گاهی اوقات فقط میخواهم پشت آن میز چوبی که عصرها مهمان نوشتن ژورنالهای توست، بنشینم و تماشایت کنم. ببینم چطور انگشتانت آرام روی کاغذ میلغزند، چطور گاهی مکث میکنی، قلم را کمی میان انگشتانت میچرخانی و دوباره مینویسی. میخواهم فقط همانجا بنشینم، در سکوت، بیآنکه چیزی بگویم، بیآنکه تو حتی بدانی چقدر این تصویر را دوست دارم.