#kitobdan
Peturburgimiz tabiatida ajab bir mo‘jizakorlik, jozibadorlik borki, bahor kirib kelishi bilan u bor qudratini namoyish etib, samoviy kuchini ko‘z-ko‘z qilib, gullab-yashnaydi, yangi libos kiyadi, gullarga chulg‘anadi... U menga beixtiyor nimjon va xasta qizga o‘xshab ko‘rinadi. U qizga achinasiz, rahmingiz kelib tikilasiz, ba‘zan ko'zingiz ilg‘amay ham qoladi, lekin bir vaqt qarabsizki, lol qoldiradigan bo'lib o‘zgarib ketibdi, ajoyib bir husnga to‘libdi, siz esa mahliyo bo‘lib qolib, zavqlanib ketasiz, o'zingizdan o‘zingiz so‘raysiz: g‘amgin, o‘ychan ko‘zlarni qanday kuch bunchalik jozibador qilib chaqnatdiykin? Tuzsiz, ozg‘in yuzlarga qon yugurtirgan nima? Latif yonoqlarga kim bu qadar shavq berdiykin? Ko‘kraklarini nima bo‘rttirdiykin? Bechora bir qizga shunchalik kuch, hayot baxsh etgan, chehrasiga chiroyli tabassum va nurli, hayotbaxsh kulgi ato etgan kim?
Tevarak-atrofga qaraysiz, kimnidir qidirasiz, taxmin qila boshlaysiz... Oradan salgina vaqt o‘tadi, balki, ertasigayoq yana o‘sha o‘ychan, yana parishon, tuzsiz o‘sha hurkak, o'tkinchi, hatto, hatto hayotdan umidi uzilgan xomush qiyofani ko‘rasiz... Husni-latofati buncha tez g‘oyib bo‘lganiga afsuslanasiz, bir zumgina ko‘zni o‘ynatib sizni aldaganidan, hatto sevib ulgurishingizga ham fursat bo‘lmay qolganidan taajjublanasiz...
Dostoyevskiy "Oydin tunlar" dan. Hozir Toshkentda ham mana shunday bahor bo‘lyapti. Havo toza, daraxtlar yashnagan, Quyosh ham charqalagan. Ammo postdagi rasm martda, qor yog‘gan kunda olingan. Bahor, bahor esa juda oz fursatda yo‘qoladi, shahar yana rutubatli, jonli siqadigan tusga kiradi. Faqatgina kuz kelgach, yana ranglar kamaligini ko‘rishimiz mumkin.
@Quyoshtaraflarda
