ƘΛIƬO

فنجان قهوه روی میز هنوز گرم است. بخار آرام در هوا محو می‌شود، مثل رد ناپیدای خاطراتی که میان خطوط این نامه‌ی قدیمی جا مانده‌اند. انگشتانم روی کاغذ سر می‌خورند، روی واژه‌هایی که سال‌ها پیش با شوق نوشته شده بودند، با دلی که حالا دیگر مثل آن روزها نمی‌تپد.
موسیقی از گوشه‌ی اتاق جاری‌ست، ملایم و آرام، مثل نسیمی که پرده‌ها را به رقص درمی‌آورد. هر نُت، صدای دلی‌ست که روزی برای کسی می‌تپید. قهوه جرعه‌جرعه نوشیده می‌شود، طعمی تلخ اما دلنشین، مثل عشق‌هایی که حتی در سکوت زنده می‌مانند.
نامه را دوباره تا می‌کنم، کنار فنجان می‌گذارم. شاید عشق همین باشد؛ طعمی که از یاد نمی‌رود، آوایی که در پس‌زمینه‌ی خاطرات جاری می‌ماند، نامه‌ای که هرچند کهنه، هنوز بوی دلتنگی می دهد.