بیشتر از قبل برای اندیشیدن به تو کار هایم را کنار میگذارم؛ بیشتر از قبل برای درک کلماتت زمان اختصاص میدهم؛ بیشتر از قبل برایت مینویسم؛ بیشتر از قبل تو را به یاد می‌آورم.
میتوانم برایت تا ابد از این "بیشتر از قبل" ها بنویسم اما چه فایده دارد؟ تو که هیچ‌گاه دوباره در کنار من قرار نخواهی گرفت شبنم لطیفم.. چشم هایم اشک انتظار را برایت در هر لحظه فرا میخوانند و امان از آن درد دیرینه ی قلب مجروحم! تو چه کردی که حتی نمیتوانم مانند گذشته به خود خیره شوم؟!
جای چه ایراد است.. تو با هر اتفاق دور از تصوری باز هم محبوب مغز خسته ام هستی؛ چگونه خیالت را برای خود تلخ کنم؟ اصلا مگر در توان این تن و روح شکسته چنین چیزی هست؟
گذر . گذر . گذر .
حال خواسته ای دارم، زیاد و در عین ناچیز،

будь моим любимым участником