افسردگی شبیه تصویر جذابی که فیلم‌ها به شما نشان می‌دهند نیست. ربطی به غمگین بودن ندارد. افسردگی، یک استیصال مزمن است. یک "نمی‌توانم" ممتد. وضعیتی که سفری کوتاه از تخت به توالت خانه را بدل به تقلایی جان‌کاه می‌کند. یک بیماری وحشی است که نیاز به درمان و مهار دارد.
غم‌انگیزتر تجویزهای اطرافیان است: برو سفر، ورزش کن، رژیم غذایی مدیترانه را امتحان کن، و هزار ورد ناجادویی دیگر. چطور می‌توانی برای دیگری توضیح بدهی نفست درد می‌کند؟ و از خورشید و مهتاب و ستاره و ابر و نور و تاریکی بیزاری؟ و هر معاشرت ساده استخوانت را می‌تراشد؟ چطور می‌توانی برای آن‌که بودنت را دوست دارد شرح بدهی نبودن و کم‌بودن راهی است که ناچاری برای گریز از مصائب انتخاب کنی؟ چطور می‌توانی بگویی پشت ایموجی خنده، تصویر بغض‌کرده‌ی کودکیت را پنهان کرده‌ای؟
اما عیبی ندارد اگر افسرده‌ای. اگر متزلزل و مأیوسی. عیبی ندارد اگر دمدمی و ملتهبی. اگر بلند میخندی و راحت گریه میکنی. اگر حس میکنی تمام روزهای گذشته و آینده را تباه کرده‌ای. اگر آواز اسم کشتگان اخیر یا خبر قیمت دلار تو را در هم می‌شکند. در این روزها که من هم دوباره کاملا غرق شده‌ام- عیبی ندارد اگر ته ته تاریک دریا دراز بکشی و بلندبلند گریه کنی و بدانی مادرت صدایت را در ساحل نخواهدشنید. فقط از یاد نبر این رنج‌های بزرگ یعنی تو هنوز انسانی. زنده‌ای، پس باید زندگی کنی. بله، بی هیچ شعاری زندگی از همیشه مزخرف‌تر است، و پیداکردن دلیلی برای لبخندی گرم از همیشه سخت‌تر شده، اما این تنها شانس ما برای تماشا و مکاشفه و رشد هست...
همین.
