Ніхто ня любіць тых, хто кажа горкую праўду.
Людзі спрабуюць закрыцца ад суворай рэальнасці і я разумею гэтае імкненне. Хочуць верыць у тое, што нашыя ня робяць памылак, не ствараюць праблем сабе на роўным месцы, не змяняюць сваіх поглядаў.
А я і мая каманда штодня працуем з людзьмі што сунуць пальцы ў разетку, бягуць на чырвоны, ныраюць уніз галавой у незнаёмую ваду. Мы спрабуем ратаваць і казаць пра небяспеку, але ж не паспяваем паўсюль дзе патрэбная дапамога.
І гэта тая рэальнасць у якой жывеш і працуеш штодня. Кожны мой пост-папярэджанне напісаны крывёй людзей што зрабілі памылкі і маёй уласнай, якой я абліваюся штораз калі я разумею што памылкі можна было пазбегнуць. Можа ня так тлумачылі. Ня так і ня тымі словамі. Ці чалавек не хацеў чуць?
Я не збіраюся губляць часу на дэклараванне прапісных ісцінаў пра першапрычыну нашых праблем і пра тое чаму сёння адныя ў турме, другія ў пятлі і труне, а трэція ў закладніках. Вы гэта і без мяне ведаеце.
Каб патлумачыць чаму нельга паліць у ложку, перабягаць рэйкі перад цягніком, вадзіць бухім, паказваюць трупы, кішкі, разарваныя целы. Шакіруе гэта вас? Так і павінна быць. Праз шок фармуецца разуменне адказнасці за жыццё і прынятыя рашэнні.
Лукашысты хочуць каб нас з вамі не было. Краіны ў якія мы з’ехалі не заўсёды рады нам. Няма вярхоўнага заступніка што пафіксае ўсе праблемы. У гэтых умовах трэба быць гатовым да найгоршага і не рабіць памылак. І яшчэ раз заклікаю быць пільнымі, думаць галавой і не рызыкаваць лёсам і жыццём.
І яшчэ важны момант - я адказны за кожны сказ напісаны мной і ўзважваю кожнае слова каб не нашкодзіць там, дзе магу нашкодзіць. Калі я не даю падрабязнасцяў, гэта значыць што я абараняю прыватнасць і інтарэсы ахвяры. У формуле публічнасць/бяспека я заўсёды абяру бяспеку.
