تفاوت اصلی میان دموکراسی (بدون هیچ صفتی) و لیبرال دموکراسی این است که منظور از دومی نظامی سیاسی است که نه‌تنها به حاکمیت مردم و حکمرانی اکثریت احترام می‌گذارد، بلکه نهادهای خصوصی مستقلی نیز برای صیانت از حقوق اساسی, مثل آزادی بیان و حفاظت از اقلیت‌ها، ایجاد می‌کند. وقتی پای صیانت از حقوق اساسی به میان می‌آید، دیگر یک قالب ازپیش‌آماده برای همه‌ی قواره‌ها نداریم و در نتیجه نظام‌های لیبرال دموکرات شکل‌های نهادین متفاوتی به‌خود می‌گیرند. مثلاً بعضی از آن‌ها قانون اساسی مکتوب قوی و دادگاه عالی دارند (مثل ایالات متحده) و بعضی دیگر هیچ کدام از این‌ها را ندارند (مثل بریتانیا). با وجود این تفاوت‌ها، مشخصه‌ی تمام دموکراسی‌های لیبرال وجود نهادهایی است که قصد دارند از حقوق اساسی صیانت کنند و نیتشان جلوگیری از «استبداد اکثریت» است.
پوپولیسم بر ضد دموکراسی نیست، بلکه با لیبرال دموکراسی سر ناسازگاری دارد. پوپولیسم مجموعه‌ای از ایده‌ها در دفاع از اکثریت‌سالاری و حمایت از دموکراسی غیرلیبرال است. پوپولیسم شدیداً جانبدار حاکمیت مردم و حکمرانی اکثریت است، ولی با حقوق اقلیت و کثرت‌گرایی مخالف است. اما حتی رابطه‌ی آن با لیبرال دموکراسی هم تک‌بُعدی نیست. نیروهای پوپولیستی، در سراسر جهان، می‌کوشند صدای گروه‌های حاشیه‌ای باشند و به آن‌ها قدرت بدهند، اما در کنارش علیه قوانین رقابت اساسی و اصل وجود نیروهای مخالف می‌جنگند.
پوپولیسم
کاس موده و کریستووال روویرا کالتواسر
#کاس_موده
@NazariyehAdabi
