تاریکی شب آرام بر شهر خزید، مثل رازی قدیمی.
چراغ‌های کوچه، یکی‌یکی روشن شدند؛ نقطه‌هایی لرزان در دل تاریکی.
فواره‌ی آب، با صدایی نرم و مداوم، سکوت شب را می‌شکست ، انگار می‌خواست چیزی را فراموش کند.
و آن‌سو، مجسمه‌ای ایستاده بود؛ خیس از شبنم و نور، بی‌حرکت اما زنده‌تر از رهگذران.
او تنها تماشاگر شب بود، و فواره، تنها صدای باقی‌مانده در کوچه‌ای که به خواب نمی‌رفت.

فرشته‌ی مرگ ، آرام و بی‌صدا از راه پله‌ی سنگی قصر متروکه بالا می‌آمد . صدای قدم‌هایش شنیده نمی‌شد ، اما رد حضورش را هوا با سردی خود فریاد می‌زد .
دیوارها ترک خورده بودند ، پرده‌ها سال‌ها بود که در باد می‌رقصیدند ، اما آن شب، چیزی متفاوت در فضا پیچیده بود—بوی گل سفید.
گلی که در دستان فرشته آرام گرفته بود، پاک و بی‌نقص، در تضاد کامل با تاریکی پیرامونش بود. گویی نشانه‌ای از رحمتی پنهان در دل پایان.

بر بالای پله‌ها ، چهره‌ای به یاد ماندنی انتظار می‌کشید . نه از جنس گوشت و خون ، بلکه سایه‌ای از کسی که زمانی با عشق خندیده بود . چشمانش خیره به پایین ، به فرشته‌ای که نزدیک می‌شد ، و گل سفیدی که در دست او بود . این دیدار آخر نبود ؛ دیداری دوباره بود ، پس از سال‌ها . چهره ، با تمام اندوه و شکوه خود ، لبخند زد. نه از ترس ، بلکه از آشنایی.

فرشته ، در سکوتی مقدس ، گل را پیش آورد و آن را روی پله‌ی آخر گذاشت . گویی با این گل ، نه مرگ ، بلکه آرامش را تقدیم می‌کرد . و در آن لحظه ، زمان برای لحظه‌ای ایستاد . چهره محو شد ، اما خاطره‌اش ، در آن پله‌های خاموش ، در آن قصر فراموش‌شده ، تا ابد باقی ماند .