ڪـلبـهٔ بــنفـش

پرده‌ها برای در بر گرفتن دیوار تقلا میکردند،
با هر جنبش پرتوهای امنِ تو به کلبه واصل میشد،با هر نسیمی که می‌وزید،
حضورت بوسه‌ای بر گیسوانم می‌نشاند،
پنجره را که گشودم،عطرِ تو سرتاسرِ حجره را در خود منحل کرد؛

باری پرسش کردم:اگر در آغوشم نمانی چه؟ تو پاسخ دادی "اندکی بعد فراموش خواهیم شد اما اطمینان دارم پس از اختتامِ هر زمستان،
رایحه‌ی مهرمان در کوچه‌های خاطره قدم می‌نهد"

اینک که نوروز است بیا ماهیانِ رنگینِ رویایمان را در حوضِ نقاشی بیافشانیم.

شاید نگارگری ماهر نباشم لیک آنقدر شعر و سروده بهرِ دیدگانت در سینه دارم کز تمامِ دیوان‌ها فزون‌تر خواهد بود؛

به گمانت بهشت چه رنگی دارد؟
از دیدِ من فردوس، هم‌فامِ چشمانِ توست،همان دو گوی آشوبگر که یگانه الهامِ من شده‌؛