𝘋𝘦𝘢𝘵𝘩 𝘪𝘯 𝘝𝘦𝘯𝘪𝘤𝘦

پروموت میکنم، پلی لیست تقدیم میشه.

بعد از کلی کلنجار رفتن با خودش، به این نتیجه رسید که نمی‌تونه اینطوری ساکت بمونه. باید حرکتی بزنه، تنبیهش کنه، شرمندش کنه، حداقل بخش کوچکی از دردی که براش ایجاد کرده بود رو بهش برگردونه و به هر شکل ممکن ازش انتقام بگیره.
همچنان امیدوار بود که روزی بتونه ترکش کنه اما احساساتی که روی قلبش سنگینی می‌کردن این امید رو براش واهی کرده بودن. نمی‌تونست برخلاف چیزی که شبیهشه عمل کنه و اون کسی باشه که عشقش رو ترک می‌کنه.
شبیه پروانه‌ای شده بود که به خواست خودش در قفس سرد و بی‌روح زندان‌بانش که هیچ‌یک از احساساتش براش ذره‌ای ارزش نداشت، اسیر شده بود. این پروانه، در جستجوی آزادیش، به جای صفای آزادی، در چنگال بی‌رحم بی‌تفاوتی اسیر شده بود.
فکر می‌کرد شاید عشقش به اندازه کافی عمیق نیست، یا شاید باید بیشتر خودش رو فدا کنه. اما حالا چیزی جز رنج براش باقی نمونده بود.
باید دست می‌جنبوند و بین "درد دلتنگی" و "درد نداشتن کسی که کنارشه" انتخاب می‌کرد.
به این نتیجه رسیده بود که دلش رو به شخص نادرستی سپرده و حالا زمانش رسیده که یک‌بار برای همیشه از زندان احساساتش رها بشه. تصمیم گرفت تا "درد دلتنگی" رو مثل تلخی زهری کشنده به جون بخره. قدم در مسیر رهایی گذاشت، مسیری که هرچند پر از چالش‌ها و غم‌ها بود، اما پر از امید به روحش جلا داده بود. در اون لحظه، شکوه رهایی رو حس کرد و فهمید که برای پیداکردن خود، باید گاهی دل به تاریکی زد.