استعمال «را» پس از فعل به خلاف سنّت هزار و دویست‌ساله‌ی زبان فارسی است و در همه حال باید از آن پرهیز کرد. [ابوالحسن نجفی، غلط ننویسیم.]
در زبان فصحای قدیم و نیز در زبان امروز در گفتار «را» بعد از مفعول آورده می‌شود و همین صورت درست است و خلاف آن که رای مفعولی را بعد از فعل آخر جمله می‌آورند باید مغلوط تلقی شود. [حسن انوری، پیشگفتار فرهنگ درست‌نویسی سخن، تألیف یوسف عالی عباس‌آباد به سرپرستی حسن انوری.]
نتایجی که امروز به دست آمد را گزارش می‌کنم. ← نتایجی را که امروز به دست آمد گزارش می‌کنم. [احمد سمیعی گیلانی، نگارش و ویرایش.]
زنده‌یاد ادیب‌سلطانی دراین‌باره دیگرسان با استادان نامبرده می‌اندیشید:
درباره‌ی جای «را» در جمله: در این ترجمه هرگاه X در فتادِ رایی [= حالت مفعولیّت بیواسطه] باشد، «را» پس از آن جای می‌گیرد، اینک خواه X یک واژه یا عبارت باشد، خواه یک بندِ (clause) دارای گاهواژه. برای نمونه: «X را یافتم»: «کتابی که دنبالش می‌گشتید را یافتم.»
مترجم بر آن است که شکل «کتابی که دنبالش می‌گشتید را یافتم» منطقی‌تر و در رابطه با رساندن معنا و نشانگری، روشن‌تر و سودمندتر است از «کتابی را که دنبالش می‌گشتید یافتم». [ادیب‌سلطانی، پیشگفتار منطق ارسطو.]
@adibsoltanik
