یـاد‌های بی‌پایانـ دَر سُکـوتِ دَریــا ؛
نشسته بودم کنار دریا، جایی که امواج با صدای آرامشان به ساحل می‌خوردند و گویی هر موج یک یادآوری از تو بود. در دستانم فنجانی نسکافه بود که گرمایش هیچ‌گاه نمی‌توانست سرمای دلتنگی‌ام را از بین ببرد. چشمان سیاه و پر از راز تو همیشه در ذهنم بودند، همان‌طور که موهای کوتاه موج‌دار تو در باد دریا می‌رقصیدند؛ هر لحظه با یاد تو، قلبم سنگین‌تر می‌شد، دلتنگی درونم چنان گسترش می‌یافت که گریه‌هایم بی‌صدا فرو می‌ریختند. اشک‌هایم همچون قاصدک‌هایی می‌شدند که در باد می‌رقصیدند و به دوردست‌ها می‌رفتند، اما هیچ چیزی نمی‌توانست این غم را از من بزداید؛ حتی ستاره‌ها در آسمان شب، درخشان‌تر از همیشه می‌درخشیدند، ولی برای من، تمام این زیبایی‌ها تنها یادآوری از نبود تو بودند. معشوقم، هر لحظه بیشتر در قلبم جایی می‌گرفتی، اما من همچنان در این ساحل تنها مانده بودم.
