بمب‌افکن‌های پنهانکار استراتژیکی که به منطقه اعزام شده‌اند، نشانه‌ای از جدیت آمریکا هستند برای کشاندن ایران به میز مذاکره، مذاکره‌ای که دولت ترامپ ترجیح می‌دهدتا پیش از پایان اولتیماتوم در ماه می، این هواپیماها با مهمات واقعی در یمن تمرین خواهند کرد. در کاخ سفید و اورشلیم بر این باورند که زمان حمله‌ی بزرگ به تأسیسات هسته‌ای هنوز نرسیده است.
آماده‌سازی نظامی تقویت‌شده‌ی آمریکا در منطقه‌ی اقیانوس هند، در درجه‌ی اول با هدف ایجاد انگیزه و تسریع در مذاکره‌ی جامعی است که دولت ترامپ با ایران برای توقف برنامه‌ی هسته‌ای آن، توقف توسعه و تولید موشک‌های دوربرد، و متوقف‌سازی عوامل نیابتی ایران در خاورمیانه در حال پیش‌برد آن است. پنتاگون جدیدترین بمب‌افکن‌های پنهانکار خود را به جزیره دیه‌گو گارسیا فرستاده تا اشاره‌ای باشد به اینکه تهدید ایالات متحده به اقدام نظامی علیه ایران جدی است.
در عمل، آمریکایی‌ها فقط چیزی را تمرین می‌کنند که از زمان عقب‌نشینی یا فرار از افغانستان تاکنون انجام نداده‌اند: استقرار بخشی از نیروی بمب‌افکن‌های استراتژیک‌شان، همراه با ساختار لجستیکی و اطلاعاتی لازم برای به‌کارگیری آنها (هواپیماهای سوخت‌رسان، هواپیماهای باری پر از قطعات یدکی و تیم‌های نگهداری، اطلاعات و نجات) در راستای امکان استفاده‌ی احتمالی در خاورمیانه یا شرق آسیا.
اعزام ناو هواپیمابر آمریکایی دیگر به منطقه نیز برای همین هدف است. هزینه‌ی اعزام این نیروهای دریایی و هوایی به‌منزله‌ی هزینه‌ی جدیت است که آمریکا برای پشتیبانی از تلاش دیپلماتیک با ایران می‌پردازد – که از دید آمریکا، اصل ماجراست. در این مسیر، هواپیماها می‌توانند تمرین‌های بمباران با مهمات واقعی در یمن انجام دهند و از این طریق تجربیات عملیاتی به دست آورده و آمادگی خود را بازیابند.
ناو هواپیمابر اضافی که رسیده، قرار بوده اساساً به منطقه خلیج فارس و دریای سرخ برود تا جایگزین ناو هواپیمابر «ترومن» و نیروی دریایی همراهش شود که اکنون در یمن مشغول‌اند. از ابتدا، اقدام در یمن نیز با هدف نشان‌دادن جدی‌بودن تهدیدهای ترامپ به ایران صورت گرفته بود.
ایران البته تهدید کرده بود که جزیره دیه‌گو گارسیا را هدف قرار خواهد داد، اما این جزیره در اقیانوس هند در فاصله ۴۰۰۰ کیلومتری نزدیک‌ترین نقطه به ایران قرار دارد. این اگرچه برای بمب‌افکن‌های آمریکایی محدودیتی ایجاد نمی‌کند، اما توان ایران برای هدف‌گیری این جزیره با موشک‌های بالستیک و کروز را به‌شدت محدود می‌کند. ایران البته دارای ناوهای حامل پهپاد است که می‌توانند به منطقه بیایند و پهپاد شلیک کنند – اما این ناوها به‌آسانی توسط آمریکایی‌ها شناسایی خواهند شد، و از این رو، تهدید حمله تقریباً بی‌اثر است.
اولتیماتومی که رئیس‌جمهور آمریکا برای توقف برنامه‌ی هسته‌ای به تهران داده، قرار است در پایان ماه مه منقضی شود. اگر ایرانی‌ها پای میز مذاکره، با میانجی‌گری عمان، ننشینند، آمریکا از این نیرو برای واردآوردن ضربه‌ی نمایشی – در خاک ایران یا بر دارایی‌های مرتبط با ایران در یمن (مانند کشتی‌ها و بنادری که از آنها به حوثی‌ها کمک می‌رسد) استفاده خواهد کرد. آمریکا پیشاپیش به دارایی‌های دریایی ایران در قالب جنگ با ناوگان «نفتکش‌های سایه»اش حمله کرده است، ناوگانی که ایران برای قاچاق – و کسب سود – از آن برای ارسال نفت به چین، کره شمالی و مشتریان مشکوک دیگر استفاده می‌کند.
در اسقاطیل نیز برای چنین احتمالی آماده میشود، به‌ویژه برای حمله‌ی موشکی و پهپادی متقابل. با این حال، زمان حمله‌ی بزرگ به تأسیسات هسته‌ای ایران – که شاید با مشارکت آمریکا و اسقاطیل انجام شود – هنوز فرا نرسیده است. به هر صورت، هنوز اهدافی برای حمله در ایران وجود ندارد، و تا زمانی که ایران (طبق منابع موثق) تلاش‌های خود را برای توسعه‌ی واقعی سلاح [هسته‌ای] از سر نگرفته و برای آزمایش هسته‌ای آماده نشده، هم وجود نخواهد داشت.
علاوه بر این، ایرانی‌ها در پایان هفته آمادگی خود را برای مذاکره‌ی غیرمستقیم درباره‌ی برنامه‌ی هسته‌ای اعلام کرده‌اند، چیزی که احتمال آغاز گفت‌وگو با آمریکایی‌ها را، با میانجی‌گری یکی از کشورهای حاشیه خلیج [فارس]، بسیار افزایش می‌دهد – و حتی ممکن است این گفت‌وگوها در خفا آغاز شده باشد.
با این حال، نباید از تقویت نظامی آمریکا در منطقه غافل شد. خودِ اعزام چشمگیر نیروهای دریایی و هوایی-استراتژیک به خاورمیانه به‌تنهایی یک گام بزرگ در مدیریت منازعه با ایران به‌شمار می‌رود. در زبان غیررسمی دیپلماسی، این درواقع گام سوم به‌حساب می‌آید – پس از جمله‌ی مبهم «همه‌ی گزینه‌ها روی میز است» و بالاتر از مرحله‌ی تحریم‌های گزنده‌ای که پیش‌تر اعمال شده‌اند.
