فقط میتونم بگم که
به قدری کلمات درد رو به نمایش میذاشتن که گریم گرفت
تو پس از او تنها ترین خواهی شد، تو پس از او گم خواهی شد؛ اما تماما خاطر او خواهی شد.
خودخواهانه است که بروی و بیایی و انتظار داشته باشی که گل شمعدانی که در ایوان رهایش کردی، آن که تمام این مدت بدون قطره‌ای آب فراموشش کردی، حال همانند قبل تازه و پر عطر باشد. بشکستی و کور بودی که خورده شیشه‌ها را ندیدی، چشمانت را باز کن که مبادا پاهایت با زخم هایم بریده شوند عزیزکرده.