

حاصل این هم‌آغوشی، وحدت محض است: عدد 1.

و این نه صرفاً یک معادله‌ی ریاضی، که نوای ناپیدای ابدیت است؛

چرخشی کامل در فضای مختلط که بی‌هیاهو تو را به آغاز بازمی‌گرداند؛ چنان که اگر هستی دهان بگشاید، خواهد گفت:

دایره را کامل کن و به خویشتن بازگرد...

زیبایی‌اش در سادگی بی‌ادعایش نهفته است... و عمقش، تا بطن جهان امتداد دارد.

در این سطر آرام، خیال ریاضی با هندسه‌ی جهان هم‌نفس می‌شود و نجوا می‌کند:

در دل پیچیدگی، هماهنگی‌ست! و در انتهای مسیر، آغاز نهفته است...

#معادله‌ی_اویلر ، #ریاضیات_و_آفرینش

@nebraase | پارسا دارابی

22.04.202512:02

مَتَىٰ نَصْرُ اللَّهِ؟
(پس نصر خدا چه هنگام تحقق می‌یابد؟)

در فقه سیاسی اسلام، تحقق نصر الهی مشروط به توازن دقیق میان الاستحقاق الشرعي و الاستعداد الواقعي است؛ استحقاقی که ریشه در صدق الإيمان، إخلاص النيّة، و التزام عملي بمقاصد الشريعة دارد، و استعدادی که در تهيئة الأمة لتحمّل أعباء الرسالة و إقامة العدل والشهادة على الناس تجلّی می‌یابد.

سنتِ الهی بر تحقق نصر، تابع دو قاعده‌ی بنیادین است: قیام المقتضي و انتفاء المانع؛ یعنی تا زمینه‌های ضروری فراهم نشوند و موانع باقی باشند، نزول نصر به تأخیر می‌افتد؛ نه به سبب تخلف وعده، بلکه به خاطر مشروط بودن آن به تحقق شروط مشروعه.

در این نگرش، نصر الهی امتیازی سیاسی یا صرفاً نصرت نظامی تلقی نمی‌شود، بلکه نوعی امتحان شرعی (آزمایش الهی برای سنجش صدق ایمان و التزام دینی امت) است. چنان‌که نصر بدر به عنوان وسیله‌ای برای تمییز الحق من الباطل (تشخیص و جداسازی حقیقت از باطل) و تثبیت العقیده (تحکیم باورهای توحیدی در دل مؤمنان) نازل شد؛ و در مقابل، ابتلاء أُحد برای تمييز الصفّ (تفکیک صفوف مؤمنان حقیقی از دیگران) و کشف المنافق من المؤمن (آشکار ساختن نفاق و تمییز مؤمنان راستین از مدعیان ایمان) واقع گردید.

سنت ربانی این است که نصر وقتی نازل می‌شود که امت، از حیث ایمان، نیت، و مقاصد، به مرحله‌ی الاصطفاء (انتخاب الهی برای مأموریت‌های خاص) والتمحيص (آزمایش ایمان برای پالایش مؤمنان) برسد!

مرحله‌ای که در آن، نیات از اغراض منفعت‌طلبانه و ناخالصی‌ها پاک می‌شوند و همت‌ها خالصانه در مدار تحقيق العبودية و امتثال الأمر الإلهي مستقر می‌گردند.

لذا تأخیر در تحقق نصر، در منطق سنت‌های الهی، نه به معنای رفع حمایت ربانی، بلکه مصداقی از التأديب الربّاني (فرایند اصلاح‌گرایانه‌ای از سوی پروردگار برای تصحیح انحرافات جمعی) و التربية الجماعية (تکوین تدریجی امت در سطح فکری، روحی و ایمانی) است.

وعده‌ی نصر، مشروط به قابلیت امت در إقامة الحق واستدامته (تحقق‌بخشی به حق و تداوم‌بخشی به آن در بستر تاریخ) است؛ نه صرف دریافت پیروزی، بلکه أن يُنتَصر لا ليُفرَح به، بل ليُحمَل ويُحمى ويُرسَّخ (پیروزی نه برای شادی مقطعی، بلکه برای حمل، حراست و نهادینه‌سازی آن).

این امر جز با بلوغ جماعي للأمة (بلوغ ایمانی، معرفتی و تمدنی در سطح جمعی)، و المرور الإلزامي عبر ميادين الابتلاء والتمحيص (عبور حتمی از میدان‌های ابتلاء و پالایش)، و نیز تجريد القلوب من شوائب الهوى والدوافع الذاتية (تخلیه‌ی قلب‌ها از آلودگی‌های هوای نفس و انگیزه‌های خودمحور) تحقق نمی‌یابد. چنان‌که علمای اصول گفته‌اند:

النَّصْرُ عِنْدَ اللَّهِ لَا يُعَجِّلُهُ طَلَبُ الْعَبْدِ، وَلَا يُؤَخّرُهُ جَوْرُ الْعَدُوِّ، وَإِنَّمَا يَنْزِلُ إِذَا اسْتَكْمَلَتِ الْأُمَّةُ مُقْتَضَيَاتِ النَّصْرِ وَزَالَتْ مَوَانِعُهُ...

#فقه_سیاسی ، #نصرت_الهی ، #تمیز_الصف

@nebraase | پارسا دارابی

20.04.202517:13

در فقهِ معاصر، تنها درک حکم شرعی کافی نیست؛ چرا که درک مخاطب ضرورت بیشتری یافته.

چه بسیار مسائلی که حکم آن‌ها در منابع فقهی با وضوح کامل تبیین شده، اما وقتی پای تبیین و اقناع در میان است، فقیه نمی‌تواند تنها با اتکای بر «قطعیت حکم» سخن بگوید، بلکه باید «ادبیات انتقال حکم» را متناسب با افق فکری، روحی و اجتماعی مخاطب امروزی بازآفرینی کند.

فقه، اگرچه بر پایه‌ی نصوص و قواعد قطعی بنا شده، اما در عرصه‌ی پاسخ‌گویی، باید با زبان زنده و عالمانه‌ی دوران خویش سخن بگوید.

انسان معاصر، شنونده‌ای منفعل نیست؛ او پرسنده‌ای هوشمند، متنوع، و گاه حتی رنج‌دیده از انبوه روایت‌ها، قرائت‌های متعارض و شبهات و دسیسه‌های دشمنانی است که می‌کوشند او را از دینش بیزار سازند. در برابر چنین انسانی، صرف بیان حکم، هرچند صحیح و مستدل، ممکن است به اقناع نینجامد.

اینجاست که فقهِ واقع‌نگر، تنها به صدور فتوا بسنده نمی‌کند، بلکه در پی مهندسی تعامل مؤثر با انسان معاصر است؛ گفتگویی که نه از صلابت استدلال فاصله می‌گیرد و نه از لطافت و حکمتِ کلام بی‌بهره است.

فقیهِ واقع‌شناس، نه فقط مبلّغ حکم، بلکه مربّی فهم است؛ او حکم را در بستری از حکمت، حکمت را در زبانی از مهر، و مهر را در چارچوبی از عقلانیت عرضه می‌کند.

و این یعنی فقه، همچنان که «علمِ دانستن» است، باید «هنرِ فهماندن» نیز باشد؛ تا شریعت، نه صرفاً در کتاب‌ها، بلکه در دل‌ها جاری گردد.

#فقه_معاصر ، #فقیه_واقع‌نگر

@nebraase | پارسا دارابی

19.04.202520:57

.
﴿اللَّهُمَّ أَنْتَ رَبِّي لّا إِلٰهَ إِلَّا أَنْتَ، خَلَقْتَنِي وَأَنَا عَبْدُكَ، وَأَنَا عَلَى عَهْدِكَ وَوَعْدِكَ مَا اسْتَطَعْتُ، أَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ مَا صَنَعْتُ، أَبُوءُ لَكَ بِنِعْمَتِكَ عَلَيَّ، وَأَبُوءُ بِذَنْبِي فَاغْفِر لِي فَإِنَّهُ لَا يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا أَنْتَ﴾

پروردگارا، تو خدای منی و معبودی جز تو نیست. تو مرا آفریدی و من بنده‌ی توام. تا جایی که توان دارم، بر پیمانی که با تو بسته‌ام پایبندم. به تو پناه می‌برم از شرّ آنچه کرده‌ام. نعمت‌های بی‌پایانت را بر خودم اقرار دارم، و نیز به گناهانم اعتراف می‌کنم؛ پس مرا ببخش، که جز تو کسی گناهان را نمی‌آمرزد.

#نیایش ، #زمزمه‌ی_دل

@nebraase | پارسا دارابی

All posts

Advertised0 seconds

20.04.202517:23عبدالجمیل جابر

1.9K

Advertised0 seconds

11.04.202512:58کانال راسخ | 🇵🇸

9.2K

More details

Records

02.05.202523:59

970Subscribers

16.04.202523:59

200Citation index

17.01.202523:59

1.5KAverage views per post

17.01.202523:59

1.5KAverage views per ad post

01.04.202523:59

23.81%ER

17.01.202523:59

275.09%ERR

Growth

More details

Subscribers

Citation index

Avg views per post

Avg views per ad post

ERR

More details

Popular posts نبراس | سطور اندیشه

All posts

11.04.202514:28

به وقت اندوه‌های جانکاه و تاریکی‌های جانفرسا، زمانی که انسان از زخم‌های پی‌درپی روزگار به تنگ می‌آید، گاه مرگ در نگاهش همچون آرزویی شیرین جلوه می‌کند؛ گویی مرهمی است بر تمام زخم‌های کهنه، گشایشی است بر تمامی بن‌بست‌ها.

اما در سنت الهی و حکمت ربانی، نه تنها از چنین آرزویی نهی شده، بلکه حتی از دعا کردن بر آن بر حذر داشته‌اند؛ چرا که در ورای این تمنای خام، نادانی انسان نهفته است از آنچه در پس پرده غیب برای او مقدر گشته است.

آرزوی مرگ، در حقیقت نوعی گریز است؛ گریز از میدان زندگی، گریز از صبر، گریز از امتحان بودنِ بودن. همان‌گونه که فرار از معرکه‌ی نبرد، نشانه ضعف و سستی است، تمنای مرگ نیز گونه‌ای فرار است؛ یا از شدت زخم‌ها، یا از ترس دشمنی به نام رنج. و این هر دو، بی‌بهره از صلابت روح و استواری دل است.

آموزه‌های وحیانی ما، انسان را متوجه دو حقیقت بنیادین می‌کند؛

نخست آنکه آینده برای ما پوشیده است و چه بسا خیری بزرگ در ادامه این راه نهفته باشد که ما از آن بی‌خبریم.

دوم آنکه مرگ، پایان دردها نیست؛ بلکه گاه آغاز مرحله‌ای دشوارتر و هولناک‌تر است؛ جایی که جان، دیگر فرصتی برای بازگشت و جبران ندارد.

عمر، سرمایه بی‌بدیل انسان است؛ ثروتی که خداوند در دستان او نهاده تا با آن سعادت ابدی خویش را بسازد. و هیچ عاقلی سرمایه‌اش را با دستان خودش به آتش نمی‌کشد.

پس شایسته است هرگاه دل ما از رنجی لبریز شد و زبان ما به آرزوی مرگ لغزید، به یاد آوریم که پشت این پرده‌های تاریک، نوری منتظر ماست؛ نوری که شاید تنها با صبر و امید و ادامه راه، به آن خواهیم رسید.

#هنر_زیستن ، #درس_زندگی

@nebraase | پارسا دارابی

10.04.202506:53

﴿هُوَ عَلَيَّ هَيِّنٌ﴾

بخشی کوتاه از یک آیه‌، اما چونان پتک، فرود می‌آید بر دیوارهای بلندِ ناممکن ذهن تو؛ ویران می‌کند قلعه‌هایی را که از ترس ساخته‌ای و در آن پنهان شده‌ای.

این آیه، نجوای آرامِ خدایی‌ست که به لحظه‌ای، دریا را می‌شکافد، سنگ را می‌شکوفاند، و نازاترین رؤیاها را به دست تو می‌سپارد؛ نه با معجزه‌ای تازه، که با قدرت همیشگی‌اش.

پس خواسته‌ات هرچه باشد، حتی اگر استخوانی شده در گلوی آرزوها، حتی اگر سال‌ها در سینه خاک خورده باشد، آن را بلند بگو، چون شنونده‌ای داری که برای او هیچ چیز دور نیست، هیچ کار سخت نیست، هیچ دعا بی‌پاسخ نمی‌ماند؛ او گفته است: «این کار برای من آسان است» و همین کافی‌ست تا دنیای انسان شکل تازه‌ای بگیرد.

#قرآن_را_زندگی_کنیم ، #خدای_ناممکن‌ها

@nebraase | پارسا دارابی

08.04.202517:24

برای آن‌ها که با کتاب نفس می‌کشند...

عزیزان، معیار سنجش رشد علمی، سال‌هاست که به دام عدد و رقم افتاده. اینکه چند کتاب خوانده‌ایم، چند ساعت درس داده‌ایم، چند مقاله دیده‌ایم. اما این معیارها، تنها حجم را می‌سنجند، نه ظرفیت را؛ تنها مصرف را نشان می‌دهند، نه تولید را.

مسیر رشد واقعی، از لحظه‌ای آغاز می‌شود که به جای پرسیدن «چه می‌دانم؟»، بپرسیم:
• چه می‌توانم بسازم؟
• چه ابزارهایی برای تحلیل، مقایسه، استنتاج، و تولید معنا در اختیار دارم؟
• چه چیزی در من تغییر کرده که اگر همه کتاب‌ها را از من بگیرند، همچنان بتوانم فکر کنم، بسازم، بفهمم؟

کتاب‌خوانی، ارزشمند است. اما نه هر کتاب و نه به هر شکلی. انتخاب کتاب باید بر اساس تأثیری باشد که در تغییر نگاه، در تقویت ابزارهای فهم و در ساختن شخصیت ما دارد.

رشد علمی، مسابقه‌ی اطلاعات نیست. تمرین ساختن است. تمرین تبدیل دانسته‌ها به ابزار. و این، معیار متفاوتی می‌طلبد.

#زیستن_در_صفحات_سپید ، #مطالعه

@nebraase | پارسا دارابی

02.05.202517:38

09.04.202514:20

بسیاری از مربیان که سال‌ها در محافل کوچک و بی‌هیاهو مشغول تربیت‌اند، به‌دلیل دیدن هیاهو و زرق و برقِ شبکه‌های مجازی دچار تردید شده‌اند. رسانه‌های اجتماعی، با ترفندهای رنگارنگ و آمارهای خیره‌کننده، گاهی این احساس را در مربیانی که در دل جامعه مشغول کارهای پنهانی و بی‌صدا هستند، ایجاد می‌کند که تلاش‌هایشان بی‌ثمر است.

اما حقیقت امر این است که «اصل» همیشه در «ریشه‌ها»ست. اگر طالب علمی در مسیر علم و تربیت گام بردارد، اما تنها به خاطر این‌که اثری فوری و ظاهری نمی‌بیند، ناامید شود، این یعنی ما جایگاهِ اصلیِ تغییر را فراموش کرده‌ایم.

در حقیقت، هیچ‌کدام از این ابزارها و نمایش‌ها به خودی خود نمی‌توانند اثری واقعی و ماندگار ایجاد کنند. اگر آموزش و تربیت تنها در صحنه‌های پرهیاهو و فوری جستجو شود، بی‌شک، ریشه‌های عمیق‌تر و بنیادین نادیده گرفته می‌شوند.

ریشه‌ها نیاز به صبر دارند، به تداوم، به آرامش و به زمان؛ همان چیزی که در ظاهر ممکن است دیده نشود، اما در واقع در پشت‌صحنه، بزرگترین تحولات را رقم می‌زند.

این ابزارهای مجازی، رسانه‌ها، کنفرانس‌ها و تریبون‌ها می‌توانند در خدمت این ریشه‌ها قرار بگیرند، نه برعکس.

در نهایت، مهم‌ترین چیزی که باید حفظ کنیم، همان بنیادهاست؛ چرا که وقتی ریشه‌ها محکم باشند، هیچ‌یک از ابزارهای بیرونی نمی‌توانند تغییرات سطحی و کوتاه‌مدت ایجاد کنند.

پس اگر به دنبال تغییر واقعی هستیم، باید بپذیریم که تأثیر واقعی، نه در آمارها و نمودهای بیرونی، بلکه در سکوت و پشت‌صحنه‌های پرحوصله و ریشه‌ای شکل می‌گیرد.

@nebraase | پارسا دارابی

09.04.202511:29

نمایش یا ریشه؛ فریبِ جلو یا عمق اثر؟

بزرگترین خطای مصلحان، گاه در انتخاب میدان است...

وقتی تمام توان برای تأثیرگذاری بر «ظاهر جامعه» صرف می‌شود، ریشه‌ها بی‌صدا در غفلت می‌پوسند.

رسانه‌ها، سخنرانی‌های پرشور، گردهمایی‌های میلیونی، صفحات مجازی در شبکه‌های اجتماعی با هزاران دنبال‌کننده و... همه‌ی این‌ها برق دارند، اما برقِ بدون عمق، فقط چشم‌ها را خیره می‌کنند، نه دل‌ها را بیدار.

واقعیت این است که تغییر پایدار؛
• از «سکوت خانه‌ها» آغاز می‌شود!
• از مربی که سال‌ها بی‌نام، شخصیت می‌سازد!
• از پدری که بی‌ادعا، الگوی صداقت و دیانت است!
• از امام جماعتی که کسی صدایش را نمی‌شنود، اما نگاهش در جان نمازگزاران رسوب می‌کند!
• از دوستی که در گفتگویی ساده، مسیر اندیشه کسی را تغییر می‌دهد!

این‌ها شاید در هیچ قاب رسانه‌ای جا نگیرند. نه نورافکنی روی آن‌هاست، نه تریبونی در دستشان. اما تأثیرشان همان‌جاست که اصلاح واقعی شکل می‌گیرد: در لایه‌های پنهان، در رفتارهای مداوم و ناپیدا، در ساختن آدم‌ها، نه فقط آمارها.

اصلاح، در هیاهو شکل نمی‌گیرد؛ در تداوم آرام و پیوسته است که به بار می‌نشیند. جامعه را با چهره‌های پرآوازه نمی‌سازند، بلکه رشته‌های نادیده و صبوری که در دل زندگی امتداد دارند، می‌سازند. ما اگر حقیقتاً خواهان تغییرییم، باید دوباره به «پایین‌ترین طبقات تأثیر» نگاه کنیم:
- به مسجد محله،
- به حلقه‌ی دوستان،
ـ به گفتگوی خصوصی،
- به تربیت بی‌سروصدا...
آن‌جا که عددها هنوز کوچک‌اند، اما اثرها بزرگ...

#اصلاح_بی‌هیاهو ، #تغییر_از_ریشه

@nebraase | پارسا دارابی

14.04.202517:25

.
بیماری مادر، زخمی است بی‌صدا بر روح خانه؛ حضوری که هنوز هست، اما نفسش سنگین‌تر شده، نگاهش خسته‌تر، و لبخندش رنگ باخته. در چنین روزهایی، خانه نفس نمی‌کشد، فقط ایستاده است. و تو، ناگهان از کودکی درمی‌آیی؛ می‌شوی تکیه‌گاهِ تکیه‌گاهت. دستی می‌شوی بر پیشانی‌ای که هزار تب را تاب آورده، پناهی برای دلی که همیشه پناهت بود. بیماری مادر، تنها رنج جسم او نیست؛ فرسایش مهر است در چشم‌هایی که با هر سرفه‌اش، تار می‌شوند. خدایا، این قلب‌های نازنین را در پناه مهر خودت سالم بدار؛ که اگر مادر نلرزد، جهان هنوز ایستاده است...

اللهمّ لطفًا بالأمهات... 💚

@nebraase | پارسا دارابی

10.04.202519:31

.
در میان صفحات کتاب‌ها، انسان فرصت می‌یابد تا پا به جهان‌های بی‌پایان بگذارد؛ بی‌آنکه زمان و مکان محدودش کند. او، هرچند تنها یک بار زندگی می‌کند، اما با خواندن، می‌تواند هزاران زندگی را زیسته باشد؛ با شاعری گریسته، با قهرمانی جنگیده، با عارفی به حقیقت رسیده و با عاشقی، طعم دلدادگی را چشیده باشد. خواندن، پلِ عبور از مرزهای تنگ زمان است به گستره‌ی بی‌کران تجربه‌های انسانی.

#زیستن_در_صفحات_سپید ، #مطالعه

@nebraase | پارسا دارابی

29.04.202512:05

20.04.202517:13

16.04.202514:43

سرنوشت‌سازترین نقطه‌ی نبرد...

در منازعه‌ی تاریخیِ حق و باطل، مرحله‌ای فرا می‌رسد که می‌توان آن را نقطه‌ی اشباع تضاد نام نهاد؛ لحظه‌ای که طرفین، تمام آنچه در اختیار دارند، در میدان آورده‌اند.

در این بزنگاه، باطل در اوج نمایش قدرت ایستاده است: به پشتیبانی ابزارهای رسانه‌ای، روایت‌سازی‌های حساب‌شده، تسلط بر افکار عمومی و بهره‌گیری حداکثری از منطقِ سلطه و اقناع، وضعیتی را رقم می‌زند که برای ناظر بیرونی، شکست حق امری بدیهی می‌نماید.

در این‌جا، جبهه‌ی حق در تنگنایی قرار می‌گیرد که قرآن کریم آن را با دقت و ظرافت ترسیم کرده است:

﴿وَزُلْزِلُوا حَتَّىٰ يَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ مَتَىٰ نَصْرُ اللَّهِ ۗ أَلَا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِيبٌ﴾ (بقره: ۲۱۴)
«و چنان در معرض آزمایش‌های شدید و تلاطم‌های سهمگین قرار گرفتند که اضطراب درونی و فشار بیرونی، ثبات ظاهری‌شان را به لرزه انداخت؛ تا آنجا که پیامبر و همراهان مؤمنش (از شدت ابتلاء و انتظار طولانی) فریاد برآوردند: یاریِ خداوند چه زمانی فرا می‌رسد؟ بدانید که بی‌تردید، نصرتِ الهی نزدیک است».

این ﴿زُلْزِلُوا﴾، صرفاً سستی جسمانی یا فشار بیرونی نیست؛ بلکه لرزشی است در بنیان‌های روانی و ایمانی. این‌جا، سطح اعتماد به وعده‌ی الهی در غیاب نشانه‌های بیرونی آزموده می‌شود.

در چنین لحظاتی، ثبات، به‌مثابه‌ی مؤلفه‌ای معرفتی و انتخابی وجودی، تعیین‌کننده‌ی مسیر آینده خواهد بود. آن‌که در این لحظه ایستادگی می‌کند، نه بر مبنای چشم‌انداز محسوس، بلکه با تکیه بر اعتماد به سنت‌های الهی و قوانین حاکم بر تاریخ می‌ایستد. چرا که در منطق قرآنی، پیروزی جبهه‌ی حق، امری تصادفی یا محصول موازنه‌ی قوا نیست، بلکه جریانی است مبتنی بر قاعده‌ای متقن:

﴿كَتَبَ اللَّهُ لَأَغْلِبَنَّ أَنَا وَرُسُلِي﴾ (مجادله: ۲۱)
«خداوند مقرر کرده است که قطعاً من و فرستادگانم پیروز خواهیم شد».

﴿كَتَبَ﴾ نشان‌دهنده‌ی فرمان قطعی الهی برای پیروزی بدون هیچ‌گونه تغییر است و ﴿لَأَغْلِبَنَّ﴾ تأکید بر حتمیت پیروزی دارد.

ویژگی این نقطه‌ی بحرانی، آن است که باطل، پس از رسیدن به سقف توان خویش، دیگر ظرفیتی برای پیش‌روی ندارد. نقطه‌ی اوج، هم‌زمان آغازی‌ست برای افول. در مقابل، جبهه‌ی حق (اگرچه ممکن است در ظاهر در موضع ضعف باشد) در صورت ثبات، مسیر صعود را آغاز می‌کند. تفاوت در این‌جاست:

پیروزی باطل وابسته به ابزار است، اما پیش‌روی حق، معلول ایستادگی مؤمنانه‌ای است که در لحظه‌‌ی بی‌نشانه شکل می‌گیرد.

بنابراین، آنچه روند آینده را رقم می‌زند، نه وضعیت فعلی میدان، بلکه نحوه‌ی مواجهه‌ی اهل ایمان با لحظه‌ی اوج فشار است. لحظه‌ای که معیارِ واقعیِ ایمان عیان می‌شود، و این معیار، خود نقطه‌ی آغاز تحولی است که در نگاه الهی، نقطه‌ی قضاوت درباره‌ی سرنوشت تاریخی منازعه خواهد بود.

#سنت_الهی ، #فتح_موعود ، #غلبه_نور

@nebraase | پارسا دارابی

08.04.202512:35

معضل دولت و بازتعریف ساختار سلطه در جهان اسلام

در تاریخ سیاسی جوامع اسلامی، شاید هیچ مفهوم مدرنی به اندازه‌ی «دولت» این‌چنین هم‌زمان، مبهم و خطرناک نبوده است. آنچه در روزگار ما به‌نام دولت شناخته می‌شود، دیگر صرفاً ساختاری برای اداره‌ی نظم عمومی یا مدیریت منابع نیست؛ بلکه به کیانی (به نظام حکومتی اطلاق می‌شود که علی‌رغم ظاهر رسمی دولتی، ساختاری خودبنیاد است که به‌جای پاسخگویی به اراده ملت، به حفظ وضعیت موجود و منافع خارجی اولویت می‌دهد) فراتر از خود بدل شده است: به منبع حق، به تعریف‌کننده‌ی خیر و شر، و به نهادی مقدس که مشروعیت خود را نه از شریعت یا اراده‌ی مردم، بلکه از تداوم سلطه می‌گیرد.

رویدادهای اخیر (به‌ویژه آنچه در فلسطین اشغالی و در امتداد موج‌های مقاومت اتفاق افتاد) نقاب از چهره‌ی ساختارهایی برداشت که پیش‌تر «دولت‌های ملی» خوانده می‌شدند. دیگر نمی‌توان با ادبیات معمول از «مشکلات مدیریتی»، «فساد اداری» یا «کم‌کاری دیپلماتیک» سخن گفت. معضل، ساختاری‌تر از این حرف‌هاست.

ما با پدیده‌ای مواجه‌ایم که از اساس، بر بنیاد حفظ وضع موجود و جلوگیری از هرگونه تحول واقعی در امت بنا شده است.

ساختار دولت در اغلب کشورهای اسلامی، نه‌تنها در مسیر آزادسازی و بازیابی کرامت ملت‌ها گام برنداشته، بلکه عملاً نقش نخست را در انسداد اراده‌ی عمومی و تحکیم وابستگی به قدرت‌های اشغالگر ایفا کرده است.

در هر سرزمین از جغرافیای امت، کیانی شکل گرفته که ظاهر آن بومی است، اما کار ویژه‌اش، استمرار سیطره‌ی نظم جهانی و مهار توان جامعه‌ی مسلمان برای اقدام است.

وقتی ملت‌ها از درون می‌جوشند تا در کنار مظلومان و برادران و خواهران خود بایستند، این «کیان‌ها» هستند که نخستین دیوار آهنین در برابر این اراده‌ی اصیل ایمانی و انسانی می‌شوند. آن‌ها نه‌تنها از نصرت اهل اسلام ممانعت می‌کنند، بلکه حتی حق دیدن واقعیت و همدردی را نیز در نطفه خفه می‌سازند.

این سرکوب، تنها سرکوب آزادی بیان یا تظاهرات نیست؛ بلکه سرکوب حق مسلم انسان مسلمان برای ایفای نقش خود در سرنوشت امت خویش است.

در این نقطه، دیگر نمی‌توان دولت را نهادی خنثی یا حتی منفعل دانست. دولت به یک «نظام اعتقادی» تبدیل شده است؛ به خدایگان باطل مدرنی که در ضمیر ملت‌ها جا خوش کرده و گاه حتی پیش از آن‌که مأموران امنیتی زبان را ببندند، دل‌ها را مرعوب می‌سازند.

اینجاست که باید از «معضل دولت» سخن گفت؛ نه به‌مثابه‌ی نقصی در ساختار، بلکه به‌مثابه بُت بزرگی که با هیبت قانون و لباس توسعه ظاهر شده و اکنون سدّ راه هر حرکت آزادی‌خواهانه است.

امروز، نه‌تنها ساختار سیاسیِ ملت‌ها باید بازتعریف شود، بلکه رابطه‌ی انسان مسلمان با مفهوم دولت نیز باید از نو فهمیده شود.

اگر فتحی در راه است، از این نقطه آغاز خواهد شد: از شکستن تابوی دولت، از بازشناسی این کیان‌ها به‌مثابه نمایندگان غیرمستقیم اشغالگر، و از ایمان به اینکه امت، پیش از آنکه نیازمند دولت باشد، نیازمند آگاهی، همبستگی و اراده‌ی آزاد است. و تا زمانی که دولت، معبود ملت‌هاست، هیچ گشایشی ممکن نیست.

#بحران_دولت ، #ساختار_سلطه ، #امت_و_کیان

@nebraase | پارسا دارابی

26.04.202513:21

28.04.202515:57

17.04.202513:31

چه حس گرم و شگفتی‌ست...
وقتی کسی را پیدا می‌کنی شبیه خودت؛
با دلی پاک، صدایی آرام، و روحی سرشار از زیبایی.

کسی که ذهن تو را می‌فهمد،
دل تو را بی‌صدا نوازش می‌کند،
و عاشقانه، جزئی‌ترین خصلت‌هایت را به خاطر می‌سپارد.

کسی که تفاوتت را نه مانع،
که دلیلی برای ماندن می‌بیند؛
تو را از میان تمام جهان برمی‌گزیند
و در نگاهش؛

تو نه یکی از هزارانی،
بلکه تمام جهانی…
تمامِ خواستن، تمامِ بودن...

#من‌القلب‌الی‌القلب

@nebraase | پارسا دارابی