Труха⚡️Україна

Николаевский Ванёк

查看

Инсайдер UA

查看

آکادمی فلسفه و هنر مارزوک

کانال فلسفه وهنر مارزوک

TGlist 评分

类型公开

验证

未验证

可信度

不可靠

位置

语言其他

频道创建日期May 23, 2019

添加到 TGlist 的日期

Jan 04, 2025

我是频道所有者

变更历史

Telegram频道 آکادمی فلسفه و هنر مارزوک 统计数据

详细信息

订阅者

10 937

24 小时

9-0.1%一周

77-0.7%一个月

1471.4%

引用指数

0

提及1频道上的转发0频道上的提及1

每帖平均覆盖率

203

12 小时142

11.5%24 小时203

32.4%48 小时341

19.8%

参与率 (ER)

1.67%

转发5评论0反应0

覆盖率参与率 (ERR)

2.74%

24 小时0%一周

0.37%一个月

0.41%

每则广告帖子的平均覆盖率

208

1 小时4722.6%1 – 4 小时4119.71%4 - 24 小时9043.27%

详细信息

将我们的机器人连接到频道以了解该频道的受众性别。

过去 24 小时内的帖子数

13

动态

"آکادمی فلسفه و هنر مارزوک" 群组最新帖子

所有帖子

转发自:

برنامه های کنفرانس اکادمی فلسفه مارزوک

18.05.202521:27

🔻 آکادمیِ فلسفه‌ی مارزوک تقدیم می‌کند...

🔹 درسگفتار : "مرور مختصر مفهوم شر در فلسفه"
                     " نشست چهارم"

🔸 با حضور: دکتر سارا قزلباش
                 دکترای فلسفه دین

🕒 زمان: دوشنبه ۲۹ اردیبهشت ماه، ۱۴۰۴
ساعت ۲۲ بوقت تهران

❣️ از همراهی شما سپاسگزاریم...

🔗 لینک حضور:

https://t.me/+RgpoTxExbs0yOTA0

کانال دکتر سارا قزلباش
https://t.me/metahistorical

کانالِ آکادمی
@marzockacademy
اینستاگرام
http://www.instagram.com/marzockacademy

18.05.202521:00

پرسش از جناب زاهدی در گروه آکادمی فلسفه مارزوک

https://t.me/marzockacademy
نظام فلسفی هگل، غایت مدار بود ولی هگل به آزادی انسان باور داشت.

اسپینوزا بیان میکند که خدا طبیعت است و دارای دو صفت امتداد و فکر است... خدایی که دارای صفت امتداد باشد، لاجرم خدایی مادی است.

دلوز هم گفته بود: کار فلسفه با خداناباوری آغاز میشود... اسپینوزا جهان را خودبسنده میدانست؟؟ یعنی جهان از نظر علی بسته است؟؟

مسئله جبرگرایی هم به دو صورت مطرح میشود، غایت گرایی و آنطور که در ادیان ابراهیمی مطرح میشد و دترمینیسم نوین که در فیزیک کوانتوم هم بدان پرداخته میشود. یعنی با دانستن گذشته یک رویداد، آینده فعل و انفعال آن هم قابل پیش بینی است.

ربطش به مسئله اسپینوزا این است که جهان از نظر علی بسته است و علل های بیشمار از پی یکدیگر می آیند و رفتار ما را شکل میدهند...

شما میگویید چون این میل و توان درونی است و وابسته به امر بیرونی نیست، پس انسان دارای آزادی است؟؟
پاسخ:
از نظر اسپینوزا آزادی بی تردید حدود خود را دارد
دقیقا این خواست مجبور است به مرزهای غیر تصادم کند ،
این مرزهای بدن است ، ذهن است یا امتداد و فکر ،
پس هر شی می تواند خود باشد ، این برای خود بودن در بستر واقعیات بیرونی ، یا حدهای ناگزیر ، به میل و کوشش سوژه معنای خودبسنده ی خود را می تواند بدهد .

در مورد آزادی در نظام هگلی هم عرض کنم
که آزادی سوژه ی هگلی در دیالکتیک ( رفع و حفظ ) ممکن است ،
اما چون دیالکتیک هگلی ، بر روند کلیت و ضرورت باید طی شود پس آزادی
خارج از رفع و حفظ معنا ندارد ، این روند توان آزادی را به همان اندازه کم می کند و به امور مستقر می سپارد ،
مثلا به دولت ها
نقش اگاهی هگلی از امر واقعی ، درک این نوع ضرورت هاست
و بی جهت نیست که او شدیدا مخالف انقلابات است
آزادی نزد او ، آزادی از ضرورت است ،
در حالیکه می دانیم تاریخ همواره این ضرورت ها را دارد ، پس آزادی واقعی به این سادگی قابل حصول نیست .
سوژه ی هگلی زیر چرخ دنده های کلیت مجال خود بودن خود را نخواهد داشت ،

https://t.me/marzockacademy

18.05.202520:58

به مثال جنگل در اینجا اگر دقت کنیم نسبت جبرِ متفاوت او را که به خاستگاه درون زای انسان بر می گردد بدست مان میاد
و کجاها حد کنش یک فرد است
این توان یا قدرت چقدر کارکرد دارد و برآمدنش منوط به خود بودن آن قدرت درونی ست ، اما پس جبر کجاست ،؟
در حدهایی که یا مرزهای گذر ناپذیری که در برابر کنش سوژه بر می کشد
جبر در واقع برای اسپینوزا ، خرد خرد عمل می کند
جبر بزرگ از درون سوژه باید برخیزد ، که باوری داشته باشد که در جهان هیچکاره است !
اما سوژه ی اسپینوزایی با گفتمان کناتوس و ویرتوی ( نهفتگی ) خود ، نشان می دهد که دارای اراده و تصمیم است
علی زاهدی

https://t.me/marzockacademy

18.05.202520:57

مفهوم غایت نزد اسپینوزا

هر کجا ایده ایی یا نظریه ایی درباره هستی ، جهان ، خدا یا طبیعت مطرح می شود پرسش از غایتی یا نهایت و هدفی نیز طرح می شود .
برای اسپینوزا یک نوع ضرورت برای خدا ، طبیعت و یا انسان وجود دارد که نمی توان آن را " غایت " مندانه ارزیابی نمود .
و دلیل یا علت فعل یک چیز جدا از وجود داشتن یا اصلیت آن نیست .
بدان معنا که وقتی از علت وقوع یک چیز یا تغییر می گوییم نسبتی با غایت مندی آن ندارد بلکه بیان ضرورت آن چیز یا رخداد است ، نه اینکه تعبیر کنیم برای غایتی ، چنین علتی یا فعلی فراهم شده باشد .
اسپینوزا در بخش چهارم کتاب " اخلاق " می نویسد :
طبیعت هیچ فعلی را برای غایتی انجام نمی دهد ؛ زیرا موجود سرمدی و نامتناهی که ما آن را به خدا یا طبیعت می خوانیم با همان ضرورتی که وجود دارد عمل هم می کند . و لذا دلیل یا علت فعل خدا یا طبیعت ، با دلیل وجود او یکی است و همیشه یکسان است . پس همان طور که وجود او بدون غایت است ، فعل او نیز بدون غایت است ، نه وجودش را آغاز و و انجامی است و نه فعلش را .
اما اسپینوزا به واکاوی دقیق این چنین انگاره ای ( غایت ) و ریشه های آن نزد انسان ها می پردازد با بازگشت به خود درونی آنها که غایتی را فراتر از هستی خویش نجویند ، در پس آنچه غایت می نامیم چه حال و فکری نهفته است ؟
و چگونه ما به سوی غایت گرایی می رویم ؟
اسپینوزا در کتاب اخلاق خود مثالی می زند بدین مضمون :
وقتی که می گوییم که سکونت علت غایی این یا آن خانه است ، مقصود ما تنها این است که انسان از آنجا که فواید زندگی خانه نشینی را تصور کرده ، به ساختن خانه تمایل یافته است ، بنابر این سکونت از این حیث که علت غایی اعتبار شده است میل جزئی ای بیش نیست و این میل در واقع علتی فاعلی است که علت نخستین اعتبار شده است ، زیرا معمولا انسانها از علل امیال خود غافل اند ،
هر چند از افعال و امیال خود آگاه باشند .
اسپینوزا بدینسان آنچه علت غایی می نامیم را اینگونه جمع بندی می کند :
بنابر این آنچه علت غایی نامیده می شود چیزی نیست مگر همان میل انسان از این حیث که علت اولی یا اصلی هر چیزی اعتبار شده است .
کما اینکه در مثال یافتن خانه ایی برای سکونت نشان می دهد .

علی - زاهدی
@gggggutt

https://t.me/marzockacademy

18.05.202520:54

پرسش از جناب زاهدی در گروه آکادمی فلسفه مارزوک

https://t.me/marzockacademy
به مفهوم کمال دقیق شوید
کسی که کمال را اینگونه می فهمد در آن صورت نمی تواند تاریخ گرا و به تبع آن جبر گرا باشد
اتفاقا جبر گرا نبودنش هست که دلوز را بسوی او می کشاند

پاسخ-می دانیم که در جبر گرایی چقدر مفهوم " مرگ " برجسته است و بدان اندیشیده میشود

قضیه ۶۷ بخش چهارم اخلاق - اسپینوزا ) درباره انسان آزاد و مرگ :

انسان آزاد کمتر از هر چیزی دربارهُ مرگ می اندیشد و حکمت وی تامل دربارهُ مرگ نیست ، بلکه تامل دربارهُ حیات است .
برهان : انسان آزاد یعنی کسی که فقط طبق احکام عقل زندگی می کند ،
تحت تاثیر ترس از مرگ نیست .

18.05.202520:52

چگونه کمال محقق می شود ؟
اسپینوزا در نامه ۱۹ به بلینبرگ - ۱۶۴۴ :

کمال و ذاتِ چیز به یکدیگر تعلق [ و با یکدیگر ارتباط ] دارند .
ما می دانیم که هر چیزی که هست ، هنگامی که درخود و قطع نظر از هر چیز دیگری لحاظ شود ، صاحب قسمی کمال است که در هر حال با ذات آن چیز هم گستره است ، زیرا ذات همان کمال است .
با توجه یا اینکه اسپینوزا صراحتا می گوید ذات همان میل است ، پس می شود گفت برای او " کمال " آن مفهوم آشنای اذهان عمومی و مکاتبی در این نسبت ندارد ،چه ماقبل مدرن چه در مدرنیته .
بدین ترتیب بنظر اسپینوزا کمال رخدادی متعالی و بی نقص در دوردست ها تلقی نمی شود که به تبع آن بایست به متافیزیک آرمان و تخیل متوسل شد برای آشکارگی این ایدهُ جذاب و راههای منتهی به آن ، که همواره از سوژه یا جماعت انسانی فاصله اش را حفظ می کند و گویی هر چه پیش می رویم ، کمال بیشتر در افق های مه آلود محو می شود و به امری غایتمندانه فرو می کاهد .
کمال پیشامدی دور از ما نیست ، همین که بتوانیم علت خویشتنِ خود باشیم و میل مان ، آزادی طبیعت مان را با کوشش و کنش فعال برای پایداریِ هستی خود به کار بگیریم و نفی و سلطهُ گفتمانِ مسلط را برای نفوذ و بدست گرفتنِ اراده و وجودمان را ، با عقلانیت خنثی کنیم ، کمال را یافته ایم .
از مفهوم کمال اگر عظمتی بسازیم در حد آرزوهای خیالین ، به همان اندازه با آن
غریب و بیگانه می مانیم ، بنظر اسپینوزا کمال ایده ایی عملی و خواستی است که در حدِ توانِ ما امری نهفته است ، چون در ذات ما ریشه دارد نه در آسمان ها و
دنیاهای دیگر ، آن گونه که افلاطون بدان می اندیشید .
اما ضرورت های منفی و ضد آزادی میل ، دیگری های بزرگ ، فعلیتِ تاکنونی تاریخ ما را با قدرت خویش بر ساخته اند ( قدرت بر ساخته در کتاب اخلاق اسپینوزا ، همواره بازدارنده و ایستا و نابودگر است ) و طبیعت درونی ما ، آزادی اش را ، میل واقعی خویش را ، فراموش کرده، واگذار کرده و در اندوهناکی فرو رفته است .
بنظر اسپینوزا با فعال نمودن قدرت برسازنده ، ( بر عکس قدرت بر ساخته )
توان خواستن ، شادی و میل رها شده ( کمال ) ، همواره امکان بروز دارد .‌

علی - زاهدی
@gggggutt
https://t.me/marzockacademy

18.05.202520:51

۴-
- چیزها همان بدن هستند - ( کجا یک کنش متوقف می شود ؟ )

دُلوز این نسبت های کمتر طرح شدهُ دنیای در عین حال عمیق و جدی انسانها را به چالش می کشد ، و یکی از کارهای فلسفه همین است ، کندوکاو جهان های پر رمز و راز و انکارشده و منکوب .
مساله در آن است که حد کنش ها کجاست ؟
آیا همچون افلاطون به - نفس ناب - متوسل می شویم که آخر بگوییم این نفس ناب است که ایدهُ ناب را درک می کند ؟
و بدینسان به این نتیجه می رسیم که " هیچ چیز جسمانی یی در کار نیست ؟
اما دلوز می پرسد : اما آیا این نفس ناب که ایده را درک می کند ، با چشم این کار را می کند یا ، در عوض ، با حس لامسه ؟ در این صورت ، لامسه و نیز چشم باید کاملا معنوی باشند .این چشم یک چشم سوم است .
نکتهُ تامل برانگیز دلوز در آن است که بگوید - نفس ناب همان قدر چشم است که حس لامسه است و در نسبت با ایده ها قرار دارد .....
این نخستین شیوهُ فهم از حد - خطِ کناره نما است .
که در بررسی های بعدی او ملاحظه می کند که مدتها بَعدِ افلاطون ، رواقیون ، ادراک او را به پرسش و نقد می گیرند ، رواقیونی که در لبهُ جهان یونانی قرار دارند ....آنها می گویند که به افلاطون و ایده هایش نیازی ندارند .
رواقیون پرسش می کنند ، - خط کناره نمای چیزها اصلا چیست ؟ و پاسخ می دهند نیستی ست ، همان نقطه ایی که این چیزها از هستن دست می کشند ، مثل خط کناره نمای مربع ابداً نقطه ایی نیست که مربع پایان می پذیرد .
دلوز : همان ایده است که فرم معقول همان فرمِ در رابطه با لامسه ای معنوی یا شکل در رابطه با خط کناره نمایش است ( در دید افلاطونی ) .
اما بنظر رواقیون طبیعت هرگز با قالب ریزی پیش نمی رود .
که زندگی با قالب ریزی پیش نمی رود .که در این صورت هرگز هر آن چه داخل آن روی می دهد ، بی اهمیت خواهد بود .
و بنظر انها تردستی افلاطون در این بود که از همین مساله ، ایدهُ ناب را منتزع کند .آنها ( رواقیون ) بنا به گفتهُ دلوز در فرایند ساختن تصویر کاملا متفاوتی از حد برای خود هستند .
آنها مسائل مربوط به انرژی حیاتی را مطرح می کنند . کنش کجا متوقف می شود ؟ اگر در خط کناره نما باشد هیچ جذابیتی ندارد .که پرسش و فهمی تصنعی خواهد بود .دلوز :
مثال محبوب آنها چنین بود : کنش یک دانه تا کجا پیش می رود ؟
دانهُ آفتابگردانی که در دیوار گیر افتاده قادر نیست از آن بیرون بزند ...آیا این پرسش بدین معنا ست که سطحش تا کجا پیش می رود ؟
نه سطح جایی است که دانه پایان می پذیرد . آنها در نظریه ی خود خواهند گفت که دانه دقیقا چه چیزی نیست ، یعنی کجا دانه دیگر نیست ( نظریه افلاطون ) اما دربارهُ اینکه چیزها چه هستند ، هیچ نمی گویند .
دلوز : رواقیون پیروزمندانه فریاد می زنند :
چیزها همان بدن هستند . بدن ها و نه ایده ها . یعنی چیزها همان کنش ها هستند .حد یک چیز همان حد کنشِ آن چیز است و نه خط کناره نمای ان .
و دلوز مثال می زند همچون زمانی که در درون جنگلی وقتی که می ترسید گم شوید به خط کناره و خارجی ان می رسید و خوشحال می شوید که جنگل تمام شد در واقع به حد کنش جنگل می رسد که دیگر از این به بعد ، کنشی ندارد و هستی اش تا همان معنا خود را گسترش می دهد ، اما نه اینکه خط کناره نمایش را .
جایی که جنگلی با آن قدرت اکنون به حدِ قدرت خویش می رسد .
حدی پویا که در تقابل با حدِ خطِ کناره نماست .
بنا به تفسیر دلوز که این نسبت را در مفهوم " بدن " اسپینوزا نیز می فهمد چیز ، حد دیگری به جز حد قدرت یا کنش خویش ندارد .
و نتیجه می گیرد : چیز قدرت است و نه فرم .جنگل نه با یک فرم ، بلکه با قدرت تعریف می شود ..
تنها پرسشی که از جنگل باید بپرسیم این است : قدرتت چیست ؟
و این یعنی ، تا کجا خواهی رفت ؟

علی - زاهدی

@gggggutt

https://t.me/marzockacademy

18.05.202520:50

پرسش از جناب زاهدی در گروه اکادمی فلسفه مارزوک

https://t.me/marzockacademy

اگر اشتباه نکنم، گفتید دلوز مخالف دترمنیسم بود
ولی اسپینوزا آزادی رو به میل ارتباط میده و این یعنی آزادی مشروط است و تا جاییکه من میدونم اسپینوزا جبر گرا بود؟؟

18.05.202520:50

پرسش از جناب زاهدی در گروه اکادمی فلسفه مارزوک.

https://t.me/marzockacademy

دلیل توجه بسیار ژیل دلوز به اسپینوزا و نیچه همین تاکید این دو فیلسوف برجسته به توان و قدرت است؟؟

اگر اشتباه نکنم، دلوز بیش از سایر فلاسفه، به اسپینوزا و نیچه توجه داده و اسپینوزا رو شاهزاده فلسفه خوانده؟؟

18.05.202520:50

پرسش از جناب زاهدی در گروه اکادمی فلسفه مارزوک
https://t.me/marzockacademy
میل دیکته شده از بیرون آزادی فردی را حذف می کند ؟

18.05.202520:50

پرسش از جناب زاهدی در گروه اکادمی فلسف مارزوک

https://t.me/marzockacademy

چگونه میتوان تشخیص داد رفتار وعملی که از فرد می بینیم همان توان کامل اوست ؟

18.05.202520:50

پرسش از جناب زاهدی در گروه اکادمی فلسفه مارزوک
https://t.me/marzockacademy
یک بدن قادر به چه کارهایی است ؟
ژیل دلوز مفتون این رویکرد اسپینوزا به بدن است
یک بدن تا چه میزان قادر است انچه هست را نسبت با دیگر بدنها فعلیت بخشد ؟

https://t.me/marzockacademy

- از یک بدن چه کاری بر می آید ؟ - ( فریاد اسپینوزا )

اسپینوزا همچون رودی است که از رودخانهُ بزرگ فلسفه ، انشعابی تازه را ، با سرسختی تمام ، به سوی دشت های ناشناخته ایی از فلسفه ایجاد می کند .
بدن چیست ؟ آن مفهومی که معمولا در سنت نظری ، کم اهمیت تلقی شده ، به جز موارد اندکی که در فهم رواقیون اتفاق می افتد .( حد کنش ، آن چیزی است که می توان انجام داد )
دُلوز این نسبت ها را در خوانشی انتقادی کندوکاو می کند .
در سمیناری در ۱۹۸۰ این گونه دربارهُ چیستی بدن طرح می کند :
بدن هر چیزی نیست که هست ، بدن آن چیزی است که می توانید انجام دهید . آن چیزی که شما ، خود شما ، به انجامش توانا هستید .
و این تفاوت را دلوز بین همهُ انسانها ملاحظه می کند . آنچه که اسپینوزا در کتاب " اخلاق " می خواهد بگوید چیست ؟
وقتی گفته می شود که چیزی ژرف ترین تکینگی های مان را می سازد ، مقصود چیست ؟ مراد از کمیت بنظر دلوز ، تعریف کردن مردم ، چیزها ،‌حیوانات و هر چیز دیگر از رهگذر توانایی آنهاست .
به تعبیری ساده ، آنها نمی توانند کار یکسانی انجام دهند ، آن چیست که - من - می توانم انجام دهم . یک اخلاقیات باوری مانند کانت برغم این تعریف عمل می کند ، و انسان را با انچه هست ، یا آنچه به حق است ( یعنی با چیستی اش ) تعریف می کند .بنابر این در همین راستاست که برای او انسان حیوانی معقول است که همهُ ذات او را تشکیل می دهد .
اما برای اسپینوزا ، انسان را نه در جبری ذاتی ، بلکه او را منوط به آن چه انسان می تواند انجام دهد ، در ساحت بدن یا ذهن ، شناسایی می کند .
که امر معقول آن است که در این بستر باید فهمیده شود .
به نحوی روشن تر این بنیاد را می شود نزد حیوانات مشاهده کرد ، که تفاوت های آنها از همین جا آغاز می شود ، مثل اسبی که می تواند بار بکشد و اسبی که برای جنگ برده می شود .
دقیقا سخن دلوز در درک ایده ی اسپینوزا همین است که :
" ما چیزها را با توانایی های شان تعریف می کنیم ....اکتشاف تام و تمامی از چیزهاست ، و هیچ ربطی به ذات ندارد . باید مردم را همچون بسته های کوچک قدرت ببینیم . "
البته که این ایده ی ست که دلوز در تفاسیر دیگرش به مفهوم " قدرت " نزد نیچه وصل می کند که آن را در مراتبی وسیع تر نظریه پردازی می کند .
بدینسان در منظر اسپینوزا ، همه ی هستنده ها ، با قیاسی کمّی سنجیده می شوند که از جنس قدرت است ، این کمیت تفاوت گذاری همان قدرت است .
گفتمانی که از کنش ها و شورهایی که بدان تواناست می گوید ، نه آن چه چیز هست ، بلکه آن چه هر چیز می تواند انجام دهد و از آن پشتیبانی کند .
و مهم ترین اینکه نمی شود از ذات کلی و عام گفت ، چون این قدرت تکین است .

علی - زاهدی

18.05.202520:40

🔻 آکادمیِ فلسفه‌ی مارزوک تقدیم می‌کند...

🔹 درس گفتار :
اخلاق از رهگذرِ توان
آنچه دلوز از اسپینوزا می گوید.

    🎙 علی زاهدی
پژوهشگر فلسفه


🕒 زمان: یکشنبه ۲۸ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴
      ساعت ۲۱ بوقت ایران

کانالِ آکادمی
@marzockacademy
اینستاگرام
http://www.instagram.com/marzockacademy

转发自:

برنامه های کنفرانس اکادمی فلسفه مارزوک

18.05.202516:42

🔻 آکادمیِ فلسفه‌ی مارزوک تقدیم می‌کند...

🔹 درس گفتار :
اخلاق از رهگذرِ توان
آنچه دلوز از اسپینوزا می گوید.

    🎙 علی زاهدی
پژوهشگر فلسفه


🕒 زمان: یکشنبه ۲۸ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴
      ساعت ۲۱ بوقت ایران

گروه آکادمی

https://t.me/+RgpoTxExbs0yOTA0
کانال آگورا
@gggggutt
کانالِ آکادمی
@marzockacademy
اینستاگرام
http://www.instagram.com/marzockacademy

18.05.202511:59

آیا فلسفه می تواند رادیکال باشد ؟

معمولاً یک ساختار داریم و دیگری ارزش ها و محتوای ساختار ،
بعضی از دیدگاه ها ساختار را ذاتا مخرب می دانند و آن را بر نمی تابند ، و ارزش های هر ساختاری را درون مایه و عامل حفظ ساختار می دانند ،
محافظه کاری دل بسته ساختار و ارزش های آن است ،
رفرمیست ها و اصلاح طلب ها در عین امید بستن به ساختار به تغییرات روبنایی چه در ساختار و چه در ارزش ها و محتوا باور دارند ،
پرسش این است که آیا هر ساختاری ذاتا مخرب است یا این که با تغییر محتوا می شود ساختار را باب طبع خود در آورد ؟
مثلاً در تاریخ نظام سلطنتی با تبدیل سلطنت مطلقه به مشروطه از همان ساختار به نتیجه مطلوب رسید چیزی که در بسیاری از کشور ها هم اکنون وجود دارد ،
در پی این دست از پرسش ها نگاه فلاسفه یک دست نیست و هر کدام به نحوی هم ساختار و هم محتوا و ارزش های ساختار را نفی می کنند ،
بعضی ها هم ساختار و هم ارزش ها را نقد کرده و در پی اصلاح تدریجی آن هستند ،
مثلاً نظریه دولت در فلسفه هگل محل مناقشه بسیاری بوده و هست ، و حتی از بعضی از اشکال دولت تمجید هم کرده است ،
اما آیا هگل یک محافظه کار است ؟
خیر ، در نظر هگل دولت یک مصداق خاص و یک شکل و ساختار ثابت نیست بلکه خود دولت چه به عنوان تعیینی از ساختار و چه به لحاظ مفهوم امری دیالکتیکی است ، یعنی دائما در حال ساخت تعیین و عبور از تعیین است ،
از این نظر هگل یک رادیکال است اما آنارشیست نیست چرا که در عین نفی تعیین در حال ایجاد ساختار متعین است ،
یعنی همان موقعیتی که هستی در منطق دارد دولت هم در فلسفه سیاسی دارد یعنی دیالکتیک بودن و نبودن ، هستی و نیستی ، تعیین و عدم تعیین ،
دولت ها همیشه نا دولت هستند و هر نا دولتی در فرایند دولت شدن است ،
از این جهت است که دیدگاه های متضاد در فلسفه هگل آرام می گیرند ،
وقتی هگل از دولت و ساختار می گوید ، ساختار گرایان با او همراه هستند ، و هرگاه از نفی تعیین و عبور از ساختار می گوید رادیکال های ساختار شکن با او همدل می شوند ،
اما هگل هیچ کدام نیست بلکه جوهر در عین حال سوژه است ، تعیین و نفی در ذات مفهوم چه در ساحت منطق و چه در ساحت آبژکتیو حضور دارد و هر آن باید ساختار ها خود را برای انحلال و باز تعریف و باز ساختار آماده کنند ،
می بینیم در این جا نه یک رادیکالیسم کور و آنارشی وجود دارد و نه یک ساختار صلب و سخت غیر قابل تغییر ،
بنابراین فلسفه هر بار طرح دوباره است ، پرسش و نقد بنیاد هاست ، از این نظر باز تعریف ساختار ها ، ارزش ها تعیین ها و عدم تعیین ها کار فلسفه است ،چه در ساحت نظر و چه در ساحت عمل ، چه سوبژکتیو و چه آبژکتیو .
Azizi

https://t.me/marzockacademy

所有帖子

已广告0 秒

06.05.202507:37پارادوکس

1.1K

已广告0 秒

06.05.202507:37پارادوکس

1.1K

已广告0 秒

06.05.202507:37پارادوکس

1.1K

已广告0 秒

06.05.202507:37پارادوکس

1.1K

已广告0 秒

06.05.202507:37پارادوکس

1.1K

已广告0 秒

06.05.202507:37پارادوکس

1.1K

详细信息

记录

02.05.202516:45

11.1K订阅者

02.05.202516:45

400引用指数

27.04.202516:40

314每帖平均覆盖率

25.04.202523:59

314广告帖子的平均覆盖率

18.04.202505:53

12.78%ER

27.01.202507:24

3.39%ERR

发展

详细信息

订阅者

引用指数

每篇帖子的浏览量

每个广告帖子的浏览量

ERR

详细信息

آکادمی فلسفه و هنر مارزوک 热门帖子

所有帖子

17.05.202506:24

عقده حقارت..
نظریه فروید.. نظریه اِریک بِرن..
پدر و مادر تحقیر کننده و سرزنشگر..
پیام های منفی نمیتونی، نکن به کودک..
شخصیت وابسته.. خودشیفته..
مکانیزم دفاعی وارونه سازی..
عقده حقارت آشکار.. پنهان..
داستان شخصیت های اسطوره ای..

#فایل_صوتی
#عقده_حقارت

دکتر محمدرضا سرگلزایی.. روانپزشک
@drsargolzaei

https://t.me/marzockacademy

27.04.202516:23

ْ
❞ دوستت دارم میانِ اندوهِ مرگِ این شهرِ غم‌زده
ترا می‌جویم میانِ ناله و سرفه‌یِ مرگ‌بار
زیرِ پل‌ها میانِ چشمانِ گودافتاده
تن‌هایِ رنج‌وَر وسرنگ‌هایِ خالی
در بسترهایی که بویِ تعفّنِ عرقِ بیگانه می‌دهد
بر سرِ چهارراه‌ها میانِ دودِ اگزوز و بوقِ ممتد
دست‌هایِ کوچکت را بر رویِ شیشه‌یِ اتومبیل‌ها با دستمالی در دست
ترا می‌جویم درونِ #گورها و کارتن‌ها
ترا می‌جویم با لباسِ عروس بر تَنِ کوچکت در دست‌هایِ زمختِ غولی

در میانِ اختلافاتِ قومیّتی و اهانت‌ها
در میانِ نفیِ تاریخِ گاه باشکوهت و گاه دردناک و بازنده‌ات
ترا می‌جویم در نفیِ زبانی که این دردها را با آن فریاد می‌زنم
ترا می‌جویم در زندانِ مَهریه‌هایِ به‌اجراگذاشته
کلماتِ #عدالت‌خواه، ترا می‌جویم
تو سزاوارِ این زندگی نیستی... ❝

✍️ فریده مارزوک (Farideh Marzock)

@𝐋𝐞𝐨_𝐒𝐡𝐚𝐚𝐡𝐨𝐯𝐬𝐤𝐲 ⑇
ْhttps://t.me/marzockacademy

18.05.202520:40

18.05.202520:57

18.05.202520:50

18.05.202505:52

بخاطر همین کگور میگه یاش حاصل شده از زیست زیبایی شناختی همیشه یک پرشی است به زندگی اخلاق مدارانه.

۲.سپهر اخلاق(سقراط)

ساحت بعدی، سپهر اخلاق است، کگور بیان دارد که وقتی انسان در ساحت زیبایی شناختی به دلیل تن ندادن به اصول اخلاقی، و غایت قرار دادن لذت به یاس و نا امیدی رسید پرش وجود به ساحت اخلاقی میسر میشه، و آن پراکندگی وجودی و درونی در ساحت زیبایی شناختی در سپهر اخلاق به وحدت میرسه.
برخی ویژگی هایی که در این ساحت وجود داره از نظر کگور عبارت میشه از پایبند بودن به تمام اصول اخلاقی، و به آرمان های جمعی و اجتماعی باور داشتن.
از نظر کگور تمام روابط اجتماعی از قبیل ازدواج در این ساحت رخ بده، و کسی که در ساحت زیبایی شناختی دست به ازدواج بزند قطعا با شکست مواجه خواهد شد، چون در ساحت زیبایی شناختی فرد همیشه در حال تغییر و تحول است، و هیچ بنیاد اخلاقی برای وجود خود ندارد، و هرگز نمی تواند یک پیوند ابدی به دیگری ببنده و وارد یک رابطه بشه.
اما در ساحت اخلاق زمینه های پیوند ابدی با یک معشوقه فراهم است.

کگور میگه نهایت این نوع زیسته هم با یاس و نا امیدی همراه خواهد بود، چون فرد همه آرمان های خود را همسو با جامعه میکنه، و در تمام نسبت هایی که با جهان برقرار میکنه دیگران حضور دارند. بخاطر همین کگور رسم و رسومات اجتماعی دینی را هرگز در چارچوب ایمان نمیدانست، چون از نظر وی در رسم و رسومات اجتماعی دینی فرد تفرد و اندیویدوالیته خود را از دست می دهد، و از بین رفتن تفرد متقابلا اضطراب را نیز از قاموس وجودی انسان حذف خواهد کرد.

۳.سپهر ایمان(ابراهیم خلیل)

وقتی مقید شدن فرد در جامعه به یاس و ملال منجر بشه، باید جهش ایمانی انجام بشه، که کگور ازش تعبیر میکنه به "پرش ایمانی" همانطور که در ابتدا گفته شد محوریت بحث سپهر ایمان روی ابراهیم است، کگور میگه ابراهیم با پرش به سرزمین ایمان با معنای راستین اگزیستانس مواجه شد.
مهم ترین ویژگی سپهر ایمان "رو به خدا بودن" است، حرکت کردن در مسیر تاریک، در راه طاقت فرسا قدم گذاشتن، و مواجه شدن با چیزی که هیچ انتهایی برای فتح کردن ندارد، و صرفا در پرتگاهی تاریک پرتاب می شوی و در این مسیر تک و تنها هستی، با اضطراب های بی پایان.

این بخش را به صورت عمده در ابتدای متن توضیح دادم، برای کگور معنا زمانی وجدان خواهد شد که در برابر هستی در اضطراب باشی، در این ساحت اصل تفرد (اندیویدوالیته) به تمامی ظهور می کند، و در ساحت وجودی فرد هیچ کسی حضور ندارد، و شریکی برای اضطراب او نیست.
با توجه به مطالبی که در مورد کگور تا اینجا گفته شد به روشنی قابل فهم است که در ساحت ایمان به معنای کگوری نباید حرفی از شریعت، فقه، کلام زده بشه، چون در ایمان به معنای کگور فرد در جهانی تنهاست با خدای خود، و هرگز این خدا را با دیگری شریک نمی شود.
پس تنها راه معنایابی از نظر کگور در زیست ایمانی است، ایمانی که توام با تفرد و اضطراب است.

2_ژان پُل سارتر.

قبلا به اشتراکاتی بین کی یر کگور و سارتر اشاره شد، مثل تقدم وجود بر ماهیت، و اصل تفرد و اصل آزادی اراده در سارتر به اوج میرسه.
سارتر شدیدا باور داشت وجود انسان مقدم است بر ماهیت او، اما مراد سارتر از این عبارت چیست؟
از نظر سارتر همه موجودات دارای ماهیتی از پیش تعیین شده هستند، و در مسیر زیسته خود هرگز نمیتوانند از دایره ماهیت خود پا را فراتر بگذارند، برای مثال یک گربه از بدو تولد ماهیتش مشخص شده، و در زندگی خود نه جنایت کار خواهد بود، نه قدیس خواهد بود، نه گربه "خوب" خواهد بود و نه گربه "بد" خواهد بود، اگر با زبان تشبیهی بخواهم توضیح بدهم، اگر وجود گربه را به یک کاغذ پاره ای تشبیه بکنیم، گویی از بدو تولد این کاغذ پاره نوشته شده، و جایی برای نوشتن ندارد.

اما در این میان انسان موجودیست "بُرون ایستا" (این مفهوم سارتر برگرفته از اندیشه هایدگره که در بخش هایدگر بدان اشاره خواهم کرد)، سارتر میگه انسان موجودیست محضِ انتخابگر، و وجودش مانند کاغذ پاره ای نیست که از بدو تولد نوشته شده باشه، بلکه فرد با انتخاب های خودش کاغذ پاره را می نویسد و آن را پر می کند.

نکته مهم آنجایی است که در تلقی سارتر انسانِ انتخابگر انتخاب هایش تماما لحظه ایست، اینجا بزنگاه اختلاف شدید سارتر با کی یر کگور است، کگور باور داشت انتخاب های لحظه ای فرد برمیگرده به انتخاب های مطلق او، اما سارتر به هیچ عنوان انتخاب های مطلق را نمی پذیرد، انسان را صرفا انتخابگر لحظه ای می داند، انسان با انتخاب های لحظه ای خود اگزیستانس خود را شکل می دهد و ماهیت خود را مشخص می کند
Amir hossein
https://t.me/marzockacademy

18.05.202520:50

18.05.202506:00

پس تنها راه معنایابی از نظر کگور در زیست ایمانی است، ایمانی که توام با تفرد و اضطراب است.

از نظر سارتر معنابخشی به جهان عبارت از این است که اعمال اراده بکند و در جهان اثر خود را به جا بگذارد، و بداند که مسئول انتخاب های خودش است، و نباید اجازه بده که انتخاب هایی که انجام می دهد اراده او را محدود و مصلوب کند.

معنا در زندگی اصیل از نظر هایدگر زیسته ای ایست که به سوی مرگ است، مرگ آگاهانه است، و فرد فارغ از زندگی روزمره می شود.

معنای زندگی نزد هایدگر با اصلاحیه نیچه: "زندگی نزیسته را نباید تحویل مرگ داد" معنا را از ملالت سوگیری به مرگ به بشارت مرگ بخشی از زندگی است تحول می بخشد.
نیچه می گوید مرگ، چیزی در برابر زندگی نیست، بلکه بخشی از زندگی است. زندگی، حرکت است و در حرکت، چیزی می میرد و چیزی متولد می شود.
معنای زندگی نزد نیچه نه مانند کیرکگارد همراه با تفرد و اضطراب ایمانی و نه مانند هایدگر که به نوعی مرگ ستایی عارفانه به همراه دارد که دشمن زندگی است. بل به همسانی سارتر معتقد است که انسان می تواند زندگی خود را همچون یک اثر هنری بداند. یک اثر هنری دارای سر و تَه مشخصی است. یک داستان یا قطعهٔ موسیقی، از اجزاء مختلفی تشکیل شده است؛ آغاز و پایان نیز از جمله‌ی این اجزاء هستند و میان این دو جزء نیز، اجزاء و عناصر و قسمت های دیگری وجود دارد. پایان یک داستان یا قطعهٔ موسیقی، مثل هر جزء دیگری، باید جالب و زیبا و در عین حال با دیگر اجزاء هماهنگ و در هارمونی باشد و نسبت خاصی با آنها برقرار نماید تا کل اثر (زندگی) هم زیبا از کار در آید.
مرگی که در پایان زندگی هر انسان رخ می دهد نیز باید اینگونه باشد: نه سوگیرانه و ستایشگرانه عارفانه به مثابه هایدگر.
از منظر نیچه در واقع، نه تنها باید وجودِ این مرگ را برای کامل شدن زندگی به سان یک اثر هنری، ضروری قلمداد کرد بلکه باید بر آن بود تا مرگ هم زیبا باشد و هم متناسب با دیگر بخش های زندگی انسان. تنها در این صورت است که مرگ هم همگن با زندگی خوب و درست و زیبا خواهد بود. به نگاه نیچه پایان داشتن زندگی، به هیچ وجه به معنای بی ارزشی آن نیست، کما این که شاهکارهای هنری، همه دارای پایان خاص خود هستند، پایانی که بخش مهمی از زیبایی این آثار نیز مدیون آن است. در عین حال باید اشاره داشت که یک پایانِ خوب، همواره تولّد خوب تری را نوید می دهد.

سخن پایانی:

معنای زندگی، پذیرش پوچی و بی معنایی زندگی با رویکرد خلاقِ خواستِ توان و انتخاب کنشمندانه دقیقاً همان معنای زندگی است. معنا در خلق زندگی است. حیات در دو رویداد رخ می دهد، زنده بودن و زندگی کردن، بی معنایی در رویداد نخست زنده بودن است که همان زیست حیوانی است. در رویداد دوم خلق کردن همان معنای منطوی شده در زندگی کردن است.
ماجد
https://t.me/marzockacademy

18.05.202505:53

16.05.202509:59

درسگفتار تراژدی در فلسفه

جلسه ۳: تراژدی در دیدگاه افلاطون

سارا قزلباش

«انسان از نمایش رنج‌های خود لذت می‌برد...»

@Metahistorical

https://t.me/marzockacademy

18.05.202520:51

18.05.202520:52

08.05.202510:14

در باب فاحشگی و انسانیتِ نادیده‌گرفته‌شده:
نقدی بر دوگانگی فرشته-فاحشه
در بستر جامعه و روانشناسی

پیشگفتار
در ژرفای تاریکِ خیابان‌های بی‌نام، صدایی برمی‌خیزد که نه از زبانِ خاکستر، که از اعماقِ تاریخِ انسانیِ فروخورده سخن می‌گوید. این صدا، روایتِ زنی است که نه در قاموسِ اخلاقِ سترونِ جامعه، که در حفره‌های شکسته‌ی تمدن، زیست می‌کند. او خود را نه فاحشه، که «نان‌خواه» می‌خواند؛ موجودیتی که تنِ خویش را نه برای هوس، که برای بقا در کفِ بازاری خونین می‌نهد.

فاحشه نه یک «دیگریِ» منفور، که آیینه‌ای است در برابر چهره‌ی تمدنی که انسانیت را به حراج گذاشته است.

فاحشگی به مثابه امضای فقر
فاحشه، در نگاهِ نخست، زنی است که تنِ خویش را در ازای پول می‌فروشد. اما آیا این تعریف، تمامیِ حقیقت است؟

فاحشه خود را فرزندِ «شب‌هایی که بوی گرسنگی می‌دهد» می‌خواند. او تجارتِ رهایی می‌کند، نه تجارتِ تن. اینجاست که فاحشگی، از دایره‌ی اخلاقِ فردی فراتر رفته و به مسئله‌ای ساختاری بدل می‌شود: «امضای فقر در پیشانیِ قرن بی‌شرم». در جامعه‌ای که یک درصدِ جمعیت، نیمی از ثروت را بلعیده‌اند، فاحشه نمادِ مقاومتی است که برای زنده‌ماندن، پوستِ شب را می‌دراند.

دوگانگیِ فرشته-فاحشه
و روانکاویِ فرویدی
زیگموند فروید در سال ۱۹۱۲، از «عقده‌ی مادونا-فاحشه» (Madonna-whore complex) سخن گفت: مردانی که زن را یا در قاموسِ فرشته‌ای نجیب می‌بینند یا فاحشه‌ای شهوت‌پرست. این دوگانگی، ریشه در ترسِ ناخودآگاه از مادر دارد. مردِ گرفتارِ این عقده، عشق و شهوت را در دو قطبِ متضاد جای می‌دهد؛ همسرش را تقدیس می‌کند، اما نیازِ جنسی‌اش را از فاحشه می‌ستاند. اینجا، فاحشه نه یک انسان، که ابژه‌ای است برای اِعمالِ سلطه. فروید هشدار می‌دهد: چنین مردانی هرگز رابطه‌ای سالم با زنان نخواهند داشت، چرا که انسانیتِ زن را انکار کرده‌اند.

فاحشگیِ پنهانِ مردان و نقدِ جامعه‌ی مردسالار
جامعه‌ای که زنِ تن‌فروش را محکوم می‌کند، همان است که مردِ خریدارِ تن را قهرمان می‌پندارد.

«اگر زنی که تنش را برای نان می‌فروشد فاحشه است، پس مردی که آن تن را می‌خرد، چه نام دارد؟»
اینجاست که فاحشگی، از مرزهای جنسیت فراتر می‌رود:
هرکس که انسانی را به ابزارِ سود یا لذت بدل کند، فاحشه‌ای است در پوششِ فرهیختگی. مردی که با وعده‌های دروغین، عواطفِ زنی را می‌دزدد یا دولتی که کرامتِ شهروندانش را در معرضِ فروش می‌گذارد، همگی در این تعریف جای می‌گیرند.

زن به مثابه انسان؛
فراتر از دوگانگی
زن، در تاریخِ فلسفه و ادبیات، همواره میانِ دو قطبِ فرشته و فاحشه در نوسان بوده است. اما آیا این تقسیم‌بندی، واقعیتی ذاتی است یا برساخته‌ی ذهنِ مردسالار؟
«تو در شکمِ زنی پرورده شدی، در آغوشِ زنی گریستی، در دلِ زنی عاشق شدی... زن اصالت است، نه هدفی برای اسارت». انسانیتِ زن، در گروِ رهایی از این دوگانگی است:
او نه فرشته‌ای است برای تقدیس، نه فاحشه‌ای برای تحقیر، که انسانی است با حقِ انتخاب، عقل، و اراده.

فاحشه به مثابه نمادِ مقاومت
فاحشه، در نهایت، نمادی است از تناقض‌های تمدنِ بشری.
او هم قربانیِ ساختارهای ظالمانه است و هم مظهرِ مقاومتی خاموش.
هنگامی که نگاهِ جامعه را از دوشِ او برداریم، درمی‌یابیم که فاحشه، آیینه‌ای است که چهره‌ی واقعیِ تمدن را نشان می‌دهد:
تمدنی که عدالت را ارزان فروخته، فقر را تقدیرِ محتوم دانسته، و انسانیت را در قفسی از دوگانگی‌ها زندانی کرده است. «همان مردانی که در آغوشِ فاحشه جان می‌دهند، در خانه حلقه‌ی نجابت به همسران می‌آویزند. کدام فاحشه خطرناک‌تر است؟
آن که برای سیر کردن فرزندش تن می‌فروشد، یا آن که عدالت را در پای سلطه ذبح می‌کند؟»

کتاب خیانت
حسن ناصری

#رستانامه #زن_به_مثابه_انسان #نقد_جامعه_مردسالار #فلسفه_فاحشگی #دوگانگی_فرشته_فاحشه

https://t.me/marzockacademy

18.05.202520:50

پرسش از جناب زاهدی در گروه اکادمی فلسفه مارزوک
https://t.me/marzockacademy
میل دیکته شده از بیرون آزادی فردی را حذف می کند ؟

18.05.202520:50

登录以解锁更多功能。