رسم چندماهه شده که بعد از صحبت های دکتر، سوال بپرسند. عجیب نبود که بیشتر سوالات این جلسه از جنس نگرانی مذاکرات و سرنوشتمان بعد از توافق بود.
نگرانی پشت نگرانی! سوال پشت سوال! حتم داشتم تنها کسی نیستم که حجم زیاد نگرانی و سوالات،آرامشم را گرفته. سوالاتی مثل: چه فرقی دارد این مذاکرات آن هم بعد از یک راه طی شده در برجام؟یا مگر توافق قبلی، زهر تحریم را از سفره هامان بیرون کشید که حالا دولت مردانمان سراغ توافق جدید می روند؟
آیا این کار علاقلانه است؟
نگرانی هم از جنس لیبی شدن! آخرنتانیاهو گفته بود توافقی راضی اش می کند از جنس همان که با لیبی کردند، و خب اگر ندانی که با لیبی چه کردند، یک جستجوی ساده در اینترنت نشانت می دهد. دکتر نگرانی جمع را حس کرده بود و خواست هر کسی که سوال در رابطه با مذاکرات دارد،بپرسد، تا همه را با هم و یکجا جواب دهد.
سوال که می پرسیدند با خودم می گفتم، این کشور،صدا و سیما دارد،سخنگوی دولت دارد، سخنگوی وزارت امور خارجه دارد، وزیر دارد، با این حال آن جا که جواب سوالاتشان را می جویند، جلسه ی عمومی دکتر جلیلی ست. چرا؟ جواب ساده است: آن ها انتظار دارند و این انتظار را در حرف های دکتر، طلب می کنند.
