می‌گردی. بین فلسفه می‌گردی. لا‌به‌لای ادبیات می‌گردی. درون سينما می‌گردی، ميان موسيقى می‌گردی، بلكه فيلسوفى تو را يافته باشد، اديبی تو را نوشته باشد، فيلمسازى تو را ساخته باشد و موسیقی‌دانی تو را نواخته باشد.
آدمی تشنه جرعه‌ای درک شدن است؛ می‌خواهد خودش را بخواند و ببیند و بشنود.
وحید عیسوی @nabayad_mikhandim
17.04.202509:10
استاد داشت از مراحل رشد می‌گفت و اینکه بچه از حدود سه‌سالگی دیگه کم‌کم اعتمادبه‌نفس پیدا می‌کنه، چون می‌فهمه به شدتِ قبل برای ادامهٔ بقا وابستهٔ حضور دائمی مادروپدرش نیست و اگر اونام نباشن، می‌تونه از پس رفع کردن بعضی نیازاش بربیاد. بله. کم مونده بود وسط کلاس بزنم زیر گریه.
24.03.202518:40
ترسم که اشک در غم ما پرده‌در شود وین راز سربه‌مهر به عالم سَمَر شود
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر آری شود، ولیک به خون جگر شود
خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه کز دست غم خلاص من آنجا مگر شود
از هر کرانه تیرِ دعا کرده‌ام روان باشد کز آن میانه یکی کارگر شود
ای جان حدیث ما بر دلدار بازگو لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود
از کیمیای مهر تو زر گشت روی من آری به یُمْن لطف شما خاک زر شود
در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب یا رب مباد آن که گدا معتبر شود
بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی مقبول طبع مردم صاحب‌نظر شود
این سرکشی که کنگرهٔ کاخ وصل راست سرها بر آستانهٔ او خاک در شود
حافظ چو نافهٔ سر زلفش به دست توست دَم درکش ار نه باد صبا را خبر شود
آها یه چیز دیگه؛ من فکر می‌کنم این اشتباهه که اگه کسی به نظرمون آدم خوبیه، بخاطر کار بدی که در حق بقیه انجام می‌ده، تذکر نگیره. منظورم اینه که درسته تو نیت خوبی داری. تو دوستم داری. و تو نمی‌خوای بهم آسیب بزنی. ولی وقتی داری انجامش میدی، کمترین حق من اینه که بتونم بهت اعتراض کنم.
سپر دفاعی دیگری که احتمالا والدینتون بهتون می‌دن، اینه که طرف بهتون علاقه داره که انگولکتون می‌کنه. و خلاصه‌ی امر اینکه «اگر با دیگرانش بود میلی، چرا جام مرا بشکست لیلی».
خدمت این دسته والدین عارضم که، بزرگواران! یه دلیلی داره که اون کسی که این دیالوگو گفته، اسمش «مجنون»ه. آدم از کسی که به دیوانگی شهره‌ست پیام خردمندانه نقل‌قول نمی‌کنه. عه. عجبا.
14.04.202505:50
و داشتم فکر می‌کردم شاید به حرف ساده و درست باشه، اما توی واقعیت خیلی سخته کنار اومدن باهاش. اول باید بپذیری که کم‌توانی، بعد باید بپذیری که طبیعتاً مایهٔ زحمتی و در آخر باید بپذیری که این مایهٔ زحمت بودن ربطی بهت نداره و بقیه‌ای که دوستت دارن و کنارتن، این وظیفه رو در قبال تو دارن که تا جایی که براشون ممکن هست محدودیتای فیزیکت‌و پوشش بدن و اگر نمی‌دن، یا می‌دن اما با منت، در حقیقت دارن حقت‌و می‌خورن! این آخری، این محق و مدعی شدنه به شکل درستش و بدون اینکه بخواد به خودخواهی و استحقاق ناسالم برسه، تا به این برسی پوستت کنده می‌شه. و می‌دونم که خیلیا هرگزِ عمرشون نمی‌تونن از پس پذیرشش بربیان. سخته. وحشتناک سخته. می‌فهمم🫂
13.04.202505:40
به‌نظرم رنج‌کشیدنم طبقه‌بندی‌شده‌س، مثل جهنم. اگه به‌اندازهٔ کافی خوش‌شانس باشی، رنجی از طبقات اول بهت می‌دن و اگه بدشانس باشی، پرتت می‌کنن به آخرین طبقهٔ درک. برای نمونه، شاید دست‌کمش بگیرید اما، یکی از بزرگترین شانس‌هایی که آدم می‌تونه بیاره اینه که خودش یا انسان‌های دیگر مسبب رنجش باشن. جدی. اینکه بتونی یقهٔ یکی‌و بگیری... یا نه، حتی همین که فقط بتونی اسمش‌و ببری یا انگشت اتهامت‌و به‌سمتش بگیری و کل ماجرا رو بندازی گردنش خودش نوعی خوشبختی در رنج کشیدن به‌حساب می‌آد در برابر اینکه بفهمی همهٔ آنچه برات پیش اومده صرفاً کرم‌ریزی‌های رندوم نیروهای ناشناخته و نامرئی‌ای مثل خداوند، طبیعت، کائنات و امثالهم بوده! و اصلاً برای همینه که آدم‌ها به سیستم خودمرکزبینی نیاز پیدا کرده‌ن: خیلی مهمه که بتونی برای دررفتن باد معدهٔ خری در قاف هم دیگری/ خودتو مقصر بدونی! می‌دونی همین چقدر از میزان ابهام و اضطراب ماجرا کم می‌کنه؟ می‌دونی همین تو رو از چند طبقهٔ منفی جهنم به سطحِ صفر نزدیک‌تر می‌کنه؟ می‌دونی همین چه خوش‌شانسی بزرگیه؟ و اصلاً برای همینه که وقتی آدمی‌و می‌بینیم که رنجش به‌تمامی از جبر زندگی و نیروهای ناشناخته‌س، آن‌قدر مضطرب می‌شیم که نمی‌تونیم باورش کنیم و باز هم دلیل و علت این‌همه بدبیاریِ رندوم‌و به گناه نسل‌های پیشینش نسبت می‌دیم مثلاً! خود این قضیه‌م یکی از شکنجه‌های مخصوص این طبقه از جهنمِ رنج‌هاست: آدما باورت نمی‌کنن و چون باعث می‌شی یادشون بیاد چقدر بی‌کنترلن روی زندگی، از دیدنت مضطرب می‌شن و ترجیح می‌دن تو رو نادیده بگیرن یا بالأخره یه انگی بهت بچسبونن!
یک پرت‌و‌پلا: "مردمی که مطالعه نمی‌کنند، لایق آزادی نیستند"
یک: از آن جمله‌های گنده است که از بس تکرار شد، گاهی هم گولمان زد و فکر کرده بودیم حقیقتی در آن هست. اگرچه همه‌ی ما فواید مطالعه را می‌دانیم، این را هم می‌دانیم که ملت ناآگاه ممکن است علیه آزادی‌ِ خودش اقدام کند. و این را هم می‌دانیم که این "اقدام علیه آزادی خود" می‌تواند متأثر از "مطالعه‌ی کتاب‌های بد" باشد! دو: ربط دادن «مطالعه» به «استحقاق آزادی» درواقع شرط‌گذاریِ غلط‌انداز، برای یک حق بنیادین بشر است. روحیه‌ای استبدادی است و ذاتا، علیه آزادی است. آزادی برای همه است. جایزه‌ای نیست که فقط به باسوادها یا کتاب‌خوان‌ها و درس‌خوانده‌ها تقدیم کنیم.
سه: مطالعه‌نکردن مردم، می‌تواند دلایل متعددی داشته باشد: فقر، ضعف آموزش، سانسور، گرانی کتاب، کار روزانه فرساینده، خستگی روانی و غیره. چطور می‌توانیم بدون توجه به این‌ها، مردم را بخاطر کتاب نخواندن تحقیر کنیم؟ این نخبه‌گرایی تقلبی، اساسا ضدانسانی است. چهار: در همین قرن گذشته، اگر دنیا را مرور کنیم، می‌بینیم که بزرگترین دشمنان آزادی، اتفاقا کتاب هم می‌خواندند، و حتی می‌نوشتند. خوب هم می‌نوشتند. پس همیشه رابطه‌ای مثبت و سازنده بین "مطالعه" و "آزادی" برقرار نیست. مهم‌تر از خودِ مطالعه، این نکته‌ی مناقشه‌برانگیز است که "چه بخوانیم؟" از همین‌جاست که توصیه‌ها و تحمیل‌ها و سرکوب‌های جدید شروع می‌شوند: "تو باید کتاب بخوانی. کتابی که من می‌خوانم بخوانی!" پنج: مردم باید این آزادی را داشته باشند که کتاب نخوانند، و همچنان انسانیت و کرامتشان حفظ شود. مردم چه کتاب بخوانند، چه نخوانند، لایق آزادی‌اند. چه برای آزادی هزینه بپردازند، چه نخواهند یا نتوانند بپردازند، لایق آزادی‌اند.
مسئله اینه که آن‌قدر مجبور بوده‌م و هستم به تحمل کردن که الان دو ثانیه تحمل کردن مزاحمت یه پشه با یه عمر تحمل کردن درد سرطان برام یکیه! جدی. مغزم دیگه تفاوتشون‌و تشخیص نمی‌ده و نسبت‌به بزرگ تا کوچیکِ تحمل کردن هر کوفتی چنان حساسه که فقط بمیریم راحت شیم چیه این زندگی.
نه، لطفاً اگر این هدفتونه، به‌هیچ‌وجه دنبال روانشناس نگردید.
17.04.202509:10
استاد داشت از مراحل رشد می‌گفت و اینکه بچه از حدود سه‌سالگی دیگه کم‌کم اعتمادبه‌نفس پیدا می‌کنه، چون می‌فهمه به شدتِ قبل برای ادامهٔ بقا وابستهٔ حضور دائمی مادروپدرش نیست و اگر اونام نباشن، می‌تونه از پس رفع کردن بعضی نیازاش بربیاد. بله. کم مونده بود وسط کلاس بزنم زیر گریه.
به نظر می‌رسه یک موج روشنفکرمآبانه یا فلسفی‌نما، یا با پوسته‌ای روانشناسانه راه افتاده که هر لذتی رو که سریع و ساده به دست میاد، مشکوک و بد می‌دونه. من ادعاهای این موج رو نه کاملا انکار می‌کنم، نه می‌تونم بپذیرم. عمیقا شک‌برانگیزه. لذت یه لیوان قهوه، یه آهنگ، یه پرسه زدن بی‌دلیل، یا حتی پیامی محبت‌آمیز یا تحسین گرفتن در شبکه‌های اجتماعی و غیره رو تحقیر می‌کنن. همه اینا می‌شن "دوپامین‌های بی‌ارزش و فریبنده". انگار لذت فقط وقتی اصیله که با زجر کشیدن و پاره شدن یا کار طاقت‌فرسا و حیاتی و سترگ به‌دست بیاد.
انسان رو "لذت‌طلب" معرفی می‌کنند و این لذت‌طلبی رو هم اساسا و اخلاقا مشکوک و حتی شرم‌آور می‌دونن و به‌طورپنهان انگار با خود لذت مشکلی دارن و نوعی اخلاق ریاضت‌کشانه قدیمی رو (در لباس علم یا فلسفه) بازتولید می‌کنن. گویا ارزشی در رنج و سختی و عذاب هست. به رنج‌پرستی رسیدن و هیچ بعید نیست اتفاقا یک‌جور لذت در همین دردطلبی‌شون باشه. در دنیایی زندگی می‌کنیم که خستگی، اضطراب و فشار روانیش زیاده و منِ ایرانی روزگار بدتری هم دارم. همین لذت‌های کوچک هستن که می‌تونن روزم رو نجات بدن. و متاسفانه یا خوشبختانه برخلاف ادعای این جماعت، این "لذت‌های کوچک" با من کاری نمی‌کنند که واقعیت دردبار زندگی و جهان رو از یاد ببرم. از طرفی انگار شکلی از وسواس فکری و فرهنگی هم در کاره. نوعی «عظمت‌طلبی» گنگ. انگار فقط وقتی یه کار بزرگ راه انداختی، یا کوه کندی، حق داری احساس رضایت و شادی کنی. از بقیه‌ی لحظه‌ها اگر بخوای لذت ببری، بهت می‌گن که "داری خودتو گول می‌زنی ای انسان ساده‌لوح، یا تو معتاد دوپامینی!"
اولین ارائهٔ عمرم‌و داشتم. خب... بسه دیگه. بریم تو روند انصراف از تحصیل.🚶♀
16.04.202515:50
صداهای اطراف استاد توی کلاس پخش می‌شد و به‌وضوح معلوم بود که همسرش داره برای خودش غذا آماده می‌کنه و می‌خوره. اون وسطا سر شوخی‌و با این قضیه باز کردیم، استاد هم بعضی‌شون‌و به همسر منتقل کرد، و همسر هم نه گذاشت و نه برداشت، گفت: الان حواستون به درستونه یا صداهای حاشیه‌ای؟ :)))))))
مسئله اینه که آن‌قدر مجبور بوده‌م و هستم به تحمل کردن که الان دو ثانیه تحمل کردن مزاحمت یه پشه با یه عمر تحمل کردن درد سرطان برام یکیه! جدی. مغزم دیگه تفاوتشون‌و تشخیص نمی‌ده و نسبت‌به بزرگ تا کوچیکِ تحمل کردن هر کوفتی چنان حساسه که فقط بمیریم راحت شیم چیه این زندگی.
