خودمونیم ولی یک پست با کمک شما قشنگ نمیشه؟
زیباترین غم دوست داشتنی من؛
ریشه عشقمان از همان اول که در خاک رشد کرد، معلوم بود چه جور ریشه ای می شود.
آدم از یک گلبرگ خشک شده چه انتظاری دارد که در خاک میگذارد؟ یک انتظار پوخ و خاموش.
مانند گلی است که سعی داریم در کویر بزرگش کنیم، چقدر بیهوده.
وقتی از همان اول مشخص است که چه می شود.
خیره شده به این گلبرگ خشک شده، در انتظار تو مانند همان گلبرگ خشک می شوم.
مانند همان گل در کویر خشک شده و بی رحم بدون قطره ای از آب سعی در رشد دارم، فقط برای تو.
چه امید و آرزوی ناکامی در این کویر عشقت داشتم و همواره به خودم امید می دهم، تا ذره ای آب پیدا کنم برای رشد.
اما در آخر ریشه ی ما بدون ذره از رشد خشک می شود.
با همان امیدی که در دل کویر عشقت داشتم خشک می شوم، اما چه کنم و چه زیباتر از این خشک شدن در کویر عشق تو؟
