«Բոլոր ատյաններում, որտեղ խոսվում է Ադրբեջանի վերահսկողության տակ գտնվող հայկական հուշարձանների մասին, երբ հայկական կողմը փաստաթղթեր է ներկայացնում դրանց հայկականության վերաբերյալ, Ադրբեջանը դիմացը հազարավոր «փաստաթղթեր» է ներկայացնում, թե դրանք իբր ալբանական են կամ այլ ժողովուրդների են, ու խնդիրը տանում է փակուղի։ Մեզ համար հիմա կարևոր չէ այս պահին հուշարձանների պատկանելությունը, թե ումն է, որովհետև դա հայտնի է՝ մերն են․ կարևոր է, որ դրանք պահպանվեն։ Եվ երբ մի օր Ադրբեջանումխելամիտ մարդիկ գան իշխանության կամ իրավիճակ փոխվի, այդ հուշարձանները պահպանված կլինեն, այլ ոչ թե ոչնչացված»։
«Նախ սա հեղինակության հարց է. բոլոր պետությունները նայելու են Հայաստանին, որ անգամ իր նկատմամբ կատարված ցեղասպանության հարցում հետևողական չէ, որ անձինք, ովքեր կատարել են, ենթարկվեն պատասխանատվության»։
«Եթե այս հիմնահարցը առաջ չես տանում, նշանակում է՝ քո նկատմամբ բարոյական տեսանկյունից թույլատրելի է ապագայում կատարել այնպիսի գործողություններ, որոնք իրենց մեջ պարունակում են ցեղասպանություն․ մեկ է՝ դու չես նկատելու քո հետ կատարվող արարքները։ Օրինակ են՝ Արցախի հայաթափումը, էթնիկ զտումը և Արցախի հայկական պատմաշակությանին հուշարձանների վերացումը, որը ևս ցեղասպանության հանցակազմի մաս է, որովհետև նպատակը տանում է նրան, որ վերացվի կոնկրետ ազգի հետքը կոնկրետ տարածության վրա»։
«Արցախի նախկին նախագահները և բոլոր այն մարդիկ, ովքեր առնչվում էին քաղաքականությանը, որևիցե մեկը չէր ցանկանում, որ Արայիկ Հարությունյանը հրաժարական տար, չնայած ասում էին, որ հենց ունենանք բարենպաստ պայմաններ, մենք բոլորս պետք է կազմակերպենք նոր ընտրությունները»։
«Հրաժարականի բոլոր պրոցեսները գեներացնում էր Արայիկ Հարությունյանը, և մի օր լսում ենք, որ հրաժարականը ստորագրել է։ Մենք դա իմացել ենք պոստ ֆակտում և որպեսզի երկիրը չթողնենք առանց նախագահի, առանց այն էլ ծայրահեղ ծանր վիճակում գտնվող 9 ամիս բլոկադայից հետո, մենք բոլորս ստիպված էինք գնալ այդ քայլին»։
«Թուրքիայի համար Հարավային Կովկաս տարածաշրջանը չունի այն նշանակությունը, որը ուներ մի քանի տարի առաջ, և ինքն էլ առանձնապես չի ուզում ակտիվություն ցուցաբերել այստեղ։ ԱՄՆ–ի համար էլ այն շարունակում է մնալ Ռուաստանի ազդեցության գոտի»։
«Արտաքին քաղաքականության թուրք տեսաբանները եկել են այն եզրակացության, որ Թուրքիան հասել է Հարավային Կովկասում իր հնարավորությունների մաքսիմումին ներկա փուլում` 44–օրյա պատերազմից և Արցախի հայաթափումից հետո։ Այսինքն այս նոր ստատուս քվոն, որ հիմա ստեղծվել է Հարավային Կովկասում, իրեն ձեռք է տալիս ներկա փուլում»։
«Առանց Հարության չկա քրիստոնեություն, որովհետև մենք հավատում ենք ոչ թե Աստծուն, որը մատնվեց, խաչվեց, թաղվեց, այլ հավատում ենք Աստծուն, որը հարություն առավ, այսինքն հաղթանակ տարավ մահվան հանդեպ, մեզ տվեց այդ իրավունքը և շնորհը հաղթանակներ տանելու»։
«Ձուն ներկում ենք շաբաթ երեկոյան, երբ ճրագալույցի Սուրբ պատարագով տրվում է Քրիստոսի հարության ավետիսը։ Եվ ձուն պետք է ներկել միայն կարմիր գույնով, որը Քրիստոսի արյունն է խորհրդանշում։ Մենք հավաքվում ենք մեր ընտանիքներով և այդ ավետիսը բաժանում մեր ընտանիքի անդամների, մեր մտերիմների հարազատների միջև։ Բայց կարևոր է, որ մենք Հարության կարևորության մասին ավելի շատ խոսենք, այլ ոչ թե կենտրոնանաք ձու ներկելու-չներկելու վրա։ »։
«Հայոց ցեղասպանության 110–րդ տարելիցն է ու այս առումով մենք որևէ պետական միջոցառում չունենք, հանձնաժողով չունենք, որ պատրաստի այդ պետական միջոցառումը, բայց արդյո՞ք հանրությունը պետք է լռի»։
«Փաշինյանն ու Ալիևը կարող են պայմանավորվել, Հայաստանում կարող է Արարատի դեմ արշավ լինել, ՀՀ–ում կարող են իշխող ուժի ներկայացուցիչները ցեղասպանության հարցը հարցականի տակ դնող հայտարարություններ անել, բայց այս ազգը իր պատմությունը չի ուզում մոռանալ ու հասկանում է, որ եթե ցեղապսանությունը մոռանա` դրանով նոր ցեղասպանությունը չի կանխելու։ Արտահայտվելու միակ տեղը մնացել է ջահերով երթը։ Ու այս տարի ավելի կարևոր է այս ջահերով երթին մասնակցելը, որովհետև դա խոշոր հաշվով պատասխանն է լինելու այդ ուրացման քաղաքականությանը և Թուքրիայի համար է ինդիկատոր լինելու»։
«18 տարեկանը փաստաթղթավորված հասունություն է, բայց դա չի նշանակում, որ հոգեբանական ու սոցիալական առումով չափահասը պատրաստ է ինքնուրույն կյանքին, քանի որ ֆիզիոլոգիան ու հոգեբանությունը զուգահեռաբար չեն զարգանում»։
«Դժվար է գիտակցել թե՛ այն փաստը, որ ինչ-որ տեղ ձախողել են, թե՛ ընտանիքի մեջ երրորդ անձ ներգրավելու փաստը։ 15 տարի առաջ դեռահասը ասում էր՝ ես անտրամադիր եմ, հիմա ասում է՝ ես դեռահաս եմ, ունեմ այդ ժամանակահատվածին բնորոշ խնդիրներ»։
«Սա շատ կարևոր է մեզ համար, մենք սա փոքրիկ հաղթանակ ենք համարում, քանի որ շարունակում ենք մնալ հայցվոր և կարողանալու ենք պաշտպանել մեր իրավունքները»,–ասում է Արզումանյանը։
«60-70 տարեկան հանդիսատես էր, մի երկու տատի ծիծաղի պատճառով վատացան․ շատ հաճելի էր»։
«Սկզբում ընտանիքս դեմ էր ընտանեկան գաղտիքները բեմից հնչեցնելուն, բայց երբ դարձա հայտնի ու սկսեցի փող աշխատել, ասացին՝ ոչինչ, ասա»,- կատակում է դերասանը։
