🦋

وایب تقدیم میشه

در هوای فرانسه

در آن سوی بادهای عاشق‌پیشه،
کجاست جز فرانسه، که دل چنین آرام گیرد؟
جایی که آفتاب، از پشت پنجره‌های پاریس
با لطافتی شاعرانه،
بر گونه‌های خسته‌ی زمان می‌تابد.

کوچه‌های سنگ‌فرش‌شده، نجواکنان
رازهایی را با کفش‌های رهگذران زمزمه می‌کنند.
هر گام، حکایتی‌ست
از قرن‌هایی که عشق، بر دیوارها نقاشی شد
و اندوه، در کافه‌های خاموش،
با قهوه‌ی تلخ، نوشیده شد.

سن، با دلی لبریز
از بازتاب هزار شب مهتابی
بی‌صدا ترانه می‌سازد،
برای برج ایفل که همچون دختری مغرور
با تاج نور، به آسمان خیره است.

در پروانس، گل‌های لاواندر
چون خاطراتی بنفش،
در باد پخش می‌شوند،
و دلِ زمین را
با عطر رؤیا رنگ می‌زنند.

در لوور، چشم‌ها به چشم‌ها می‌دوزند
تابلویی نگاهت را می‌بلعد
و تو، در میان هزار تصویر
خود را گم می‌کنی
تا شاید در لبخند ژوکوند
پاسخی بیابی
برای سوال‌های بی‌جواب دلت.

در صخره‌های نورماندی،
دریا با صدا می‌بارد،
نه از غم،
که از شکوهِ آن‌همه ایستادگی
در برابرِ عبورِ قرون.

فرانسه،
سرزمینی که واژه‌ها
جرأت یافتند
تا عاشق شوند.

تو را اگر به سفرِ دل بخوانند،
مقصدی جز تو نخواهد بود؛
تو که هر کوچه‌ات
شعری‌ست،
و هر لحظه‌ات، بوسه‌ای از زندگی.