نشستگاه ایرانیان

◀️منتقدی مینویسد عثمانیان اثری که از آن خود آنان باشد در فرهنگ جهان بر جای ننهاده اند.
ترکان تمدن را از زیر دستانشان، که نزد آنان خوار بودند، برگرفته اند.

همان منتقد می افزاید که ترکان خط و دینشان را از عربان، بهترین سبک ادبی خویش را از ایرانیان و معماری را از مردم بیزانس آموخته اند ...

فرهنگ «عثمانی» فرهنگ طبقاتی بود و به طبقات ممتاز تعلق داشت.

دانشمندان و روشنفکران «عثمانی» و تودهٔ بیسواد آناطولی «تُرک» خوانده می شدند.

روشنفکران با زبانهای فارسی و عربی آشنایی داشتند و توده مردم را که به لهجه نارس تُرکی سخن میگفتند تحقیرکنان «تُرک خام» کاباترک یا... می‌خواندند.

نام ترک همچون واژۀ «فلاح» در عربی معاصر به دشت نشینان و روستاییان آناطولی داده می شد.

بعضی نویسنده‌های بی‌فکر، آذربایجان را تُرک خوانده یا فلان ایل را «ایرانی» ندانسته، درباره آن‌ها سیاست علیحده تعقیب می‌کنند و این مساله خطرناک‌تر از سیاست دولت می‌باشد.
اگر بنا باشد نویسنده‌ها این فکرها را تلقین و حکومت نیز سیاست سابق را تعقیب کند، قطعا از میان اهالی ولایات، ملت‌های جدیدی به زور احداث می‌کنند و دست خارجی نیز آنها را تایید کرده، یک دفعه ملتفت می‌شویم که هرج و مرج مملکت را احاطه کرده است و فلان قسمت ایران را انگلیسی‌ها مثل بین‌النهرین به اسم استقلال فلان طایفه در تحت سلطه خود در آورده است.